Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Silence...


Όταν το χάλι του παρόντος σε καταπνίγει,
όταν η αδιαφορία των άλλων σου κόβει τα φτερά,
όταν κι ο ίδιος σου ο κακός εαυτός δεν σ' αφήνει ν' ανασάνεις...
τότε μοιραία το μυαλό σου γυρνάει προς τα παλιά...

σε ξάστερες νύχτες με φωτεινό ουρανό...
σε μεθυσμένες νύχτες που απλά παρακαλούσαμε να μην ξημερώσει κι ο χρόνος σαν να μας έκανε το χατίρι για λίγο και να κυλούσε απολαυστικά αργά...
σε δυο κερασμένα σφηνάκια πιο ευκολόπιοτα απ' τα υπόλοιπα...
σε ατελείωτες πρωινές βόλτες κάτω απ' τον ήλιο ή τα σύννεφα...
σε ατελείωτες μεσημεριανές βόλτες-συνέχεια των προηγούμενων...
σε θλιμμένα βλέμματα αποχωρισμού, ζεστές αγκαλιές και υποσχέσεις επιστροφής (σπάνια κρατώ τις υποσχέσεις μου, αυτές όμως δεν γινόταν να μην τις τηρήσω)...
σε απρόοπτα που αντί να μας χαλάνε το κέφι, το έφτιαχναν ακόμη περισσότερο...
σε ξαφνικές βροχές που έκαναν τις καρδιές μας να λαχανιάζουν και τις ψυχές μας να γεμίζουν με ομορφιά...
σε ευχάριστα παιδικά χαμόγελα και σε ακόμα πιο ευχάριστες παιδικές γκρίνιες...
στην πιο μεγάλη κρέπα του κόσμου που ποτέ δεν καταφέρναμε να φάμε ολόκληρη...
σε μια φιλία που γινόταν μέρα με τη μέρα πιο δυνατή...

...και σε κάτι που έχει τελειώσει και είναι δύσκολο να επαναληφθεί...


Δύσκολο... αλλά όχι ακατόρθωτο.
Γιατί όσο ζει η ελπίδα, πάντα θα περιμένουμε, μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή που οι ευτυχισμένες στιγμές του παρελθόντος θα ανθίσουν ξανά, μαζί με τα όνειρα μας.
Μένει ένα τραγούδι μόνο να μας θυμίζει τι ζήσαμε, το καλύτερο φάρμακο κατά της μιζέριας!


(Delirium-Silence)

Υ.Γ. Με όλη μου την καλή διάθεση προσπάθησα η τελευταία ανάρτηση της χρονιάς να μην είναι απαισιόδοξη, έτσι... για να βρει λίγη λιγότερη μαυρίλα ο νέος χρόνος μπαίνοντας εδώ... Ελπίζω να τα κατάφερα. Εύχομαι καλή χρονιά σε όλους, γεμάτη μόνο αγάπη και χαρές!


update: 3/1/09...
{τοκ τοκ}
-ποιος είναι??
-έκπληξη!!!
-... (χμμ ν' ανοίξω.. να μην ανοίξω..?)
...ΜΠΑΜ.... (η περιέργεια έσκασε και άνοιξα!)

οι προσευχές μου μάλλον εισακούστηκαν από το νέο έτος, το οποίο μπήκε με τους καλύτερους οιωνούς! Η έκπληξη μυρίζει Ναύπλιο! Σε λίγες ώρες έχω ραντεβού με την τεράστια κρέπα και όλα τα υπόλοιπα! Και κάτι μου λέει ότι αυτή τη φορά θα είναι ακόμα καλύτερα!! Τα λέμε την Τετάρτη λοιπόν! Μέχρι τότε πολλά φιλάκια..
(Κάτι ξέρουν τελικά αυτοί που λένε ότι τα ωραία έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις.. κι ας μην τους πίστευα!)

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Τσαλακωμένη πεταλούδα...

Μια πεταλούδα χόρευε μονάχη μέσα στην καταιγίδα.


Πεταλούδα μικρή, γιατί είναι τα φτερά σου τσακισμένα; (τη ρώτησε παραξενεμένος ο γερο-Βοριάς.)


Είχα μια αγάπη παλιά, του φώναξε εκείνη. Την πήρε ο χρόνος και την πέταξε μακριά, μαζί με τόσα άλλα. Γυρνώ εδώ κι εκεί, στον ήλιο και στο χιόνι, ρωτάω μήπως τη είδε κανείς.


Πεταλούδα όμορφη, γιατί πετάς μέσα στο κρύο;


Είχα τόσα όνειρα, ελπίδες κι επιθυμίες. Όμως φύσηξε αγέρας δυνατός, τα σκόρπισε όλα τριγύρω. Κομμάτια γίναν κι εγώ, ελάχιστη, έτρεξα να τα μαζέψω. Φύσηξε ακόμα πιο δυνατά! Και τα όνειρα μου σκόρπισαν παντού, σ' όλες τις γωνιές του κόσμου. Μα τα φτερά μου είναι αδύναμα. Πώς να πετάξω μέχρι εκεί;

Κι όμως, πετάς... Δεν φοβάσαι;

Δεν έχω τίποτα άλλο πια να χάσω!

Πεταλούδα μικρή, γιατί ξεθώριασαν τα χρώματα σου;

Κάποτε πετούσα ψηλά, να βλέπω τα λουλούδια, τη θάλασσα, τον ήλιο... Όμως μαζί μ' αυτά έβλεπα και τον πόλεμο, τον τρόμο και την φρίκη. Δεν μπορούσα τίποτα να κάνω, είμαι μόνο μια μικρή πεταλούδα! Έτσι, το μοβ έγινε γκρι, το κόκκινο καφέ, και το γαλάζιο μαύρο...


