Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Γαλάζιο με πορτοκαλί...

Είναι ωραία η θάλασσα...




... γιατί παραμένει πάντα γαλάζια, όσο κι αν πασχίζουμε να την κάνουμε γκρι!

Κι είναι ακόμα πιο ωραία η γαλάζια θάλασσα κάτω από το φως του ήλιου την αυγή, με τις πορτοκαλί ανταύγειες πάνω στις ράχες των κυμάτων!





.
.
.
...για ένα καλοκαίρι που δεν θέλω να τελειώσει! (ποτέ!- πάντα είχα πρόβλημα αποχωρισμού με τα καλοκαίρια!)

(μύρισε Ιούλιος??)
(είμαι εκτός χρόνου πάλι!!!)
(αλλά δεν πειράζει... γιατί είναι ωραία η θάλασσα!)




Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Χωρίς λέξεις: Δανάη

από το μωβ άστρο.







Έσβησε η Δανάη,έσβησε
μες στον κήπο της ξεψύχησε
ράγισε η καρδιά της ράγισε
άργησε η αγάπη άργησε

κι άνοιξε η ψυχή της άνοιξε
σκόρπισαν παντού τα όνειρα
χάθηκε η Δανάη χάθηκε
στης αβύσσου τα απόνερα
την πνοή της πήρε ο άνεμ
ος
και ο ήλιος τα χρυσά μαλλιά
την κραυγή της πήρε ο ουρανός
και το δάκρυ πήρε η συννεφιά

Άνθισε ο κήπος άνθισε
μα η Δανάη πια δε φάνηκε
δάκρυσε η γη αρώματα
γέμισε ο κήπος χρώματα
Έσβησε η Δανάη,έσβησε
μες στον κήπο της ξεψύχησ
ε
άργησε η αγάπη άργησε
ράγισε η καρδιά της ράγισε
την πνοή της πήρε ο άνεμος
και ο ήλιος τα χρυσά μαλλιά
την κραυγή της πήρε ο ουρανός
και το δάκρυ πήρε η συννεφιά


Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

Can you feel me??


Πόσο λογικό είναι να κυνηγάς κάποιον που έχει φύγει μακριά εδώ και καιρό;
Ή μήπως δεν αφορά την λογική κάτι τέτοιο;
Γιατί να μην υπάρχει ένα γαμημένο delete;
... να επιλέγεις τι θες να σκέφτεσαι και τι να ξεχάσεις...



I tried to murder the lonely,
Contemplate our mortality.
Into infinity,
Frozen memory
Wipe the tears from yesterday,
A time for change, take the pain away.
Angel, my destiny,
Can you feel me?

Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

I'm not here...


Είναι μια βδομάδα τώρα που προσπαθώ να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους γύρω μου και είτε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο πολύπλοκα είτε δεν υπάρχει κανένα απολύτως σημείο επαφής!
Εγώ μιλάω διαφορετική γλώσσα ή η κατάσταση είναι ακόμα πιο απελπιστική;
Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε, δυσκολεύοντας έτσι την ζωή μας, ενώ τα πράγματα στην ουσία είναι τόσο απλά....

...μόνο κάποιες παράλογες σκέψεις...

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Soulmates never die...

Πάλι από την αρχή:




...αντίο και θα μου λείψεις...
(δηλαδή ήδη έχεις αρχίσει και μου λείπεις...)
(μα πιο πολύ θα μου λείψει αυτό το "τα λέμε αύριο...")
(όχι, θα κρατηθώ και δεν θα κλάψω αυτή τη φορά...)
(δεν ήθελα να ανεβάσω πάλι Placebo, μα αυτό το τραγούδι ταιριάζει με το συναίσθημα που με κατακλύζει τώρα. Οπότε δεν τραγουδούν οι Placebo, τραγουδά το συναίσθημα μου...)


(Placebo- Sleeping with ghosts)

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Μόνο η Βροχή ξέρει....

Πόσες φορές στη ζωή του αντέχει ένας άνθρωπος να φτάσει στο μηδέν;
Αρχίζει ξανά από την αρχή σαν να μην τρέχει τίπο
τα;
...ή το κάθε μηδενικό αφήνει κι ένα νέο σημάδι πάνω σου;




Μια ζωή θυμάμαι να μου λένε να μαθαίνω από τα λάθη μου...
Μα δεν είναι τάχα η ζωή τόσο μικρή... μια αναλαμπή μέσα στο απέραντο σκοτάδι;
Πως γίνεται να βρεις μια δεύτερη ευκαιρία να διορθώσεις τα λάθη σο
υ;
Οι άνθρωποι που πλήγωσες δεν είναι πια εκεί....
Και μια συγνώμη να αιωρείται κάπου στο κενό, να ψάχνει μια αγκαλιά να το σβήσει... μα μάταια...




