Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

A moment in time....



σημασία δεν έχει να κρατήσει κάτι για πάντα...
σημασία έχει ακόμα κι αυτήν την μοναδική στιγμή που διαρκεί
να το χαίρεσαι σαν να είναι το μοναδικό πράγμα που σου δίνει ζωή...

και μετά, σαν έρθει η ώρα του να φύγει από κοντά σου...
να το αφήσεις να πετάξει ελεύθερο...

μόνο έτσι η αγάπη σου γι' αυτό
θα μείνει αληθινή για πάντα...








Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

a bird without wings...




σε λάθος ουρανό
διάλεξα ν' ανοίξω
τα φτερά μου....
είναι που κάτι
τέτοιες μέρες
η απουσία σου
με σκίζει...








Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

Να με θυμάσαι...


εγώ ποτέ δεν έκλαιγα για κανέναν.
δεν συγκινόμουν εύκολα.
ήμουν κυνική, όλα τα έβλεπα με το ίδιο χρώμα.
όλοι πίστευαν ότι είμαι σκληρή κι αναίσθητη.
δεν είχα κανένα ρομαντισμό στην ψυχή μου.
τους είχα αφήσει όλους να πιστεύουν ότι δεν μπορεί να με στεναχωρήσει τίποτα.
...ούτε φιλία, ούτε έρωτας.
κι έπαιζα το παιχνίδι μου καλά.
γιατί μάλλον όλους τους είχα πείσει...




μόνο που καμιά φορά έκλαιγα για μένα.
πάντα κρυφά, δεν ήθελα να με βλέπουν οι άλλοι να κλαίω.
(ακόμα κι απ΄τον ίδιο μου τον εαυτό καμιά φορά κρυφά...
σαν να ντρεπόμουν και μένα.)
λες και τα δάκρυα θα έλεγαν όλα αυτά που δεν ήθελα να πω.
είναι σαν να εμφανίζεις την αδυναμία σου στο φως του Φεγγαριού.
είναι σαν να αφήνεις την ψυχή σου ανοιχτή να την διαβάσει ο καθένας.
και εγώ αυτό πάντα φοβόμουν.
πιο πολύ απ' όλα έτρεμα την απόρριψη.
...ν' απορρίψει κάποιος την ίδια μου την ψυχή, αυτό που πραγματικά είμαι.
γι' αυτό κλειδαμπάρωσα καλά την καρδιά μου και έκρυψα καλά το κλειδί σε μέρος που ξέρω μόνο εγώ.




μέχρι που ήρθε κάποιος και βρήκε το κλειδί.
άνοιξε την σκουριασμένη κλειδαριά.
αγκάλιασε την ψυχή μου μαζί με τις ουλές της.
και με έκανε επιτέλους να κλάψω για κάποιον άλλον εκτός από μένα.
όχι επειδή με πλήγωσε.
αλλά επειδή φεύγει...
έτσι το έφερε η ζωή.
και τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμια, χείμαρροι.
για πρώτη φορά τόσο απροκάλυπτα.
τίποτα δεν τα συγκρατούσε πια.
λες και περίμεναν καιρό για να ξεσπάσουν.
να τα παρασύρουν όλα στο πέρασμα τους.
να μην μείνει πίσω τίποτα που θυμίζει.
...τίποτα που πονάει.
μα δεν κατάφεραν να τα πάρουν όλα.
γιατί πάντα κάτι μένει πίσω.
ίσως το πιο μικρό... το πιο ασήμαντο... το πιο εύθραυστο...
πάντα αυτό που πονάει πιο πολύ απ' όλα.
αυτό που δεν το αγγίζει με τίποτα ο χρόνος.

Να με θυμάσαι...



(Σήμερα η πολύ καλή μου φίλη Δ. έφυγε για την Θεσσαλονίκη. Ένας νέος προορισμός θα γεμίζει τον χάρτη μου. Θα έχουμε 504 χιλιόμετρα να μας χωρίζουν πλέον. Κάθε ένα από αυτά ντυμένο και με μια ξεχωριστή ανάμνηση. Ίσα ίσα για ν' αντέξουμε μέχρι να βγει ο χειμώνας.)

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

Ορυχείο


Σου γράφω γεμάτη τρόμο μέσα από μιά στοά νυχτερινή

φωτισμένη από μιαν ελάχιστη λάμπα σα δαχτυλήθρα

ένα βαγόνι περνάει από πάνω μου προσεχτικά

ψάχνει τις αποστάσεις του μη με χτυπήσει

εγώ πάλι άλλοτε κάνω πως κοιμάμαι άλλοτε

πως μαντάρω ένα ζευγάρι κάλτσες παλιές

γιατί έχουν όλα γύρω μου παράξενα παλιώσει


Στο σπίτι

χτες

καθώς άνοιξα τη ντουλάπα έσβησε

γίνηκε σκόνη μ' όλα τα ρούχα της μαζί

τα πιάτα σπάζουν μόλις κανείς τ' αγγίξει

φοβάμαι κι έχω κρύψει τα πηρούνια και τα μαχαίρια

τα μαλλιά μου έχουν γίνει κάτι σα στουπί

το στόμα μου άσπρισε και με πονάει

τα χέρια μου είναι πέτρινα

τα πόδια μου είναι ξύλινα

με τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρά παιδιά

δεν ξέρω πώς γίνηκε και με φωνάζουν μάνα


Θέλησα να σου γράψω για τις παλιές μας τις χαρές

όμως έχω ξεχάσει να γράφω για πράγματα χαρούμενα


Να με θυμάσαι



Μίλτος Σαχτούρης (από τη συλλογή ΠΑΡΑΛΟΓΑΙΣ- 1948)

Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

Με πόσα βράδια να πληρώσω την μοναξιά που μου ανήκει;



Ποτέ δεν έβρισκα παρέα για να κοιτάζω το Φεγγάρι όταν είχε πανσέληνο...
Πάντα ήταν μοναχικά εκείνα τα ταξίδια μου στο απέραντο και το μαύρο του ουρανού.
καλύτερα.. το Φεγγάρι ήταν όλο δικό μου...
κρίμα όμως.. πάντα ήθελα να μοιραστώ αυτή τη σκέψη... απλά, κοίτα τι όμορφο που είναι το Φεγγάρι απόψε! Μόνο εμάς φωτίζει πάνω στη γη και κανέναν άλλον! Για μας στέκει εκεί ψηλά και χαμογελά...
... και ξαφνικά σκοτείνιασε και χάθηκαν με μιας όλα τ' αστέρια...




Όλα γύρω θολώνουν τώρα... Χειμώνας.. μακρύς και κρύος...
Οι δρόμοι που παίρνω τόσα χρόνια με φέρνουν πάντα στο μηδέν.
Με το μηδέν και το άπειρο, να συμφιλιωθούμε, λέει ο ποιητής.
Το δικό μου μηδέν είναι τεράστιο. Κάνει κύκλο γύρω μου. Με πιέζει... Με φυλακίζει... Αφήνει απ' έξω το άπειρο.




... Ώρα Ιούλιος, Αύγουστος... καλοκαίρι ξανά!
Κάθε καλοκαίρι διαφορετικό από το προηγούμενο, όλα αγαπημένα!
Χωρίς Πανσέληνο αυτή τη φορά.
Μα τι σημασία έχει τάχα;
Το Φεγγάρι είναι πάντα εκεί, αιώνια συντροφιά, ακόμα κι όταν δεν είναι ολόκληρο.
Πάλι μόνη να το κοιτάζω, όπως πάντα.




Οι αναμνήσεις μπερδεύονται στο χαμένο μυαλό μου.
Περιστατικά του χτες χτυπούν την πόρτα του σήμερα.
Και τρέχω πίσω, ακόμα πιο πίσω... σε αναμνήσεις που νόμιζα πως είχαν σβηστεί απ' το τετράδιο της μνήμης.
Πώς γίνεται να σ' αγαπάω και να σε μισώ ταυτόχρονα;
Αυτό με σένα ποτέ δεν το κατάλαβα...
Μήπως κατάλαβα και όλα τ' άλλα;
Να το πάλι... το μυαλό κόλλησε ξανά... Πάντα την έβρισκα να ξίνω παλιές πληγές (ποτέ ξεχασμένες). Δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου... Μάλλον σαν τιμωρία που δεν έκανα αυτό που ήθελα τότε.



...με πόσα βράδια να πληρώσω την μοναξιά που μου ανήκει;




"κι έτσι για πάντα θα σαλπάρω
στην πλάτη του δικού σου ανέμου...
σαν να 'σουν όρκος να σε πάρω
που δεν θα πάταγα ποτέ μου..."

Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2009

Bubblescape...


Πως θα καταφέρω να σταματήσω να σκέφτομαι για λίγο;
Έχω ανάγκη να καθαρίσει το μυαλό μου...
Γίνεται να κάθομαι στο παράθυρο μου και μόνο να κοιτάζω έξω;
...τα ακουστικά στα αυτιά, να μην με ενοχλεί κανένας παρά μόνο η μουσική...
και να μην σκέφτομαι τίποτα...
απλά να κάνω σαπουνόφουσκες για να περνάει η ώρα...

(..ίσως να το έκανα κι αυτό, αν η θέα απ' το παράθυρο μου δεν ήταν τόσο άθλια...)


Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

I've been digging a hole in the water for me and you...


σκέψεις που βασανίζουν το μυαλό όλη μέρα.
σκέψεις σκοτεινές και μύχιες, που δεν καταφέρνουν να επιβιώσουν ως το βράδυ.
βασικά... γράφω χωρίς να έχω κάτι να πω.
το στόμα μου στέγνωσε, τα χείλη μου μαράθηκαν, κι οι λέξεις που θα τα δρόσιζαν ακόμα να φανούν.




μέρες καταθλιπτικές και μαύρες. πέσαν ξανά όλα μαζεμένα.
ναι... θα μου περάσει πάλι.
όχι... να θυμηθώ να μην ξεχάσω αυτό που καιρό πασχίζω να ξεχάσω αλλά δεν πρέπει. Γιατί έτσι... ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ.
ζωντανεύουν ξανά μέσα μου κάτι χαζές φοβίες χωρίς να ξέρω το γιατί.
από αυτά τα ενοχλητικά παράσιτα που σου ροκανίζουν τα φτερά μέρα με τη μέρα και δεν τα παίρνεις είδηση παρά μόνο όταν στα αφήσουν λειψά.
μακάρι αυτές οι φοβίες να μπορούσαν να φύγουν μακριά μ' έναν αναστεναγμό, να χαθούν στον άνεμο σαν τ' απραγματοποίητα όνειρα μας.
...όμοιο μ' εκείνο τον αναστεναγμό που βγαίνει κάθε φορά αυθόρμητα μπροστά στα σύμβολα της περασμένης δόξας.
ακατανίκητη, ανυπέρβλητη θλίψη.
τάχα οι Άγγελοι δεν είναι εκεί ψηλά και κοιτάνε?
λίγη βοήθεια ζητάω.





(Midnight Choir-Will you carry me across the water?)