Μην χάνεις την ελπίδα, μικρή πεταλούδα. Και κυρίως, μην χάνεις την πίστη στον εαυτό σου! Ποιος είπε ότι ο μικρός είναι κι αδύναμος; Ψάξε γύρω κι είμαι σίγουρος πως θα βρεις κι άλλες πεταλούδες με ξεθωριασμένα φτερά! Κι αν προσπαθήσετε μαζί θα βρήτε ξανά τα χαμένα
χρώματα σας!

(Τσαλακωμένη πεταλούδα- Λάκης Παπαδόπουλος)

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Από τη μια έχουμε...
σπασμένες τζαμαρίες,
βανδαλισμένα καταστήματα,
καμένα αυτοκίνητα,
καμένα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια,
καταστροφές στη Νομική και στο Πολυτεχνείο,
καταστροφές σε όλη την Αθήνα,
αντίστοιχες καταστροφές και σε άλλες πόλεις, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Χανιά, Πάτρα, Βόλο, Λάρισα, Αγρίνιο...





από την άλλη έχουμε...
ένα δεκαπεντάχρονο παιδί που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από έναν μπάτσο.


Στο χέρι μας είναι το που θα στρέψουμε την προσοχή μας και με τι θα ασχοληθούμε.
Τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης βέβαια κρατάνε σταθερά τη γραμμή τους, όπως έκαναν πάντα, με σκοπό την παραπληροφόρηση.
Απλά όταν θα αθωωθούν οι δολοφόνοι, γιατί σίγουρα αυτό θα γίνει, να μην διαμαρτυρηθούμε. Να θυμηθούμε μόνο ότι, όταν έπρεπε, ασχολιόμασταν με τζαμαρίες.

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

...



Η ανάγκη για ήλιο γίνεται όλο και πιο πιεστική...
Είναι πλέον ζήτημα επιβίωσης...

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

10’...

στο Σύνταγμα περιμένοντας μια φίλη...



...μια τυφλή γυναίκα με τα πιο λαμπερά μάτια που έχω δει ποτέ, φαινόταν σαν να "έβλεπε" ένα αόρατο φως,

...ένα κορίτσι ντυμένο στα πράσινα να ρίχνει στα περιστέρια πατάτες, ίσως κάποιον να περίμενε κι αυτή, ίσως πάλι και όχι,

...κι ένα τραγούδι να αναρωτιέται αν είσαι εδώ, εκεί, κάπου, οπουδήποτε...



Are you there?
Is it wonderful to know
All the ghosts...
All the ghosts...
Freak my selfish out
My mind is happy
Need to learn to let it go
I know you'd do no harm to me

But since you've been gone I've been lost inside
Tried and failed as we walked by the riverside
And I wish you could see the love in her eyes
The best friend that eluded you lost in time
Burned alive in the heat of a grieving mind

But what can I say now?
It couldn't be more wrong
Cos there's no one there
Unmistakably lost and without a care
Did we lose all the love that we could have shared
And its wearing me down
And its turning me round
And I can't find a way
Now to find it out
Where are you when I need you...

Are you there?

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

"Νιώθω σαν να με μαγέψανε..."



Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που διαχωρίζει την λογική από την παράνοια..
Πότε καταλαβαίνεις αν την πέρασες, πόσο πλησιάζεις, αν κοντεύεις να πέσεις;
Κι αν πέσεις, υπάρχει γυρισμός;
Οι Άγγελοι που τρέχουν να σε μαζέψουν απ' τον γκρεμό μη χτυπήσεις, σε πάνε πάνω πάλι, στη λογική, ή σε ταξιδεύουν πιο κάτω στον πάτο της παράνοιας?

Παράξενος καιρός.. το κρύο μοιάζει να παραλύει την σκέψη.
Κι η ώρα μοιάζει σαν να μην κυλάει πια. Ή κυλάει με τους δικούς της κανόνες...



Ποια τρελή μικρή νεράιδα με μάγεψε και έμεινα εδώ κολλημένη?
Σαν τους ιδιότροπους δείχτες του ρολογιού μου, που όλο λέω να το σπάσω κι όλο το ξεχνάω.
Δε βαριέσαι... άστο κι αυτό γι' αύριο...
Κάποτε θα έρθει κι αυτό το "αύριο" που έχω τόσο πολλά να κάνω.. δεν μπορεί!
Κάποτε θα βάλω αγώνα με την τρελή μικρή νεράιδα μου, να δούμε ποια θα πετάξει πιο ψηλά... Και υπόσχομαι, θα είναι η πρώτη φορά που δεν θα τα παρατήσω στην μέση... Δεν ξέρω, κι ούτε με νοιάζει, αν θα νικήσω. Απλά δεν θα τα παρατήσω ξανά στη μέση...
Για το γαμώτο...

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

7 αλήθειες...

Ύστερα από πρόσκληση της zekia, πρέπει να αποκαλύψω 7 αλήθειες σχετικά με μένα...


1.Είμαι η Αγγελική, αλλά δεν ξέρω αν είμαι καλά.

2.Έδωσα πανελλαδικές τον Ιούνιο και πέρασα Ψυχολογία στην Αθήνα. Τώρα δεν ξέρω ποιος τρελός θα έρθει να τον ψυχολογήσω εγώ.. θα ‘ναι σίγουρα πραγματικά τρελός για να έρθει σε μένα. Θα δούμε σε 4-5 χρόνια (αν πάρω το πτυχίο φυσικά..)

3.Το αγαπημένο μου φαΐ είναι τα μακαρόνια. Οποιοδήποτε είδος μακαρονιών και με οποιονδήποτε τρόπο είναι μαγειρεμένα, ακόμα και σκέτα με τυρί! Μεγάλη λατρεία λέμε...

4.Βρίζω σαν λιμενεργάτης...

5.Αν έχω καλή παρέα, μπορώ να πάω μέχρι και σε κλαμπάκι με σκυλάδικα και να περάσω υπέροχα.