Κλείνω τα μάτια,
σηκώνω το κεφάλι στον ουρανό
νιώθω την βροχή να μου ξεπλένει το πρόσωπο.
Οι άνθρωποι γύρω μου τρέχουν για να μην βραχούν...
Πάλι τρέχουν... που πάνε άραγε τώρα;

Μοιάζουν να μην έχουν προορισμό.
Τα πόδια και τα χέρια μου γεμίζουν νερά,
τα ρούχα μου βρέχονται,
στην πλάτη στάζουν τα μαλλιά μου...
Αυτή η βροχή φαντάζει ατέλειωτη... σαν να ξεκίνησε αιώνες πριν τον αποπλανητικό χορό της, για να σβήσει τα λάθη μου, να με κάνει να τα ξεχάσω.





Η βροχή ξέρει που χάνομαι.
Η βροχή ξέρει πότε κλαίω.
Η βροχή ξέρει γιατί κλαίω.
Η βροχή ξέρει αυτά που κρύβω.
Η βροχή ξέρει ότι θέλω να φύγω.
Η βροχή ξέρει που θέλω να πάω.

Η βροχή ξέρει να με φυλάει.
Η βροχή ξέρει να με μαγεύει.
Η βροχή ξέρει να με αποπλανεί.
Η βροχή ξέρει ότι τραγουδάω.

Η βροχή τραγουδάει μαζί μου.
Η βροχή ξέρει και ότι χορεύω.

Η βροχή χορεύει μαζί μου.
Η βροχή ξέρει....




Αυτές οι βροχές του Σεπτέμβρη μοιάζουν σχεδόν καλοκαιρινές...
Ήλιος, ζέστη, υγρασία.... μελαγχολία.... νοσταλγία....
Θέλω να ξεχάσω...
Θέλω να κλείσω τα μάτια και να μην θυμάμαι...
Θέλω να βλέπω στα όνειρα μου γνώριμα πρόσωπα και να λέω πως δεν τα αναγνωρίζω...
Θέλω να έχω μια μνήμη που να συγκρατεί προσωρινά μόνο ό,τι υπάρχει στο οπτικό μου πεδίο...
Και μετά να διαγράφει.




Δευτέρα 3 Αυγούστου 2009

Σ' ευχαριστώ...




...για τα όνειρα που μου χάρισες
και για την ελπίδα
- έστω κι αν έσβησε κι αυτή σύντομα...







Πάντα να πιστεύεις σ' ένα φωτεινό χαμόγελο.
Να αφήνεσαι...
Να μην φοβάσαι...
Δεν μπορεί να σε βλάψει...
Ακόμα κι αν πονέσεις,
ο πόνος κάνει την ψυχή σου να μοιάζει δυνατή...
την ξεμουδιάζει από την αδράνεια...
την αφήνει ελεύθερη στον κρύο αέρα να την εξαγνίσει...
και στην θάλασσα να την ξεπλύνει με την αλμύρα της...







Κι άμα χάσεις αυτό που αγαπάς,
φτάνει και μόνο που είσαι ακόμα ζωντανός...
που συνεχίζεις να αναπνέεις...
για να μπορείς να το θυμάσαι.

η ζωή συνεχίζεται...

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

Forgotten dreams...


Κάποτε... θα είμαστε ελεύθεροι.
...ελεύθεροι να κυνηγήσουμε όλα αυτά τα όνειρα που μας στερούν τώρα.

Αλλά τι θα έχουμε χάσει μέχρι τότε στον δρόμο προς την ελευθερία;

Θα υπάρχουν όνειρα να μας δείχνουν τον δρόμο στο σκοτάδι;
Θα υπάρχει ζωή μέσα στην ψυχή μας;
Θα υπάρχει αυτή η λάμψη στα μάτια μας; (αν δεν έχει σβήσει ήδη...)




Hey you rotting in your alcoholic shell
Banging on the walls of your intoxicated mind

Do you ever wonder why you were left alone

As your heart grew colder and finally turned to stone


Did I punish you for dreaming?

Did I break your heart and leave you crying?

Do you ever dream of escaping...

Don't you ever dream of escaping?


Pathetic oblivion

Forgotten hopes buried in your soul's lonely grave

Pathetic oblivion

Remember how you were before you locked your heart away



(Γιατί όταν λέω ότι κουράστηκα, δεν θέλω πάλι "υπομονή", αλλά μια αγκαλιά... Τόσο δύσκολο είναι και δεν με καταλαβαίνει κανείς?)

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2009

In my dreams....


Τα πιο όμορφα όνειρα μου ήταν εκείνα που πέθαινα.
Κατάφερνα ν' αφήσω πίσω ό,τι με κρατούσε.
Κατάφερνα να χαιρετίσω ό,τι με πονούσε.
Ξέχναγα ακόμα κι ό,τι μ' αγαπούσε.
Ίσως να ήταν αυτός ένας τρόπος να προστατεύω τους αγαπημένους μου ανθρώπους από την αυτοκαταστροφικότητα μου.
Έβλεπα τα πάντα να σβήνουν πίσω μου και χαιρόμουν γιατί ήμουν ελεύθερη!
...η δύναμη να λες αντίο και να το εννοείς. Και μετ
ά να μην γυρίζει το μυαλό πίσω ξανά.
Ποτέ!





