Έκλεισα τα μάτια...
Ήξερα ότι αυτό το τρελό άλογο θα με πήγαινε σπίτι.
Και αφέθηκα στο ταξίδι, αφέθηκα στον αέρα και τη βροχή...
Μου τρυπούσε το πρόσωπο και έτρεμα.
Ήμουν κάτω από τ' άστρα κι έτρεμα.
Μα έφτασα επιτέλους σπίτι!
Όχι στο ψεύτικο... Στο αληθινό μου σπίτι.
Εκεί που η καρδιά αρχίζει ξανά να χτυπά στους κανονικούς τρελούς ρυθμούς της, η ανάσα ημερεύει και ο νους συναντά τη γαλήνη.
Είχε πανσέληνο όπως και τώρα.
Το φεγγάρι κείνο όμως ήταν διαφορετικό... σαν να έκλαιγε και τ' αστέρια γύρω να ήταν τα χιλιάδες φωτεινά δάκρυά του. Έκλαιγε για τη μοναξιά του. Μακάρι μόνο να μπορούσε ν' ακούσει τους χιλιάδες ονειροπόλους που πεισματικά συνεχίζουν και του μιλάνε.
Το τρελό άλογο το εμπιστεύτηκα και δεν με απογοήτευσε... με πήγε σπίτι καλπάζοντας, έστω και για λίγο...
They will take me away
And the tenderness I feel
Will send the dark underneath
Will I follow?
5 βρηκαν το κλειδι:
Μας ταξιδεύει η πανσέληνος. Μας ταξιδεύουν και τα ά-λογα της ψυχής μας. Να είσαι καλά μικρή μου και να βρίσκεσαι πάντα στην ησυχία του "σπιτιού" σου.
τωρα..το αλογο..σε πηγε εκει που ηθελες....το θεμα ειναι να πας εκει που θελεις εσυ...και μαλιστα...ξυπολητη.....
Βλέπει κι ακούει το φεγγάρι. Εμείς είμαστε που δεν έχουμε αυτιά και μάτια. Μέρα καλή
" Είναι τα βλέφαρα μου διάφανες αυλαίες, όταν τ΄ανοίγω βλέπω μπροστά μου ότι κι αν τύχει, όταν τα κλείνω βλέπω μπροστά μου ότι ποθώ."
o Ipeas gyrise pisw! :P
ti kaneis???? nice post!!
Δημοσίευση σχολίου