Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008


Όπου κι αν πάω πικρά βήματα μ' ακλουθάνε,
όπου γελάσω φρίκης μορφασμός μ' αντιγράφει,
κι αν τραγουδήσω η ζήλεια βρίζει, γελάει, δαγκώνει.

Κι ειν', αγάπη, αυτός ο ίσκιος που η ζωή μου 'χει δώσει:
ένα ρούχο αδειανό που πίσω μου κουτσαίνει
σα σκιάχτρο με χαμόγελο όλο αίμα.

Pablo Neruda

Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

Long, cold winter....


Κάποιος μου ζωγράφισε έναν ήλιο και μου είπε να χαμογελάω περισσότερο.
Πήρα τον ήλιο και τον έβαλα να λάμπει στον γκρίζο ουρανό μου.
Δεν τα κατάφερε για πολύ... τα σύννεφα τον νίκησαν.
Τον πότισε η βροχή.
Έχασε την λάμψη του.
Ξέβαψαν τα χρώματα του και έγινε κίτρινο το χρώμα της βροχής.
Κατάντησε κι αυτός ένα νεκρό αστέρι...

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

Γιάννης Αγγελάκας και οι Επισκέπτες...

...μετά από πολύ καιρό και πολλές αναβολές...
...ήρθαν οι Επισκέπτες!!
Τραγούδησαν Χωρίς κανόνα...
Άγρια τραγούδια.. Αιρετικά... Άγρια λόγια...
Σαν την Άγρια των άστρων μουσική που βρέχει όνειρα Όταν χαράζει...


"Από δω και πάνω στου γλεντιού το σαματά,
με ένα αστείο σάλτο ανεβαίνω.

Από δω και πάνω πεινασμένη μου καρδιά,

με χαρά και δάκρυα σε χορταίνω.

Από δω και πάνω δε ρωτάω άλλο πια

τι ζητώ που πάω και ποιος να ΄μαι.

Από δω και πάνω σταματώ τις προσευχές,

από δω και πάνω δε φοβάμαι.
"


Ο Σαδίκης στον κόσμο του, όπως πάντα... τέλειος!!
Ίσως ήταν η καλύτερη συναυλία του Αγγελάκα, απ' όσες έχω πάει μέχρι τώρα!

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

Επισκέπτες

Από μικρή μου άρεσε να ταξιδεύω στον ουρανό.
Το άπειρο πάντα με μάγευε.

Όχι μόνο την νύχτα, αλλά και την μέρα...
...να χάνομαι στο γαλάζιο..

...να παίζω με τα σύννεφα..
...να τους δίνω σχήματα και μορφές που κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να δει.. άλογα να τρέχουν σε αέρινες κούρσες, χαμογελαστά πρόσωπα, δελφίνια να πηδούν έξω απ' τα κύματα...


Αλήθεια... έχεις προσέξει ποτέ τα σύννεφα;
Έχεις δει τι φανταστικές μορφές μπορούν να πάρουν;
Σαν νησάκια μοιάζουν μέσα σε μια ατελείωτη αέρινη θάλασσα.
Κλείνεις τα μάτια κι ακούς τον ψίθυρο του αέρα... ακούς τα σύννεφα να σε καλούν...
Και ξαφνικά... ανεβαίνεις πάνω στο πιο μικρό, το πιο τρελό, το πιο παιχνιδιάρικο σύννεφο!
Και σε ταξιδεύουν όλα μαζί στον δικό τους κόσμο, κάπου που θα ήθελαν να πάνε όλοι αλλά κανένας δεν μπορεί, κάπου στο άπειρο...

Γιατί επισκέπτες είναι...
Ταξιδιώτες προς την χώρα των ονείρων...

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008


Κι εγώ π' αγάπησα τόσο τη θάλασσα
Κι εγώ π' αγάπησα τα πλοία που σφυρίζουνε στη βραδινήν ομίχλη
Κι εγώ που ήμουνα πάντα ένα μαντίλι στο ψηλότερο κατάρτι
Κι εγώ π' αγκάλιασα το καθετί που πέρασε μπροστά μου
Αυτήν που ζητούσα δεν την συνάντησα ούτε στα πιο μεθυσμένα μου όνειρα.

Μανόλης Αναγνωστάκης

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

At the time of living decay....

βρώμα...
μια αφόρητη δυσωδία βγήκε από την γη να καλύψει τον ουρανό,
να κρύψει τ' άστρα, σαν μαύρο σύννεφο...
και ο μόνος ήχος που ακουγόταν πια ήταν φωνές κοράκων,
στρίγγες κραυγές,
εκκωφαντικά χάχανα,
παραπλανητικά χαμόγελα...
η όραση άρχισε να θολώνει,
η ακοή χάθηκε...
και παρέμεινε μόνο μια θολή αίσθηση της πραγματικότητας...
τα σώματα πια δεν άντεχαν το βάρος της συνείδησης,
καμπούριαζαν κι ακουμπούσαν στη γη...
λες και αυτή θα μπορούσε ν' ανοίξει,
να τ' αγκαλιάσει σαν μάνα,
να τα κρύψει...
στον καιρό της ζωντανής φθοράς...

(Anathema- Cries on the wind)