Κι ύστερα έφευγα με συντροφιά τον αέρα, δεν ξέρω για που.
Μου άρεσε να περπατάω ξυπόλητη πάνω σε πράσινα κύματα.
Μου άρεσε να αγκαλιάζω τις γαλάζιες ιστορίες των δελφινιών.
Γνώριζα κι άλλους παράξενους ταξιδιώτες. Δεν έλεγα ποτέ από που ήρθα ούτε που πάω. Τους έλεγα μόνο την ιστορία μου κι άκουγα την δικιά
τους. Μοιραζόμασταν λίγη ζωή και μετά χωρίζαμε.
...κάθε δάκρυ που δεν κύλησε κι ένα καινούριο αστέρι στον νυχτερινό ουρανό, ένα ολοκαίνουριο ανθισμένο λουλούδι.
(Φταίει τάχα που περισσεύουν τα δάκρυα αποχωρισμού στην αληθινή μου ζωή που είναι ο κόσμος μου τόσο σκοτεινός και γκρίζος??)
Ζωή καινούρια... χωρίς σύννεφα να κρύβουν το φεγγάρι.

Και τ' αστέρια φαίνονταν τόσο μικρά από εκεί πάνω...




Κι ύστερα τα βήματα με φέρναν πάλι σπίτι.
Και το όνειρο τελείωνε και ξυπνούσα ξανά.
Αλλά ήμουν χαρούμενη γιατί ήξερα ότι είχα πεθάνει.




In my dreams I'm dying all the time
As I wake its kaleidoscopic mind
I never meant to hurt you
I never meant to lie
So this is goodbye
This is goodbye

Tell the truth you never wanted me
Tell me

In my dreams I'm jealous all the time
As I wake I'm going out of my mind
Going out of my mind



Σάββατο 20 Ιουνίου 2009

Άγρια των άστρων μουσική...




"...Μ' όσα φύγαν, μ' όσα έχουν πια χαθεί
μ' ό,τι μέσα μου έχω ως τώρα περισώσει

ξεκινάω κάθε μέρα απ' την αρχή

τα μετράω και περιμένω να νυχτώσει..."



Γιάννη σ' ευχαριστούμε κι απόψε...

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

Music never lies....


Αντιφάσεις χαρακτηρίζουν την κάθε στιγμή της ζωής μας...
Γιατί να είμαι εδώ ενώ θέλω να είμαι εκεί?
Γιατί μίλησα έτσι ενώ σκεφτόμουν άλλα?

...
Μάλλον θα πρέπει να χρωματίσουμε την ζωή μας με περισσότερο αυθορμητισμό και να μάθουμε να μην την παίρνουμε και τόσο στα σοβαρά! Γιατί... η σοβαρότητα (και ιδιαίτερα η σοβαροφάνεια) βλάπτει σοβαρά την υγεία!




Αυτά σκέφτομαι ενώ με περιμένουν γύρω στις 350 σελίδες Βιολογικής Ψυχολογίας για την εξεταστική (όχι, δεν θα γκρινιάξω ξανά!)
Το ξέρω ότι η Βιολογία δεν έχει σχέση με την Ψυχολογία που σπουδάζω! Υποτίθεται ότι η λειτουργία του ανθρώπινου σώματος σχετίζεται με
τη συμπεριφορά, αλλά εγώ μέχρι στιγμής μόνο για νευρώνες και εγκέφαλους διαβάζω κι έχω φρίξει από τη βαρεμάρα!
Κι εδώ είναι που αρχίζουν το παραμιλητό αυτές οι ενοχλητ
ικές φωνές που προσπαθούν να σε αποσπάσουν...
Δεν θα ήταν καλύτερα αν τώρα βρισκόσουν σε μια χρυσή παραλία και δροσιζόσουν???

ΝΑΙΙΙΙ!!! Το ξέρω ότι αυτό θέλω!
Θέεεελω... έναν παγωμένο χυμό ανανά, τις σαγιονάρες μου και μια βρεγμένη πετσέτα!
Τα υπόλοιπα θα τα κάνει η θάλασσα και ο ήλιος...




(....)
(Ήχος από ξυπνητήρι...)
(Ήχος από ξυπνητήρι που πετάγεται στον τοίχο...)
(Ήχος από τις σελίδες της Βιολογικής Ψυχολογίας που γυρίζουν...)
...και γυρίζουν... και γυρίζουν.... ανακατευτήκα
με!!
υπομονή.... σε ένα μήνα θα είμαι Κρήτη!!