6.Το πιο πρόσφατο παρατσούκλι μου είναι ‘‘Διαμαντής’’! Τώρα μη με ρωτάτε πως βγήκε.. μεγάλη ιστορία. Πάντως, αν με δείτε στον δρόμο, φωνάξτε ‘‘Διαμαντής’’ και να δείτε που θα γυρίσω!

7.Μικρή δεν είχα πιπίλα, αλλά πιπιλούσα το δάχτυλο μου μέχρι που πήγα 8. Τότε ντρεπόμουν να το παραδεχτώ, τώρα το βρίσκω χαριτωμένο.


Όποιος θέλει μπορεί να συνεχίσει το παιχνίδι...

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Απλά μια διαπίστωση...


Μια ζωή έψαχνα ανθρώπους να με συντροφεύουν, που να είναι ίδιοι με μένα.
Αυτό που λέμε.. αδελφές ψυχές, άνθρωποι πλασμένοι ο ένας για τον άλλον.
Να σκέφτονται όπως κι εγώ...
Να μπορώ να μοιραστώ πράγματα μαζί τους...
Να μην χρειάζεται να μιλήσω, να με καταλαβαίνουν από πριν...
Είμαι δύσκολος χαρακτήρας, δε λέω...
Και πάντα απογοητευόμουν, όπως είναι φυσικό!
Που να βρεις αυτόν που περιμένεις;
Που να βρεις το άλλο σου μισό σε τέτοιο κόσμο;
(Και δεν εννοώ πάντα τον έρωτα.. γιατί σε όποιον έχω πει αυτές τις σκέψεις τις έχει παρεξηγήσει!)
Αυτό που μου έλειπε είναι η συντροφικότητα...
...απλά ένας άνθρωπος που να είναι ΔΙΚΟΣ μου, με όλη την έννοια της λέξης!
...να νιώθεις ότι είσαι σημαντικός για κάποιον, χωρίς να έχεις κάνει κάτι σπουδαίο γι' αυτόν.




Πρόσφατα, μετά από μια τυχαία συζήτηση, ανακάλυψα πόσο λάθος ήμουν τόσα χρόνια!
Ανακάλυψα πως είχα ανθρώπους γύρω μου που ήταν πραγματικά ΔΙΚΟΙ μου.
Και πως κάποιος για να σε καταλάβει δεν είναι ανάγκη να είναι ίδιος με σένα...
...αρκεί μόνο να σε αγαπάει.
Και ήταν πολλοί αυτοί! Πιο πολλοί απ' ό,τι περίμενα δηλαδή...
Απλά δεν το είχα καταλάβει αυτό, επειδή ήταν διαφορετικοί με μένα στον χαρακτήρα.
Τόσα χρόνια αναζητούσα κάτι συγκεκριμένο κι αυτό με είχε τυφλώσει!
Τώρα πια που κοντεύω να τους χάσω, ξεκινάω έναν αγώνα δρόμου να κερδίσω κάτι που ποτέ δεν είχα...
Αν θες πες το φιλία, αν θες πες το κάπως αλλιώς... εμένα το ίδιο μου κάνει.
Αλλά πιστεύω πως δεν είναι αργά...
Μπορεί να έχασα πολύτιμο χρόνο, μπορώ να ξεκινήσω όμως από τον δεύτερο γύρο...
Δεν ξέρω...
Ο καιρός θα δείξει!!!
Τ' Αστέρια, το Φεγγάρι και οι Άνεμοι, πάντως, είναι για μια φορά με το μέρος μου!





Δεν είναι ανάρτηση αυτό... είναι απλά μια διαπίστωση...

(Nick Cave- Are you the one that I’ve been waiting for?)

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

127 Ψυχολόγοι...

...συνιστούν Δαφνί.. Αυτοί ξέρουν!

Παιχνιδάκι λοιπόν και πρέπει να απαντήσω τις παρακάτω ερωτήσεις...

Ακονίζουμε τα μολύβια μας και ξεκινάμε...


1)Ποιο μυστικό θα ήθελες περισσότερο να ξέρεις;
Όλα!! Είμαι πολύ περίεργη και ευτυχώς που δεν είμαι γάτα!

2)Πόσους ανθρώπους του αντίθετου φύλου έχεις αγαπήσει πραγματικά;
1- τον μπαμπά μου!

3)Αναγκάζεσαι να αλλάξεις το όνομα σου, τι όνομα θα διάλεγες;
Δεν θα άλλαζα, μου αρέσει το όνομα μου. Εντάξει.. αν μου έβαζαν το πιστόλι στον κρόταφο θα διάλεγα ένα όνομα λουλουδιού. Τριανταφυλλιά, ας πούμε, ή Γιασεμί.

4)Τι θα χάραζες στην ταφόπετρα σου;
Δεν θέλω ταφόπετρα, θέλω λουλούδια από πάνω μου.. να γίνω και κάτι χρήσιμο!

5)Διάλεξε ένα παραμύθι που πιστεύεις ότι σου ταιριάζει απόλυτα!
Δεν μου ταιριάζει κανένα απόλυτα.. οι ήρωες των παραμυθιών δεν είναι γκαντέμηδες όπως εγώ..

6)Διάλεξε καινούργιους γονείς!
Νομίζω ότι κι αυτοί που έχω τώρα μου κάνουν!

7)Γράψε τα τελευταία διάσημα λόγια σου!

Δεν έχω διάσημα λόγια, αλλά το πιο πρόσφατο motto μου είναι το ‘‘Κάνε τον χειμώνα καλοκαίρι!’’ του Κότσιρα. Για ευνόητους λόγους!


8)Αν ήσουν συγγραφέας ποιος θα ήταν ο τίτλος του πρώτου σου μυθιστορήματος;
Ταξιδιωτικός οδηγός του Ναυπλίου!- δεν θα ήταν μυθιστόρημα!


