At the time of living decay....

βρώμα...
μια αφόρητη δυσωδία βγήκε από την γη να καλύψει τον ουρανό,
να κρύψει τ' άστρα, σαν μαύρο σύννεφο...
και ο μόνος ήχος που ακουγόταν πια ήταν φωνές κοράκων,
στρίγγες κραυγές,
εκκωφαντικά χάχανα,
παραπλανητικά χαμόγελα...
η όραση άρχισε να θολώνει,
η ακοή χάθηκε...
και παρέμεινε μόνο μια θολή αίσθηση της πραγματικότητας...
τα σώματα πια δεν άντεχαν το βάρος της συνείδησης,
καμπούριαζαν κι ακουμπούσαν στη γη...
λες και αυτή θα μπορούσε ν' ανοίξει,
να τ' αγκαλιάσει σαν μάνα,
να τα κρύψει...
στον καιρό της ζωντανής φθοράς...

(Anathema- Cries on the wind)