...μέχρι τότε... ο Νίκος (dreams within the twilight) φροντίζει να με κρατά απασχολημένη με ένα από τα πιο έξυπνα παιχνίδια που κυκλοφορούν εδώ! Πραγματικά ίσως το πιο ωραίο που έχω παίξει! Ας αφήσω όμως τις πολυλογίες κι ας εξηγήσω πως παίζεται...
Είκοσι ερωτήσεις + είκοσι τραγουδοαπαντήσεις.
Φουλάρεις το playlist με ό,τι τραγούδια θες και τα βάζεις να παίζουν στην τύχη. Για κάθε ερώτηση, η απάντηση είναι το τραγούδι που παίζει....


*Αν κάποιος σε ρωτήσει "Είσαι καλά;", εσύ λες....:

”Protect me from what I want” - Placebo

-!!!!!!!!!!!!!!!

*Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου;

Δεν έχει τέλος’’ – Ξύλινα Σπαθιά

-Είμαι απέραντη!!

*Τι σου αρέσει στο άλλο φύλο;

”Loverman” – Nick Cave

-Τα σχόλια δικά σας!!!

*Πώς αισθάνεσαι σήμερα;


“A fine day to exit” – Anathema

- Κι όχι μόνο σήμερα!!

*Ποιος είναι ο σκοπός της ζωής σου;


”Getting away with it (all messed up)” - James

- Τώρα αλήθεια μου σηκώθηκε η τρίχα! Όχι, δεν το έχω πειράξει καθόλου! Πραγματικά μόνο του παίζει!!


*Ποιο είναι το μόττο σου;

Όσα η αγάπη ονειρεύεται” – Αλκίνοος Ιωαννίδης
- Μ’ αρέσει!!

*Τι πιστεύουν οι φίλοι σου για σένα;


”Goodbye” – Archive

-Αααχχ… αυτοί οι αποχαιρετισμοί μας φάγανε…

*Τι πιστεύουν οι γονείς σου για σένα;

”Are you there?” – Anathema

- Δεν φταίω εγώ, οι κακές παρέες!!

*Τι σκέφτεσαι συχνά;


”Twenty year” - Placebo

- Γεράσαμεεεεε…

*Τι είναι 2+2;

Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη” – Ξύλινα Σπαθιά

-… με την απλή μέθοδο των τεσσάρων…


*Τι πιστεύεις για τους φίλους σου;

Η τελευταία φορά” – Ξύλινα Σπαθιά

- “… έχω έναν φίλο που όταν κρύβομαι με βρίσκει πάντα…

*Ποια είναι η ιστορία της ζωής σου;


“Wish you where here” – Pink Floyd

- Συνεχίζει να παίζει με τα νεύρα μου αυτό το παιχνίδι!!!


*Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;


Μεθύστε”- Διάφανα Κρίνα

- Οκ… λέω να πάω από τώρα προληπτικά σε κάνα κέντρο αποτοξίνωσης!

*Τι σκέφτεσαι όταν βλέπεις αυτόν/αυτή που σου αρέσει;


Πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα”- Τρύπες

- “…ό,τι έχω αφήσει εκεί πίσω είναι μια βρόμικη σκιά, δεν με νοιάζει αν θα γυρίσω πίσω πια…

*Τι θα χορέψεις στο γάμο σου;

”The importance of being Idle” - Oasis

- Δεν θα πάω στον γάμο μου… θα βαριέμαι…

*Τι θα παίξουν στην κηδεία σου;


Ό,τι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα- Τρύπες

- … με νταούλια και κλαρίνα!

*Ποιο είναι το χόμπι σου;

Θα ανατέλλω– Τρύπες

- Δυνατόοοο!!!

*Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου;


”Do you love me?” – Nick Cave

-Ασχολίαστο…

*Ποιο είναι το μεγαλύτερο μυστικό σου;


”La la la la” – Τρύπες

- Καταλαβαίνετε για τι άτομο μιλάμε…


*Τι θέλεις τώρα;

“ FUCK U” – Archive

- Επίσης ασχολίαστο! Το καλό το φύλαγα για το τέλος!!


Όποιος θέλει μπορεί να συνεχίσει...



Τρίτη 2 Ιουνίου 2009

I don 't belong here...



Περπάτησα μονάχη σ' έναν έρημο δρόμο.
Το καλοκαίρι μπήκε με ψιχάλες βροχής φέτος.
Τις ένιωθα να πέφτουν στην πλάτη μου, στα χέρια, στο πρόσωπο... και με ηρεμούσαν, παρά την κούραση.

Χαλάρωσα το περπάτημα μου, δεν ήθελα να φτάσω στο σπίτι...
Άρχισε να φυσάει κιόλας...
Ο αέρας ξεκαθάριζε τις σκέψεις μου. Όχι ότι κατάφερε να διώξει τις σκοτεινές, απλά ησύχασαν κάπου χαμένες για λίγο.. και με άφησαν να απολαύσω τη βροχή.