9)Αν ήσουν αυτοκίνητο τι μάρκα θα ήσουν;

Καμία προτίμηση.. Προτιμώ τις μηχανές.


10)Αν ήσουν άγριο ζώο τι θα ήσουν;
Κάτι που να πετάει… αετός ή γεράκι.


11)Για τι πράγμα μετανιώνεις περισσότερο;

Που ξέρω τι πρέπει να αλλάξω στη ζωή μου, αλλά διστάζω να το κάνω. Γενικά όμως προσπαθώ να μην μετανιώνω γι αυτά που κάνω και πιστεύω ότι το έχω καταφέρει μέχρι έναν βαθμό.


12)Πες κάτι για το οποίο θα ήθελες να σε θυμούνται.

Τίποτα συγκεκριμένο… μόνο για τις στιγμές γέλιου και αφασίας.


13)Θα θυσίαζες τη ζωή σου για κάποιον;

Δεν ξέρω… ανάλογα τον κάποιο. Μάλλον όχι, αλλά θα έκανα ό,τι μπορούσα για να βοηθήσω κάποιον που με χρειάζεται.



Ανοιχτή πρόσκληση... Όποιος θέλει μπορεί να συνεχίσει το παιχνίδι.

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Η ζωή είναι γλυκιά....


...και γίνεται ακόμα πιο γλυκιά όταν ακούς ένα μικρό παιδάκι να τραγουδάει αυτήν την φράση!

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008


Όπου κι αν πάω πικρά βήματα μ' ακλουθάνε,
όπου γελάσω φρίκης μορφασμός μ' αντιγράφει,
κι αν τραγουδήσω η ζήλεια βρίζει, γελάει, δαγκώνει.

Κι ειν', αγάπη, αυτός ο ίσκιος που η ζωή μου 'χει δώσει:
ένα ρούχο αδειανό που πίσω μου κουτσαίνει
σα σκιάχτρο με χαμόγελο όλο αίμα.

Pablo Neruda

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

Long, cold winter....


Κάποιος μου ζωγράφισε έναν ήλιο και μου είπε να χαμογελάω περισσότερο.
Πήρα τον ήλιο και τον έβαλα να λάμπει στον γκρίζο ουρανό μου.
Δεν τα κατάφερε για πολύ... τα σύννεφα τον νίκησαν.
Τον πότισε η βροχή.
Έχασε την λάμψη του.
Ξέβαψαν τα χρώματα του και έγινε κίτρινο το χρώμα της βροχής.
Κατάντησε κι αυτός ένα νεκρό αστέρι...

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Γιάννης Αγγελάκας και οι Επισκέπτες...

...μετά από πολύ καιρό και πολλές αναβολές...
...ήρθαν οι Επισκέπτες!!
Τραγούδησαν Χωρίς κανόνα...
Άγρια τραγούδια.. Αιρετικά... Άγρια λόγια...
Σαν την Άγρια των άστρων μουσική που βρέχει όνειρα Όταν χαράζει...


"Από δω και πάνω στου γλεντιού το σαματά,
με ένα αστείο σάλτο ανεβαίνω.

Από δω και πάνω πεινασμένη μου καρδιά,

με χαρά και δάκρυα σε χορταίνω.

Από δω και πάνω δε ρωτάω άλλο πια

τι ζητώ που πάω και ποιος να ΄μαι.

Από δω και πάνω σταματώ τις προσευχές,

από δω και πάνω δε φοβάμαι.
"


Ο Σαδίκης στον κόσμο του, όπως πάντα... τέλειος!!
Ίσως ήταν η καλύτερη συναυλία του Αγγελάκα, απ' όσες έχω πάει μέχρι τώρα!

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

Επισκέπτες

Από μικρή μου άρεσε να ταξιδεύω στον ουρανό.
Το άπειρο πάντα με μάγευε.

Όχι μόνο την νύχτα, αλλά και την μέρα...
...να χάνομαι στο γαλάζιο..

...να παίζω με τα σύννεφα..
...να τους δίνω σχήματα και μορφές που κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να δει.. άλογα να τρέχουν σε αέρινες κούρσες, χαμογελαστά πρόσωπα, δελφίνια να πηδούν έξω απ' τα κύματα...


Αλήθεια... έχεις προσέξει ποτέ τα σύννεφα;
Έχεις δει τι φανταστικές μορφές μπορούν να πάρουν;
Σαν νησάκια μοιάζουν μέσα σε μια ατελείωτη αέρινη θάλασσα.
Κλείνεις τα μάτια κι ακούς τον ψίθυρο του αέρα... ακούς τα σύννεφα να σε καλούν...
Και ξαφνικά... ανεβαίνεις πάνω στο πιο μικρό, το πιο τρελό, το πιο παιχνιδιάρικο σύννεφο!
Και σε ταξιδεύουν όλα μαζί στον δικό τους κόσμο, κάπου που θα ήθελαν να πάνε όλοι αλλά κανένας δεν μπορεί, κάπου στο άπειρο...

Γιατί επισκέπτες είναι...
Ταξιδιώτες προς την χώρα των ονείρων...

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008


Κι εγώ π' αγάπησα τόσο τη θάλασσα
Κι εγώ π' αγάπησα τα πλοία που σφυρίζουνε στη βραδινήν ομίχλη
Κι εγώ που ήμουνα πάντα ένα μαντίλι στο ψηλότερο κατάρτι
Κι εγώ π' αγκάλιασα το καθετί που πέρασε μπροστά μου
Αυτήν που ζητούσα δεν την συνάντησα ούτε στα πιο μεθυσμένα μου όνειρα.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

At the time of living decay....

