Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008

Το μπλουζ του αποχωρισμού....

Παρακάτω είναι μια ιδέα για καινούριο παιχνίδι.
Οι διασκευές κλασικών (και όχι) τραγουδιών είναι συνήθως χειρότερες από το πρωτότυπο. Κάποιες άλλες πάλι το ξεπερνάνε.
Παρακάτω είναι ένα τραγούδι εκτελεσμένο αρχικά από τον Σιδηρόπουλο και πολλά χρόνια αργότερα από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη....

Το μπλουζ του αποχωρισμού

Απόψε πόσο μόνος να'μαι
Και συ να λείπεις μακριά
Σαν να'ναι τώρα το θυμάμαι
Το τελευταίο όταν μου πες έχε γεια

Ήτανε τρεις θυμάμαι Απριλη
Κάποια Δευτέρα ερωτική
Κι ήτανε κάπου προς το δείλι
Όταν δακρύσαμε στο τελευταίο φιλί

Μεγάλωσες μες στα σαλόνια και έμαθες
Στο πάρκο με τα περιστέρια
Με τον αλήτη που μπλέξες τι γύρευες
Αφρόψαρο στα φουσκονερια

Κάποτε κύλαγε το αίμα
Μέσα στις φλέβες μας καυτό
Τώρα συμβόλαιο με το ψέμα
Έχουμε κάνει εσύ εκεί και γω εδώ

Μ' αυτή τη νύχτα ώρα μια
Όπου κι αν είσαι θα αισθανθείς
Το κάλεσμα μου σαν μια υποψία
Μες στο σκοτάδι στα τυφλά να σε καλεί

Μεγάλωσες μες στα σαλόνια και έμαθες
Στο πάρκο με τα περιστέρια
Με τον αλήτη που 'μπλεξες τι γύρευες
Αφρόψαρο στα φουσκονερια



Σίγουρα η ηχογράφηση του Ιωαννίδη είναι πιο πρόσφατη και καλύτερη. Ίσως να είναι και το μοναδικό τραγούδι που μου αρέσει πραγματικά ο Ιωαννίδης. Η φωνή του Πρίγκιπα όμως είναι αξεπέραστη κατά τη γνώμη μου... Περιμένω και τις δικές σας απόψεις!

Πετώ το μπαλάκι στους... "dazed and confused", nathalie, if...igeneia, the bluelephant, spirit και σε όποιον άλλον θέλει φυσικά.

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008


Φεύγω!!
Ταξίδι με τα δελφίνια σε άγνωστες θάλασσες και γαλαξίες!
Όποιος θέλει ακολουθεί!

Κυριακή 23 Μαρτίου 2008



Σκόρπιες λέξεις
από Τρύπια τραγούδια
Από μια ιδέα του Βασίλη

Τρίτη 18 Μαρτίου 2008

Τελευταίο ποτό με τον διάβολο....



Σου στέλνω αυτό το γράμμα βγαλμένο
Απ΄τα πιο σκοτεινά υλικά του θανάτου της ψυχής μου.
Το σώμα μου, ένα κοχύλι που κάποτε μέσα του πλάγιαζες
Αργεί τώρα, κάτω από βρώμικα σεντόνια
Αποζητώντας τα μέλη του στ΄απομεινάρια μιας θυσίας.
Οι μέρες εδώ κυλούν σαν μικρά πεπρωμένα του τίποτα
Που κατεργάζονται την εκμηδένιση μου
Θρυμματίζουν όλα μου τα άστρα
Και μ' αποδίδουν ξανά στο κενό διάστημα
Στα ερωτηματικά και τους τρόμους
Στα γράφω όλα αυτά , αυτή τη νύχτα
Καθώς πίνω το τελευταίο μου ποτό με το Διάβολο
Και φυσάει μι' αργόσυρτη βροχή
Φορτωμένη μ΄αναμνήσεις κι αποχαιρετισμούς
Και την ανία της ζωής... χωρίς εσένα

Τώρα ξέρεις γιατί δεν απαντώ
Ξέρεις το τίμημα που πληρώνω

Διάφανα Κρίνα

Σάββατο 15 Μαρτίου 2008


Τον τελευταίο καιρό είμαι αρκετά μπερδεμένη. Τα συναισθήματα μου λες και τρελάθηκαν. Δεν ανταποκρίνονται πια σε αυτό που θέλω να δώσω. Στεναχωριέμαι με πράγματα που κανονικά θα έπρεπε να τα αφήνω να περνούν απαρατήρητα. Άλλα πράγματα που θα έπρεπε να με γεμίζουν χαρά παραμορφώνονται και χάνουν την γλύκα τους.
Είμαι μπερδεμένη και με τους ανθρώπους. Για ακόμα μια φορά. Πάντα ήμουν δηλαδή. Πίσω από τα χαμόγελα κρύβονται πλαστικές μάσκες, αλύγιστες και ανέκφραστες. Τα βλέμματα είναι ψυχρά, κοιτάζουν χωρίς να βλέπουν. Και γύρω όλα είναι μια αχανής έρημος που πουθενά δεν υπάρχει ένα μέρος δροσερό που να μπορείς να κρυφτείς.
Δεν μπορώ να καταλάβω πως συνεχίζω να ασχολιέμαι με ανθρώπους που δεν έχουν πια τίποτα να μου δώσουν. Μάλλον αυτό είναι και το λάθος μου...