Είναι φορές που νιώθω παράξενα μπροστά στην ευτυχία των άλλων...
Δεν είναι ότι τους ζηλεύω ή ότι σκέφτομαι αρνητικά γι' αυτούς... μόνο που στεναχωριέμαι για μένα, που αλλιώς λογάριαζα τη ζωή μου κι αλλού την έχω πάει...
...για όλα αυτά που ήθελα μα ποτέ δεν θα αποκτήσω...
Κι είναι αυτή η σκέψη που με κάνει να νιώθω τόσο ασήμαντη στις ζωές των άλλων, σαν να μην ανήκω σε αυτόν τον κόσμο...





Τρίτη 26 Μαΐου 2009


Μίλα μου για μακρινούς τόπους,
όπου ο μοναδικός θεός θα είναι ο Ήλιος....

Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

Nearly there...


Χάνομαι... το ξέρω...
Σιγά σιγά, αλλά χάνομαι...
Ψάχνω να με βρω, αλλά δεν είμαι πουθενά.
Τα παλιά λημέρια γέμισαν αίμα, με διώχν
ουν...
Μα εγώ επιστρέφω ξανά.
Επιστρέφω γεμάτη περιέργεια για να δω τη ζωή χωρίς εμένα.
Κρύβομαι και περνάω απαρατήρητη... κι οι άνθ
ρωποι συνεχίζουν να περνάνε από μπροστά μου και να φεύγουν. Άλλοι, πάλι, κάνουν κύκλους κι επιστρέφουν ξανά, μ' αλλοιωμένη μορφή όμως.
Σκιές χορεύουν πάνω σε τοίχους, φώτα προσπαθούν να γεμίσουν το κενό, αλλά μάταια...
Διασταυρώνονται βλέμματα που πάντα έχουν κάτι να πουν, αλλά φοβούνται να ψελλίσουν και τον παραμικρό ψίθυρο.

Κι έτσι περνάει η στιγμή κι είναι αργά όταν οι καρδιές καταλαβαίνουν ότι η σιωπή πονάει πιο πολύ από τα λόγια...




Διάλεξα να ζω την ζωή μου ανούσια, άσκοπα... χρόνια τώρα.
Τρέφομαι με όνειρα κι ελπίδες ανώφελες, που σβήνουν σαν ανατέλλει ο ήλιος.
Κατά βάθος είμαι πολύ ρομαντική αλλά μ' αρέσει να το κρύβω...
Κλαίω μονάχη μες στο σκοτάδι...
Μ' αρέσει να χάνομαι μέσα στο πλήθος, να χαζεύω τους ανθρώπους που περνάνε δίπλα μου.
Δεν μ' αρέσει να μιλάω όταν βρίσκομαι με φίλους.. προτιμώ να τους ακούω, κι ας έχω πολλά να πω...
Τις νύχτες βλέπω όνειρα που με γυρίζουν πίσω... θολά.
Βλέπω μοναχικές ψυχές πάνω σε στέγες.

Πως ανεβήκαμε εκεί πάνω? Ήσουν τόσο θλιμμένος σ' εκείνο το όνειρο κι εγώ σ' αγκάλιασα, μα δεν μπορούσα να κάνω τίποτα παραπάνω...
Κι είναι κάτι άλλες νύχτες που κυνηγώ τον φόβο μέσα στον ύπνο μου, διαλέγω όνειρα να ζω και τα σκοτώνω όταν χαράζει...
Κάθε αυγή με πνίγω στην πιο βαθιά θάλασσα, μα ζωντανεύω πάλι κάθε που νυχτώνει...




Δεν ξέρω τι θέλω να πω μ' όλα αυτά.
Χάνομαι...

Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

The Beloved



''Άλλη μια μέρα ξημερώνει...
Υπάρχω ακόμα... (?)
Πότε δεν ένιωσα το κρύο τόσο έντονο...

Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα μπορέσω να φύγω...
Και δεν καταφέρνω να εξηγήσω γιατί σ' αγαπώ τόσο, τώρα που έφυγες...
Στέκομαι μέσα στη βροχή...
Άφησε με να σε ξεπεράσω...

Δε νομίζω ότι θα μπορέσω να αντέξω πια άλλη μια ξάγρυπνη νύχτα...
Να μπορούσα έστω ν' ανακαλύψω εκείνο το άπιαστο φως....
Σε μια ονειρεμένη γη, πέταξα για τα τρομαγμένα μάτια σου...
Ένα ατελείωτο πέταγμα οι σιωπηλοί λυγμοί μου
...

Κάθε που κλείνω τα μάτια, το μυαλό μου καθαρίζει...
Κάθε που ονειρεύομαι, είσαι ξανά εδώ...
Σκέφτομαι πως ακόμα μου λες ψέματα και πως τα μάτια σου φέρνουν τον πόνο πίσω ξανά...
Για άλλη μια φορά δεν μπορώ να αντέξω αυτό που συμβαίνει...