βρώμα...
μια αφόρητη δυσωδία βγήκε από την γη να καλύψει τον ουρανό,
να κρύψει τ' άστρα, σαν μαύρο σύννεφο...
και ο μόνος ήχος που ακουγόταν πια ήταν φωνές κοράκων,
στρίγγες κραυγές,
εκκωφαντικά χάχανα,
παραπλανητικά χαμόγελα...
η όραση άρχισε να θολώνει,
η ακοή χάθηκε...
και παρέμεινε μόνο μια θολή αίσθηση της πραγματικότητας...
τα σώματα πια δεν άντεχαν το βάρος της συνείδησης,
καμπούριαζαν κι ακουμπούσαν στη γη...
λες και αυτή θα μπορούσε ν' ανοίξει,
να τ' αγκαλιάσει σαν μάνα,
να τα κρύψει...
στον καιρό της ζωντανής φθοράς...

(Anathema- Cries on the wind)

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2008

Ταξίδι....

...από τη Δύση στο Βορρά κι από εκεί ξανά πίσω.
Πίσω... εκεί που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να υπάρχει ένα σπίτι. Δεν υπάρχει τίποτα όμως. Και δεν θυμάμαι κανένα σπίτι...

Στους δρόμους λοιπόν...
Ταξίδι προς αναζήτηση κάτι αόριστου και απροσδιόριστου.
Αρκεί να αισθάνεσαι να σε καλεί η σειρήνα ενός νέου Έρωτα. Ή ακόμα και το σταθερό τραγούδι της Φιλίας...
Σε κάθε περίπτωση, βλέπεις ένα αμυδρό φως πέρα στον ορίζοντα.
Μοιάζει με φάρο που στέκεται μονάχος πάνω σε γκρίζο βράχο στη μέση της θάλασσας, να τον τρων τα κύματα και η βροχή.
Είναι εκεί όμως κάθε στιγμή, να σου δείχνει τον δρόμο, σαν μπούσουλας...


Είναι η φιλία ένας άξιος λόγος για να κάνεις την ζωή σου ταξίδι;;;

(Αλκίνοος Ιωαννίδης- Ταξίδι)

Μα εγώ θα κάνω ταξίδι τη ζωή μου
Αγάπη ακριβή μου για να 'ρθω να σε βρω
Μέσα στ' αστέρια σαν φως θα ταξιδέψω
Σαν άστρο θα πέσω για να 'ρθω να σε βρω

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008

Το σεντούκι με τις αναμνήσεις

Άνοιξε το σεντούκι με τις αναμνήσεις σήμερα... Αιφνιδίως!
Χρόνια κλειδωμένο... σχεδόν ξεχασμένο, να καταστέφεται από την υγρασία και την σκόνη.
Μα πάντα έρχεται ο καιρός που θα ξανανοίξει, όσα χρόνια κι αν περάσουν...

Να τι βρήκα μέσα...
...ένα ζευγάρι στραπατσαρισμένα παιδικά φτερά, που ευτυχώς πετάνε ακόμα, κι ας χάσανε την λάμψη τους. Μόνο που είναι πολύ μικρά πλέων για την πλάτη μου...
...ένα μάτσο ξεχασμένες δικές μου υποσχέσεις, να χορεύουν μόνες στο λυκόφως και να ζητούν επιτέλους να τις εκπληρώσω.
...διαλυμένα παιδικά όνειρα, που δεν άντεξαν να ζήσουν μέσα σε τόση σκόνη, λες κι ήταν εύθραυστα και δεν μπορούσαν ν' ανασάνουν.
...χαμένες παιδικές φιλίες, στοιχειωμένοι παιδικοί έρωτες, καταδικασμένα σε λήθη και τα δυο.
...παιδικές καλοκαιρινές αναμνήσεις χαράς σε νησιά και θάλασσες, με ήλιο και φως. Σε φόντο ασπρόμαυρο όμως, χωρίς να ξέρω το γιατί.
...ανόητες φοβίες και εμμονές, που γίνονταν τεράστιες από την παιδική φαντασία και το σκοτάδι. Τώρα ζουν κι αυτές την παρακμή τους σε κάποια άκρη του σεντουκιού μου, ξεχασμένες, να ψάχνουν πάντα την ευκαιρία να μεγαλώσουν πάλι και να με στοιχειώσουν ξανά.

Το έκλεισα τρομαγμένη, όπως κάνω πάντα. Μάλλον ποτέ δεν θα είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω το παρελθόν...

Το σεντούκι όμως τι πρέπει να το κάνω; Ποια είναι η θέση του;
Πίσω στην γωνία με τις σκόνες και τις αράχνες που συνήθισε ή κάψιμο μαζί με όλα όσα έχει μέσα;;;

(Sigur Ros- Heysatan)

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

Keep on...


Ρίχνεις το φταίξιμο στον εαυτό σου.
Πάντα και για όλα...
Δεν κοιτάς ποιος έχει δίκιο ή άδικο.
Απλά λες ότι φταις πάλι εσύ, κι ας ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι αυτή τη φορά δεν έκανες τίποτα λάθος...
Ρίχνεις το φταίξιμο στον εαυτό σου.
Γιατί ξέρεις ότι δεν υπάρχει λογική που να σε αθωώνει...
Γιατί ξέρεις πως έτσι θα καταφέρεις να συνεχίσεις.
...μόνο έτσι θα καταφέρεις να συνεχίσεις...


Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

ΚΡΑΚ


Είναι κάτι στιγμές που ακούς ένα φοβερό ΚΡΑΚ κάπου μέσα σου..
Σαν κάτι να χαράσσεται και να σπάει...
Δεν πονάει.
Απλά νιώθεις κάτι να αλλάζει... να αλλοιώνεται... για πάντα.

Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

What made the river so cold?


Ναύπλιο. Απέναντι το Άστρος.
Μπλε. Γκρι. Γαλάζιο... η θάλασσα παλεύει με τον ουρανό και τα σύννεφα. Όλα μαζί ανακατεμένα στην παλέτα του καιρού.
Η πρώτη βροχή του χειμώνα και ακόμα δεν τελείωσε το καλοκαίρι... Βιάστηκε να φύγει κι αυτό λες και το κυνηγούσε ο χρόνος. Ανελέητος, όπως πάντα, δεν αφήνει το καλοκαίρι να ομορφύνει τα άνθη του λίγο ακόμα...