Τρίτη 11 Μαρτίου 2008


Θα μπω κι εγώ κάποτε στο κλουβί που υποσχέθηκα.
Μόνο σοκολάτες θα έχω για συντροφιά, για να γλυκαίνω τη θλίψη μου.
Και μια τρύπα θα ανοίξω για να μπαίνει το Φεγγάρι. Μοναδικός επισκέπτης και ευπρόσδεκτος.

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008

The dark side of a dream....

Ναι… υπάρχει και η σκοτεινή πλευρά ενός ονείρου.
Όταν αυτό τα κυριεύει όλα.
Όταν γίνεται η πραγματικότητα.
Όταν δεν ζεις την ζωή μόνο και μόνο για να την ζήσεις σε μια άρρωστη φαντασία όπως την θες.
Δεν λέω… ακούγεται δελεαστικό. Ένας κόσμος που τον διαμορφώνεις εσύ, στα δικά σου μέτρα. Η πάλη με το όνειρο και τις πιθανότητες πραγματοποίησης του είναι συναρπαστική. Τι γίνεται όμως όταν ο κόσμος προχωρά μα εσύ μένεις κολλημένος στο δικό σου κόσμο. Η άβυσσος είναι ένα βήμα μακριά. Ή πέφτεις και δεν ξαναβγαίνεις ποτέ ή ξυπνάς και συμβιβάζεσαι με έναν λιγότερο φανταστικό κόσμο, πικρό και επώδυνο.
Βλέπεις τα όρια του εαυτού σου μέσα από ένα τέτοιο δίλημμα. Ό,τι και να γίνει τον μαθαίνεις καλύτερα. Και τον έχεις σύμμαχο πια, όχι εχθρό…

Τρίτη 4 Μαρτίου 2008

"Υπέροχο τίποτα...."


Κρύβω τους χρόνιους φόβους μου κάτω από το χαλί.
Με την παραμικρή κίνηση αναδύονται στην επιφάνεια,
ελεύθεροι,
τρομακτικοί...
Στήνουν χορό με τους εφιάλτες της μέρας
και στο φως του ήλιου γίνονται άσπροι, αμείλικτοι.
Στο πέρασμα του θανάσιμου χορού γίνονται όλα στάχτη...
Η πραγματικότητα γίνεται παράνοια,
οι φωνές των ανθρώπων απόμακρο βουητό
και τα όνειρα χάνονται απραγματοποίητα...

"Υπέροχο τίποτα, η ανάσα σου ζαλίζει
μα πάνω σου κρατιέμαι ζωντανός.
Υπέροχο τίποτα, η γλώσσα σου με σκίζει
αφήνοντας σημάδια που δεν σβήνει ο καιρός..."

Σάββατο 1 Μαρτίου 2008

"Έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές..."

Ο apsoy με κάλεσε σε νέο όμορφο παιχνίδι... (Τελικά η μπλογκοσφαιρα παίζει!!)


Πώς να πεις άραγε το "σ' αγαπώ"?? Κι αν είσαι αδέξιος με τις λέξεις? Αρχίζεις το τραγούδι..
Το οποίο δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να το βρω. Ο Αγγελάκας από την πρώτη στιγμή υπήρξε ο απόλυτος εκφραστής των συναισθημάτων μου: του πόνου, της χαράς, της λύπης,της αγάπης και του έρωτα..



Γονάτισα και ζήτησα απ' τα θλιμμένα σύννεφα
να λάμψουν, να ξεσπάσουν με βροχές,
κι όλη τη νύχτα γίναμε σκυλάκια και ξεδίναμε
και γλείφαμε ο ένας τ' άλλου τις πληγές

Μεθούσαμε και πίναμε απ' τα φιλιά που δίναμε
και σβήναν μία μία οι φωτιές,
και το πρωί ξυπνήσαμε απ' όνειρο που ζήσαμε
έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές

Σηκώθηκα και ήσυχα στα δέντρα προσευχήθηκα
ν' αντέχουμε στις πιο βαθιές χαρές,
κι όλη τη νύχτα αφρίζαμε, ποτάμια που γυρίζαμε
ψηλά στις αρχικές μας τις πηγές

Ανάβαμε και σβήναμε και πάλι ξαναρχίζαμε
και γίναν μια των δυο μας οι καρδιές,
και το πρωί ξυπνήσαμε απ' όνειρο που ζήσαμε
έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές

Σηκώθηκα και ήσυχα στα δέντρα προσευχήθηκα
ν' αντέχουμε στις πιο βαθιές χαρές,
κι όλη τη νύχτα αφρίζαμε, ποτάμια που γυρίζαμε
ψηλά στις αρχικές μας τις πηγές

Ανάβαμε και σβήναμε και πάλι ξαναρχίζαμε
και γίναν μια των δυο μας οι καρδιές,
και το πρωί ξυπνήσαμε απ' όνειρο που ζήσαμε
έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές.

Καλώ λοιπόν και εγώ να μας πουν το "σ' αγαπώ" μέσα από ένα τραγούδι:
τον "dazed & confused" (άλλο ένα παιχνίδι φτιαγμένο για το blog σου, τυχερέ..)
τον argy (για να μην λες ότι σε ξέχασα ξανά..)
την oneiroparmenh (βαρέθηκες να παίζεις??)
τον bluelephant
και τον raslowbap
(και φυσικά όποιον άλλον θέλει..)

love & poison δεν σου δίνω πρόσκληση επειδή ξέρω πως είσαι ξενέρωτος και δεν θες να παίζεις μαζί μας.. Καλά, καλά... αν αλλάξεις γνώμη παίξε και εσύ..