Ό,τι κι αν ένοιωσα κάποτε, τώρα πια έχει χαθεί...
Το μέσα μου μπορεί και αναπνέει ελεύθερο ξανά...
Δε βλέπω το γιατί να συνεχίσω έτσι...
Αντίο... Ήρθε επιτέλους ο καιρός να φύγω....''

Anathema- The Beloved


Σάββατο 2 Μαΐου 2009

Η παγωνιά που ζεσταίνει....



Άγρια μοναξιά ξημερώνει κι απόψε...
Έκοψα την ψυχή μου σε μικρά κομματάκια και τα μοίρασα παντού... σε άλλους έδωσα δάκρυα, σε άλλους χαρά.
Το αποτέλεσμα ήταν να μείνω ξανά στο τίποτα.
Μα ακόμα κι αυτό θέλω να το δώσω...

Γιατί το καλύτερο πράγμα που μπορείς να μοιραστείς είναι αυτό το υπέροχο τίποτα...
Μόνο αυτό μπορεί ν' ανθίσει μέσα στο χιόνι...




Σε δυο μέρες γίνομαι 19.
Ποτέ δεν συμφιλιώθηκα με τον χρόνο. Πάντα τον έβλεπα σαν εχθρό μου.
Πάντα είχε κάτι να πάρει.. τίποτα να δώσει...
Γιατί πάντα θα βλέπω εκείνα τα χαμένα καλοκαίρια της άγριας νιότης στην Κρήτη σαν ανοιχτές πληγές που θα μου θυμίζουν κάθε που αλλάζει ο καιρός έναν κόσμο που δεν πρόκειται να ζήσω...
...μια χαμένη Ατλαντίδα που έπρεπε να είχα πνίξει όσο ήταν καιρός...


(Anathema- Eternity II)

Κυριακή 26 Απριλίου 2009

Ατλαντίς....




Στο νησί τις γαλάζιες νύχτες
μεσ' τα BAR αγκαλιά ξωτικά καθάρματα
μου 'χες πεί πως θα 'ρθείς και ήρθες
Ατλαντίς στο βυθό
φωτισμένα άρματα
Μπρός στα μ
άτια μου περνάνε
φωσφορίζουνε και πάνε



Στο νησί τις γαλάζιες νύχτες
μεσ' τα BAR τα πα
ιδιά σε κοιτάν ανύποπτα
με ρωτάν από που να ήρθες
δεν θα πώ ποτέ σε κανέναν ΤΙΠΟΤΑ
Μπρός στα μάτια μου περνάνε
φωσφορίζουνε και πάνε


Στις βιτρίνε
ς που μου φέρνουν ζάλη
στις οθόνες που χτ
υπάνε τα κομπιούτερ γράμματα
καθρεφτίζεσαι μπροστά μου πάλι
Ατλαντίς στο βυθό φωτισμένα άρματα



(Ξύλινα Σπαθιά-Ατλαντίς)






Ποιος πονάει πιο πολύ... αυτός που φεύγει ή αυτός που μένει??

...στον κόσμο μου, ονειρεύομαι ότι ζούμε ακόμα μαζί...

Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

θα μας πάρει ο ουρανός πιο μακριά....




Αν φόβοι σέρνουν τυφλά την καρδιά σου
γίνε φωτιά και όρμησε προς την ανηφοριά
αν θεία μοίρα σού ανοίγει πληγές
άσε τον ήλιο να μπει απ τις ραγισματιές.

Γείρε στον ώμο μου, βγάλε φτερά

θα μας πάρει ο ουρανός πιο μακριά
σε μια γη που ανατέλλει.


Αν την ψυχή χώμα τη θεωρείς

τότε βαριές θα απλώνονται όλες σου οι μέρες
αν η αγάπη είναι ο φόβος που ενώνει
σαν μένεις μόνος σου, όρθιος να στέκεις στο κρύο.

Αν βρεις τη λάμψη και μια άγρια χαρά
θα μας πάρει ο ουρανός πιο μακριά

σε μια γη που ανατέλλει.

Αν ταπεινώνουν το μέσα σου οι μπόρες
ρούφηξε όλους τους τρόμους και κάνε τους ρίζες
αν στο σκοτάδι τις σκέψεις σου θρέψεις
φρόντισε να χεις με αλήθεια υφάνει
τις λέξεις.

Σαν δυο μικρά, ασημένια πουλιά
θα μας πάρει ο ουρανός πιο μακριά
σε μια γη που ανατέλλει
γείρε στον ώμο μου, βγάλε φτερά
θα μας πάρει ο ουρανός πιο μ
ακριά
σε μια γη που ανατέλλει.

Διάφανα Κρίνα- Σε μια γη που ανατέλλει..
(Ότι πιο αισιόδοξο έχω ακούσει τελευταία..)






Έκλεισα την πόρτα στην μπόρα που ερχόταν..

κι έμεινα μέσα στο σπίτι, στην ασφάλεια και τη ζέστη.
Μα όχι για πολύ...
Ήδη από καιρό αυτά τα ερείπια δεν μπορούν να βαστήξουν γύρω μου...
Κι εγώ θα γίνω ο δυνατός άνεμος που θα τους δώσει την χαριστική βολή και θα τα ρίξει μια και καλή..