Όλα μπλε...
Τόση λύπη και δεν έχει τελειώσει ακόμα το καλοκαίρι...


Σκέψεις του παρελθόντος επιστρέφουν ξανά τώρα.
Μάλλον δεν είχαν φύγει ποτέ, παρ' ότι νόμιζα τότε ότι τις είχα διώξει...
"Έφτασα ως την άκρη του κόσμου για να σε βρω, μα δεν έβρισκα το τέλος. Ίσως ο κόσμος μου είναι τόσο μικρός, κι εγώ τόσο μικρή μέσα σ' αυτόν, πνίγομαι μέσα στην ύπαρξή μου..."

Το 'χω ξαναζήσει αυτό;
Δεν ξέρω...
Μα πώς γίνεται; Αφού εδώ έρχομαι για πρώτη φορά...
Το μπλε είναι ίδιο παντού. Σε όποια απόχρωση κι αν το βρεις: παντού ίδιο και παντού μπλε...
Μπλε... το χρώμα της λύπης.. Kι όμως η θάλασσα είναι μπλε, μπλε και η ελευθερία της...


Το καράβι με τις σκέψεις σαλπάρει απόψε για άγνωστα μέρη.
Επιβιβάστηκαν όλες, γνωστές κι απόκρυφες, και μ' άφησαν επιτέλους...
Μα να.. κάποιες ξέφυγαν και κατευθύνονται ξανά προς εμένα.
...οι σκέψεις της παράνοιας..
Καλοδεχούμενες να 'ναι πάντα...


(7-7-08, 29/31-8-08)


(Anathema- A fine day to exit)

I got these feelings and I don't know why
I see all my fears in the darkness of light
what made the river so cold?

Τρίτη 26 Αυγούστου 2008

Σχεδόν φυσικά....


Όμορφο θα ήταν να μπορούσες να κάνεις όνειρα συνειδητά.
Τώρα είναι απαραίτητο με τέτοια πραγματικότητα- σκατά.
Βιάζεις τον εαυτό σου να κάνει όνειρα για να μπορεί να αντέξει...
Μα πως μπορεί να ζήσει το όνειρο μέσα στη βία;
Είναι εύθραυστο... το άγγιξες και με μιας χάθηκε στο πουθενά...
Και μετά... είναι απλά πιο σκατά απ' ότι ήταν πριν...



...ήταν απλά ένα όνειρο...

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008

No place like home...


Έκλεισα τα μάτια...
Ήξερα ότι αυτό το τρελό άλογο θα με πήγαινε σπίτι.
Και αφέθηκα στο ταξίδι, αφέθηκα στον αέρα και τη βροχή...
Μου τρυπούσε το πρόσωπο και έτρεμα.
Ήμουν κάτω από τ' άστρα κι έτρεμα.
Μα έφτασα επιτέλους σπίτι!
Όχι στο ψεύτικο... Στο αληθινό μου σπίτι.
Εκεί που η καρδιά αρχίζει ξανά να χτυπά στους κανονικούς τρελούς ρυθμούς της, η ανάσα ημερεύει και ο νους συναντά τη γαλήνη.
Είχε πανσέληνο όπως και τώρα.
Το φεγγάρι κείνο όμως ήταν διαφορετικό... σαν να έκλαιγε και τ' αστέρια γύρω να ήταν τα χιλιάδες φωτεινά δάκρυά του. Έκλαιγε για τη μοναξιά του. Μακάρι μόνο να μπορούσε ν' ακούσει τους χιλιάδες ονειροπόλους που πεισματικά συνεχίζουν και του μιλάνε.


Το τρελό άλογο το εμπιστεύτηκα και δεν με απογοήτευσε... με πήγε σπίτι καλπάζοντας, έστω και για λίγο...

(Portishead- The Rip)

Wild, white horses
They will take me away
And the tenderness I feel
Will send the dark underneath
Will I follow?

Τρίτη 12 Αυγούστου 2008

Temporary peace

Ξύπνησα με μια γλυκιά νοσταλγία σήμερα.
Ξανά...
Το μυαλό μου γέμισαν τα λόγια του...
"Υπάρχει μια έρημη γωνιά σ' αυτή τη γη, που τα χελιδόνια δεν φεύγουν ποτέ...
Αν πας το χειμώνα, θα τα βρεις εκεί... να περιμένουν στις ακτές και τους βράχους υπομονετικά να 'ρθει το καλοκαίρι. Γεμίζει ο αέρας γύρω και η θάλασσα από φωνές, φωνές πουλιών...
Κι η ψυχή σου θέλει να φωνάξει και αυτή μαζί τους, να την ακούσουν τα κύματα και ο αγέρας... Το γκρίζο του χειμώνα δεν ζει εκεί. Εκεί μόνο ζουν οι αναμνήσεις και τα χελιδόνια..."

Τα μάτια του έλαμπαν από μια απελπισμένη χαρά που δεν έσβηνε με τα χρόνια...
Ήξερε το μέρος που τα χελιδόνια δεν φεύγουν ποτέ...


Τετάρτη 6 Αυγούστου 2008

Bubble trip to the Moon...


Ταξίδεψε με πάνω σε μια τεράστια σαπουνόφουσκα, πήγαινε με στον πλανήτη με τα δυο Φεγγάρια...
Νομίζω ότι το έχω πιο πολύ ανάγκη τώρα από οτιδήποτε άλλο...
Έχω ανάγκη από ωραία παραμύθια για να αντέξω τη ζωή σε έναν τέτοιο, άγριο κόσμο...



