Τρίτη 26 Αυγούστου 2008

Σχεδόν φυσικά....


Όμορφο θα ήταν να μπορούσες να κάνεις όνειρα συνειδητά.
Τώρα είναι απαραίτητο με τέτοια πραγματικότητα- σκατά.
Βιάζεις τον εαυτό σου να κάνει όνειρα για να μπορεί να αντέξει...
Μα πως μπορεί να ζήσει το όνειρο μέσα στη βία;
Είναι εύθραυστο... το άγγιξες και με μιας χάθηκε στο πουθενά...
Και μετά... είναι απλά πιο σκατά απ' ότι ήταν πριν...



...ήταν απλά ένα όνειρο...

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008

No place like home...


Έκλεισα τα μάτια...
Ήξερα ότι αυτό το τρελό άλογο θα με πήγαινε σπίτι.
Και αφέθηκα στο ταξίδι, αφέθηκα στον αέρα και τη βροχή...
Μου τρυπούσε το πρόσωπο και έτρεμα.
Ήμουν κάτω από τ' άστρα κι έτρεμα.
Μα έφτασα επιτέλους σπίτι!
Όχι στο ψεύτικο... Στο αληθινό μου σπίτι.
Εκεί που η καρδιά αρχίζει ξανά να χτυπά στους κανονικούς τρελούς ρυθμούς της, η ανάσα ημερεύει και ο νους συναντά τη γαλήνη.
Είχε πανσέληνο όπως και τώρα.
Το φεγγάρι κείνο όμως ήταν διαφορετικό... σαν να έκλαιγε και τ' αστέρια γύρω να ήταν τα χιλιάδες φωτεινά δάκρυά του. Έκλαιγε για τη μοναξιά του. Μακάρι μόνο να μπορούσε ν' ακούσει τους χιλιάδες ονειροπόλους που πεισματικά συνεχίζουν και του μιλάνε.


Το τρελό άλογο το εμπιστεύτηκα και δεν με απογοήτευσε... με πήγε σπίτι καλπάζοντας, έστω και για λίγο...

(Portishead- The Rip)

Wild, white horses
They will take me away
And the tenderness I feel
Will send the dark underneath
Will I follow?

Τρίτη 12 Αυγούστου 2008

Temporary peace

Ξύπνησα με μια γλυκιά νοσταλγία σήμερα.
Ξανά...
Το μυαλό μου γέμισαν τα λόγια του...
"Υπάρχει μια έρημη γωνιά σ' αυτή τη γη, που τα χελιδόνια δεν φεύγουν ποτέ...
Αν πας το χειμώνα, θα τα βρεις εκεί... να περιμένουν στις ακτές και τους βράχους υπομονετικά να 'ρθει το καλοκαίρι. Γεμίζει ο αέρας γύρω και η θάλασσα από φωνές, φωνές πουλιών...
Κι η ψυχή σου θέλει να φωνάξει και αυτή μαζί τους, να την ακούσουν τα κύματα και ο αγέρας... Το γκρίζο του χειμώνα δεν ζει εκεί. Εκεί μόνο ζουν οι αναμνήσεις και τα χελιδόνια..."

Τα μάτια του έλαμπαν από μια απελπισμένη χαρά που δεν έσβηνε με τα χρόνια...
Ήξερε το μέρος που τα χελιδόνια δεν φεύγουν ποτέ...


Τετάρτη 6 Αυγούστου 2008

Bubble trip to the Moon...


Ταξίδεψε με πάνω σε μια τεράστια σαπουνόφουσκα, πήγαινε με στον πλανήτη με τα δυο Φεγγάρια...
Νομίζω ότι το έχω πιο πολύ ανάγκη τώρα από οτιδήποτε άλλο...
Έχω ανάγκη από ωραία παραμύθια για να αντέξω τη ζωή σε έναν τέτοιο, άγριο κόσμο...



Πως γίνεται να μην μπορείς να πετάξεις με τα καινούρια σου φτερά?
Είναι όμορφα, γυαλισμένα και ολοκαίνουρια...
Αλλά δεν μπορούν να πετάξουν.
Αδρανούν στην πλάτη σου ακίνητα και καχεκτικά.
Και ο πλανήτης με τα δυο Φεγγάρια μοιάζει με όμορφο ψέμα από εδώ κάτω...
Και η σαπουνόφουσκα που θα μας ταξίδευε θαρρώ πως έσπασε. Έγινε ένα Τίποτα στον αέρα...

Ας είναι...
Ακόμα και η Ασχήμια συνηθίζεται όταν ζεις τόσο καιρό μέσα σε αυτήν...

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2008

Μια καρδιά...


...από το Ναύπλιο...