Ο Ήλιος θα ανατείλει πιο λαμπρός εκείνη τη μέρα...


...γιατί από τώρα μεθώ για κείνα τα απογεύματα Κυριακής που θα 'ρθουν και θα 'ναι μες στο φως!
Μόνο ο ουρανός μπορεί να μας πάρει τόσο μακριά...

Δευτέρα 20 Απριλίου 2009

"Ένα λεπτό κι είναι Αύριο..."


Πως να χωρέσει μια ζωή σε 24 ώρες που διαρκεί μια ημέρα;
Πως να χωρέσουν τόσες επιθυμίες σε μια άνοιξη;

Οι μέρες μου είναι άδειες..
..σαν να μην έχουν χρώματα τα όνειρα μου για
να τις γεμίσουν.
Τα πάντα περνούν από μπροστά μου αδιάφορα..
..λες και τάχα δεν μπορώ ν' αναγνωρίσω πράγματα που αγαπούσα.
Κι όμως, ζητάω τόσο πολλά. Ακόμα...
Ίσως πιο πολλά από κάθε άλλη φορά.
Δεν μπορώ πλέον να ικανοποιηθώ με το μέτριο ή το λίγο.. ζητάω το απόλυτο...
Κι ας ξέρω πως δεν θα το αποκτήσω ποτέ..




Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που νιώθω.. αλλά μπορώ να καταλάβω πως είμαι λίγο ευτυχισμένη.
Μάλλον..

Τίποτα δεν άλλαξε, όλα μένουν αδιάφορα ίδια. Παράξενο να μην με συγκινεί τίποτα.
Δεν μπορώ να καταλάβω που βρήκε η ευτυχία πρόσφορο έδαφος ν' ανθίσει... αν είναι ευτυχία..
Μπορεί να είναι αυτό το υπέροχο παγερό τίποτα που με γεμίζει τελικά..
Ξανά στο τίποτα... Ίσως και να μην έφυγα ποτέ...






(Διάφανα Κρίνα- Ένα λεπτό κι είναι αύριο)

Τρίτη 14 Απριλίου 2009



Είναι απίστευτο το πόσο μπορεί να σε γαληνέψει ένας καθάριος γκρίζος ουρανός πάνω από μια πόλη που λατρεύεις! Η άνοιξη έχει έρθει πλέον για τα καλά και τα χελιδόνια πετούν ανέμελα γύρω, τραγουδώντας το τραγούδι της. Όλα αυτά αρκούν για να διώξουν δυνατές συγκινήσεις και συναισθήματα των τελευταίων ωρών, να σε γεμίσουν δύναμη για τον επικείμενο αποχωρισμό, καθώς και κουράγιο μέχρι την στιγμή της επιστροφής...


(Sigur Ros- Untitled #1)

Στη φωτογραφία είναι το Ναύπλιο, από το Ρολόι,
Κυριακή απόγευμα, λίγο πριν φύγουμε...

Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

A song to keep us warm....


Έφυγα...
Μην με ρωτήσεις από που...
Μην με ρωτήσεις για που...
Δεν ξέρω...
Το μόνο που ξέρω είναι ότι έφυγα, ότι μου αρέσει και ότι δεν θέλω να γυρίσω...






Την φυλακή μου δεν μπορώ να την αφήσω όμως.

Ο νους μου φτερούγισε μακριά, μα το σώμα μου παραμένει πάντα εκεί. Κολλημένο, άρρωστο... Μοιρολατρικό.
Βλέπω από μακριά τους ανθρώπους να περνάνε μπροστά μου... Ποιος από αυτούς θα μπορούσε να μου ανοίξει; Να με πάρει μακριά... οπουδήποτε εκτός από εδώ.
Όταν έχεις δοκιμάσει την ελευθερία του νου έστω για μια φορά, σου είναι δύσκολο μετά να επιστρέφεις ξανά και ξανά πίσω.

Από τον κρύο Βορρά ακούγεται ένα τραγούδι... Μοναχικό, μα ξεχωριστό.
Αυτό θα με βοηθήσει να δραπετεύσω τάχα;

Τι γίνεται όταν όλοι σου λένε να κάνεις υπομονή και βλέπεις και ο ίδιος ότι αυτή είναι η μόνη σου επιλογή;
Τι γίνεται όταν αυτό σε σκοτώνει μέρα με την μέρα πιο πολύ;





(Radiohead- Exit music)

Wake... from your sleep
The drying of your tears

Today.. we escape

We escape.


Pack and get dressed

Before your father hears us

Before.. all hell.. breaks loose.


Breathe... keep breathing

Don't lose.. your nerve.

Breathe... keep breathing

I can't do this.. alone.


Sing us a song

A song to keep us warm

There's such a chill

Such a chill.