Πως γίνεται να μην μπορείς να πετάξεις με τα καινούρια σου φτερά?
Είναι όμορφα, γυαλισμένα και ολοκαίνουρια...
Αλλά δεν μπορούν να πετάξουν.
Αδρανούν στην πλάτη σου ακίνητα και καχεκτικά.
Και ο πλανήτης με τα δυο Φεγγάρια μοιάζει με όμορφο ψέμα από εδώ κάτω...
Και η σαπουνόφουσκα που θα μας ταξίδευε θαρρώ πως έσπασε. Έγινε ένα Τίποτα στον αέρα...

Ας είναι...
Ακόμα και η Ασχήμια συνηθίζεται όταν ζεις τόσο καιρό μέσα σε αυτήν...

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008

Μια καρδιά...


...από το Ναύπλιο...

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2008

Πτώση....


Βαθύ-βαθύ το πέσιμο,
βαθύ-βαθύ το ανέβασμα,
το αέρινο άγαλμα κρουστό μες στ' ανοιχτά φτερά του,
βαθειά-βαθειά η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής,-
τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης, όπως ταλαντεύεσαι μες στο ίδιο σου το κύμα,
ανάσα ωκεανού. Ωραίος, ανάλαφρος
ο ίλιγγος τούτος,- πρόσεξε, θα πέσεις. Μην κοιτάς εμένα,
εμένα η θέση μου είναι στο ταλάντευμα- ο εξαίσιος ίλιγγος. Έτσι κάθε απόβραδο
έχω λιγάκι πονοκέφαλο, κάτι ζαλάδες.

Γιάννης Ρίτσος, Η Σονάτα του Σεληνόφωτος



(Και να που ήρθε ο καιρός να με αγγίξει
ένας ποιητής που ποτέ δεν μου άρεσε.
Ο "ίλιγγος" είναι κοινός για όλους.)

Τρίτη 29 Ιουλίου 2008

Ουρανός με αστέρια...


Μαγεία.
Κοιτάζαμε τον ουρανό πάλι, σαν να περιμέναμε κάτι να μας στείλει.
Ένα αστέρι έπεσε από το σκοτεινό σπίτι του στα πόδια μας.
Είναι αργά πια.. μην το κοιτάς που αργοσβήνει.
Χάνει τα χρώματα και τη λάμψη του.
Κανείς δεν πρόλαβε να κάνει ευχή.
Πάντα θα είναι αργά...

Έμεινε τουλάχιστον η ομορφιά του έναστρου ουρανού τυπωμένη στην καρδιά μας...
...που με τους φωτεινούς κατοίκους του καταφέρνει και κάνει την μοναξιά μας να μοιάζει μικρότερη.
Και ίσως όχι τόσο εχθρική...

(Sigur Ros- Untitled 1)

Υ.Γ. Εις ανάμνηση ενός υπέροχου ουρανού με ένα ακόμα πιο υπέροχο ολόγιομο φεγγάρι στην Κρήτη...

Κυριακή 27 Ιουλίου 2008

Αν μπορούσα...


...να παρατείνω για πάντα μια στιγμή της ζωής μου, θα ήταν φυσικά οι διακοπές, όπως και οι περισσότεροι από εσάς, φαντάζομαι! Αυτά που αισθάνομαι κάθε φορά στη Κρήτη είναι μαγεία. Έχω πάει τόσες φορές και δεν λέω να την βαρεθώ. Κι ούτε πιστεύω πως πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο πια..
Τώρα έχω φτάσει σε σημείο να μετανιώνω που δήλωσα πρώτη σχολή στην Αθήνα και όχι την αντίστοιχη του Ρεθύμνου!
Το μόνο άσχημο φέτος ήταν οι φωτιές που έμπαιναν κατά διαστήματα σε διάφορα μέρη κοντά στην περιοχή που μέναμε. Είναι κάτι που δεν θέλω να θυμάμαι. Δυστυχώς, όπως μαθαίναμε αυτό έγινε και σε πολλές άλλες περιοχές, όπως πάντα δηλαδή..

Ελπίζω να περάσατε καλά όσοι έχετε πάει ήδη διακοπές και εύχομαι να περάσετε υπέροχα όσοι δεν έχετε πάει ακόμα...


Ο κύριος Κοχύλης της φωτογραφίας εθεάθη σε μια παραλία της νότιας Κρήτης να πλατσουρίζει στο Λιβυκό... Βγάλαμε τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες (πολύ φωτογένεια ο τύπος...) και ύστερα επέστρεψε στο σπίτι του- μην διαταράσσουμε και την οικολογική ισορροπία του νησιού...

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008

Διάφανα Κρίνα....


Κινήσανε πριν χρόνια σαν τα τρένα
που ολόφωτα διασχίζαν τα όνειρά τους
τρελά πουλιά με μάτια πληγωμένα
συντρόφευαν την άγρυπνη χαρά τους

Μεθύσανε σε μπαρ ναυαγισμένα
μ' αγγέλους που 'χαν χάσει τα φτερά τους
και μοιάζαν με παιδιά εγκατελειμμένα
που φτιάχναν βάρκες με τη χάρτινη καρδιά τους

Στο δρόμο συναντούσαν υπνοβάτες,
νεκρές ψυχές που αναζητούσαν τα κορμιά τους,
σκιάχτρα που ξεδιψούσαν μ' αυταπάτες,
τρελούς που κυνηγούσαν τη σκιά τους

Τις νύχτες κάτω από τ' άστρα που σπινθήριζαν
μέσα στην ρόδινη σιωπή του γαλαξία
Θυμόντουσαν το σπίτι που γεννήθηκαν
και μια σκυφτή στην κάμαρα οπτασία:
τη μοίρα τους που τους κοίταζε σαν ξένους

Κι ακούγανε φωνές που τους καλούσανε
και λέγανε τα μαύρα παραμύθια
τις ρίζες που τους κόψαν και πονούσανε
τη μοναξιά τη μόνη τους αλήθεια

(Διάφανα Κρίνα- Διάφανα Κρίνα)


(Αναγκαίο διάλειμμα στο τέλος μιας χρονιάς που κόντεψε να με τρελάνει...
Τα νεύρα μου θα εκτονωθούν στην Κρήτη και ελπίζω να μην επιστρέψουν και φέτος μαζί μου! Τα λέμε στο τέλος του μήνα.
Καλά να περνάτε!!!)

