Πέμπτη 31 Ιουλίου 2008

Πτώση....


Βαθύ-βαθύ το πέσιμο,
βαθύ-βαθύ το ανέβασμα,
το αέρινο άγαλμα κρουστό μες στ' ανοιχτά φτερά του,
βαθειά-βαθειά η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής,-
τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης, όπως ταλαντεύεσαι μες στο ίδιο σου το κύμα,
ανάσα ωκεανού. Ωραίος, ανάλαφρος
ο ίλιγγος τούτος,- πρόσεξε, θα πέσεις. Μην κοιτάς εμένα,
εμένα η θέση μου είναι στο ταλάντευμα- ο εξαίσιος ίλιγγος. Έτσι κάθε απόβραδο
έχω λιγάκι πονοκέφαλο, κάτι ζαλάδες.

Γιάννης Ρίτσος, Η Σονάτα του Σεληνόφωτος



(Και να που ήρθε ο καιρός να με αγγίξει
ένας ποιητής που ποτέ δεν μου άρεσε.
Ο "ίλιγγος" είναι κοινός για όλους.)

Τρίτη 29 Ιουλίου 2008

Ουρανός με αστέρια...


Μαγεία.
Κοιτάζαμε τον ουρανό πάλι, σαν να περιμέναμε κάτι να μας στείλει.
Ένα αστέρι έπεσε από το σκοτεινό σπίτι του στα πόδια μας.
Είναι αργά πια.. μην το κοιτάς που αργοσβήνει.
Χάνει τα χρώματα και τη λάμψη του.
Κανείς δεν πρόλαβε να κάνει ευχή.
Πάντα θα είναι αργά...

Έμεινε τουλάχιστον η ομορφιά του έναστρου ουρανού τυπωμένη στην καρδιά μας...
...που με τους φωτεινούς κατοίκους του καταφέρνει και κάνει την μοναξιά μας να μοιάζει μικρότερη.
Και ίσως όχι τόσο εχθρική...

(Sigur Ros- Untitled 1)

Υ.Γ. Εις ανάμνηση ενός υπέροχου ουρανού με ένα ακόμα πιο υπέροχο ολόγιομο φεγγάρι στην Κρήτη...

Κυριακή 27 Ιουλίου 2008

Αν μπορούσα...


...να παρατείνω για πάντα μια στιγμή της ζωής μου, θα ήταν φυσικά οι διακοπές, όπως και οι περισσότεροι από εσάς, φαντάζομαι! Αυτά που αισθάνομαι κάθε φορά στη Κρήτη είναι μαγεία. Έχω πάει τόσες φορές και δεν λέω να την βαρεθώ. Κι ούτε πιστεύω πως πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο πια..
Τώρα έχω φτάσει σε σημείο να μετανιώνω που δήλωσα πρώτη σχολή στην Αθήνα και όχι την αντίστοιχη του Ρεθύμνου!
Το μόνο άσχημο φέτος ήταν οι φωτιές που έμπαιναν κατά διαστήματα σε διάφορα μέρη κοντά στην περιοχή που μέναμε. Είναι κάτι που δεν θέλω να θυμάμαι. Δυστυχώς, όπως μαθαίναμε αυτό έγινε και σε πολλές άλλες περιοχές, όπως πάντα δηλαδή..

Ελπίζω να περάσατε καλά όσοι έχετε πάει ήδη διακοπές και εύχομαι να περάσετε υπέροχα όσοι δεν έχετε πάει ακόμα...


Ο κύριος Κοχύλης της φωτογραφίας εθεάθη σε μια παραλία της νότιας Κρήτης να πλατσουρίζει στο Λιβυκό... Βγάλαμε τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες (πολύ φωτογένεια ο τύπος...) και ύστερα επέστρεψε στο σπίτι του- μην διαταράσσουμε και την οικολογική ισορροπία του νησιού...

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008

Διάφανα Κρίνα....


Κινήσανε πριν χρόνια σαν τα τρένα
που ολόφωτα διασχίζαν τα όνειρά τους
τρελά πουλιά με μάτια πληγωμένα
συντρόφευαν την άγρυπνη χαρά τους

Μεθύσανε σε μπαρ ναυαγισμένα
μ' αγγέλους που 'χαν χάσει τα φτερά τους
και μοιάζαν με παιδιά εγκατελειμμένα
που φτιάχναν βάρκες με τη χάρτινη καρδιά τους

Στο δρόμο συναντούσαν υπνοβάτες,
νεκρές ψυχές που αναζητούσαν τα κορμιά τους,
σκιάχτρα που ξεδιψούσαν μ' αυταπάτες,
τρελούς που κυνηγούσαν τη σκιά τους

Τις νύχτες κάτω από τ' άστρα που σπινθήριζαν
μέσα στην ρόδινη σιωπή του γαλαξία
Θυμόντουσαν το σπίτι που γεννήθηκαν
και μια σκυφτή στην κάμαρα οπτασία:
τη μοίρα τους που τους κοίταζε σαν ξένους

Κι ακούγανε φωνές που τους καλούσανε
και λέγανε τα μαύρα παραμύθια
τις ρίζες που τους κόψαν και πονούσανε
τη μοναξιά τη μόνη τους αλήθεια

(Διάφανα Κρίνα- Διάφανα Κρίνα)


(Αναγκαίο διάλειμμα στο τέλος μιας χρονιάς που κόντεψε να με τρελάνει...
Τα νεύρα μου θα εκτονωθούν στην Κρήτη και ελπίζω να μην επιστρέψουν και φέτος μαζί μου! Τα λέμε στο τέλος του μήνα.
Καλά να περνάτε!!!)