You can laugh

A spineless laugh

We hope that your rules and wisdom choke you
Now we are one

In everlasting peace


We hope that you choke.. that you choke

We hope that you choke.. that you choke

We hope that you choke.. that you choke

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009


Γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις;






(Γιατί απλά μερικά τραγούδια
όσα χρόνια κι αν περάσουν
παραμένουν μοναδικά...)




Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Μεγάλες αλήθειες...


σκέψεις μεθυσμένες με τζιν...
σκέψεις χαμένες σ΄ ένα καλοκαίρι που δεν λέει να ξεκολλήσει από την μνήμη μου, αν και ξέρω ότι είναι δύσκολο όλα αυτά να επαναληφθούν...
ο καπνός έχει αγκαλιάσει όλες τις αναμνήσεις μ' ένα αχνό περίβλημα, αφήνοντας τες ακαθόριστες, να με ακολουθούν συνεχώς, στοιχειώνοντα
ς με...



... και αφέθηκα σ' έναν ύπνο που με πήγε πολύ μακριά. Κάθε άλλο παρά γαλήνια όνειρα με σκοτείνιασαν. Φαντάστηκα πράγματα που δεν έγιναν ποτέ. Μπλέχτηκα στα δίχτυα της φαντασίας. Ήταν και το Φεγγάρι που με πλάνεψε με το φως και τα παιχνίδια του... σαν παιδί κι αυτό, να ψάχνει μια χαμένη ρότα στα ουράνια μονοπάτια.
... ένιωσα να χάνω τον χρόνο. Άλλες φορές να περνάει και να μην με ακουμπάει κι άλλες φορές να μου φέρεται αλύπητα. Σαν να μεγάλωσα χρόνια ολ
όκληρα μέσα σε λίγους μήνες. Ήταν ο μόνος που μου φώναζε την αλήθεια κι αυτό ήταν που δεν μπορούσα ν' αντέξω πιο πολύ απ' όλα. Μα το μυαλό ποτέ δεν ξεκολλάει απ' τα παλιά, σαν παιδί που αρνείται να μεγαλώσει.
... κι ύστερα άρχισαν τα ταξίδια. Πάνω-κάτω, μπρος-πίσω όλη την ώρα. Είτε διανοητικά είτε πραγματικά ταξίδια στον χάρτη, ήταν ο μόνος τρόπος ν' αντέξω το γκρίζο του χειμώνα που εγκαταστάθηκε στην ψυχή μου, μαζί με την απουσία, οριστική ή μη, αγαπημένων μου ανθρώπων. Ήταν ο μόνος τρόπος για να συνεχίσω να αναπνέω σχεδόν κανονικά.



... κι ενώ είχα καταφέρει να πέσω σε κάτι σαν χειμερία νάρκη, να μην σκέφτομαι πολύ, ήταν στιγμές που το σώμα μου ξυπνούσε. Σαν σε όνειρο, ζητούσε όσα είχε χάσει. Και προσπαθούσε να τα πάρει.. Κι όσο μου λέγανε να μην μεθώ, τόσο εγώ αποφάσιζα να πίνω πιο πολύ, σαν να μην έπιαναν τα λόγια σ' αυτήν την διάθεση για μέθη! Προτιμούσα στον δικό μου πίνακα να βάλω τα δικά μου χρώματα, κι όχι δανεικά... Κι ας ήταν να μην πάρω καλλιτεχνικά πρωτεία!
... μόνο που με φόβιζε κάτι, κι ακόμα με φοβίζει... οι ψεύτικ
ες μάσκες που φαντάζουν απαραίτητες, τα ειρωνικά χαμόγελα και οι δήθεν υποσχέσεις φιλίας... Όταν ο άλλος κοιτάζει πρώτα να σε αλλάξει για να φτάνεις στα μέτρα του, πως γίνεται να σε αγαπάει; Δεν κοιτάζω να είμαι ίδια με κανέναν, μόνο την αγάπη βάζω πάνω απ' όλα...





νότες μαγικές κι ένα τραγούδι μοιάζει να με πλησιάζει από μακριά.
μ' αρέσει... είναι το μοναδικό που μου 'χει μείνει τώρα που τα έχασα όλα.
θα 'ναι αυτό της άνοιξης, που ήρθε και επίσημα, παρά τα τελευταία κρύα.
την λατρεύω... πως θα μπορούσα αλλιώς;
...αφού είμαι παιδί της!

(Διάφανα Κρίνα- Μικρές αλήθειες)


Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά
έχει γεμίσει το μπουκάλι μου μ' αλήθειες
μα η καρδιά σου είναι ένα ψέμα απ΄ το βορρά

Ας ειν΄ τα χέρια σου, τα μάτια και η πνοή σου
Να μ΄ αγκαλιάζουν αιώνια ψεύτικα
Να με κοιτάζουνε φευγαλέα ερωτικά
Να ξεφυσάει η πνοή σου απ΄ το βορρά