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

Στην "Ε"....

Όταν λείπει η έμπνευση...
πολλές φορές σε βοηθούν τα τραγούδια να εκφράσεις αυτό που θέλεις...


Όταν κάποιο βράδυ θα σε ξυπνήσει απότομα η κραυγή σου
Και τρέξεις στη μαμά σου να το πεις
Και κείνη τρομαγμένη μες στο ψυγείο κλείσει τη φωνή σου
Μα θα 'ναι αργά μεσάνυχτα και θα 'χεις κουραστεί

Όταν θ' αγαπήσεις το γέλιο σου και την αναπνοή σου
Και δεις πως έχεις κάτι να μας πεις
Στο πλάι σου ο άνθρωπος που διάλεξες βιτρίνα στη ζωή σου
Τριάκοντα αργύρια αντίτιμο σιωπής

Πες μας τι θα γίνει αν κάποτε θ' αγγίξεις το κορμί σου
Και το βρεις τσακισμένο απ'τις πληγές
Και γύρω σου κούκλες χλωμές ανίκανες ν' ακούσουν τη φωνή σου
Κι οι αλήθειες σου να σέρνονται στο πάτωμα γυμνές

(Στην Κ- Παύλος Σιδηρόπουλος)





Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008


Θα 'ρθει ο καιρός που θα σπάσω τη πόρτα...
Κι η καρδιά μου στο φως θα χημίξει...
Θα φύγω μακριά...
Θα πετάξω ψηλά...
Θα πετάω σ' ασύλληπτα ύψη....

Και τότε πια δε μπορεί...
Αυτή η φτηνή, αυτή η χλωμή τιποτένια μου θλίψη...
Θα μείνει ορφανή,
Θα γυρνάει σα τρελή,
Θα ζητάει να με βρει,
Και δεν θα με βρίσκει...

Κι ούτε πρόκειται ελπίζω ποτέ να μου λείψει...
Δεν πρόκειται ελπίζω ποτέ να μου λείψει...


Οι πρώτες ρωγμές νομίζω πως έχουν ήδη αρχίσει να γίνονται...


(Αγγελάκας- Θα 'ρθει ο καιρός που θα σπάσω την πόρτα)

Κυριακή 15 Ιουνίου 2008

Ξέσπασμα...

Είναι φορές που η πραγματικότητα φαντάζει σαν τέρας... που έρχεται απειλητικά πάνω σου.


Οι δυνάμεις σου ξαφνικά εξαφανίζονται, είσαι έτοιμος να υποταχθείς στις ορέξεις της, όσο υπερβολικές κι αν είναι.


Νιώθεις μικρός.. ανίσχυρος... Τι μπορεί να κάνει ένα ανθρωπάκι, σκέφτεσαι, μπροστά στο τεράστιο Παιχνίδι της Ζωής;


Κι αποφασίζεις να ζεις έτσι.. να κάνει η Ζωή πάντα το πρώτο βήμα κι εσύ να την ακολουθείς σαν πιστός υπήκοος της.


Δεν ζεις... απλά υπάρχεις.


Και περιμένεις να ξημερώσει ξαφνικά μια διαφορετική μέρα, να βρεθείς σε έναν άλλον κόσμο, όπως στα όνειρα σου, που δεν τολμάς ποτέ να πραγματοποιήσεις.


Πράγματι... έτσι γίνεται. Θα συμβεί κάτι που θα σε κάνει να ξυπνήσεις από τον αιώνιο λήθαργο...


Θα κοιτάξεις γύρω σου και θα βρεις μόνο ένα κατεστραμμένο τοπίο... τη ζωή σου.


Θα αντιληφθείς ύπουλους ανθρώπους που, κρυμμένοι κάτω από τη μάσκα του "φίλου", θα επιμένουν να σε κάνουν να πονάς.


Όχι... δεν σου αξίζει αυτό και το ξέρεις... Στη προσπάθεια σου να διορθώσεις κάθε σου λάθος θα είσαι μόνος, όπως και σε κάθε άλλη πραγματική στιγμή σου.


Τα καταφέρνεις όμως.. δες! Για πρώτη φορά στηρίχτηκες στις δυνάμεις σου και ξεπέρασες τα εμπόδια.


Πετάς με τα δικά σου φτερά τώρα, μακριά από οτιδήποτε άσχημο. Ο καθαρός αέρας χτυπά στο πρόσωπό σου και το ανανεώνει. Η παλιά σου ζωή φαίνεται μικρή και ασήμαντη εκεί κάτω...


Βάφεις τη νέα σου ζωή με τα δικά σου χρώματα. Και δε ρωτάς κανένα γι' αυτό!!


Στο δρόμος σου θα βρεις καινούριους ορίζοντες για να ακολουθήσεις, καινούριους ανθρώπους για να ακουμπήσεις.. κι ένα καινούριο αίσθημα, το πιο δυνατό από όλα...


...την ΑΓΑΠΗ!


Είναι σαν την θάλασσα που επιτρέπει στο δροσερό νερό της να εισχωρήσει σε κάθε πόρο του κουρασμένου κορμιού σου...


Πρέπει πάντα να θυμάσαι αυτό... κανένας πόνος δεν είναι αρκετός για να σε κάνει να παρατήσεις το άγριο κυνήγι της ζωής!


Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ!
ΖΗΣΕ ΤΗΝ!!




(Razastarr-Κανένας πόνος δεν είναι αρκετός)