Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2007

Μέσα μου ο αέρας που φυσά....


Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Δε λέει να ημερέψει
Μου ξεσηκώνει την καρδιά
Και μου σκορπάει τη σκέψη

Σα σπίθα από πυρκαγιά
Στα ύψη μ΄ανεβάζει
Κι έξω απ΄του κόσμου τ' όνειρο
Με μια σπρωξιά με βγάζει

Με στροβιλίζει σα φτερό
Στο πουθενά σε μια άκρη
Κι ύστερα μες στα μάτια σου
Με ακουμπάει σα δάκρυ

Με πάει ψηλά στον ουρανό
Μου λέει τώρα γκρεμίσου
Και 'γω σαν άστρο ρίχνομαι
Κι ακούω την ευχή σου

Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Στιγμή δε λιγοστεύει
Μάλλον τρελά θα μ' αγαπά
Γι' αυτό έτσι με παιδεύει

Κι όταν του λέω πια δεν μπορώ
Κώπασε να ησυχάσω
Μου λέει όσο ζεις εγώ θα ζω
Κι άντε να σε χορτάσω

Γιάννης Αγγελάκας,
Ραντεβού στον Βύρωνα το Σάββατο!

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007

Prisoner of myself

Βρισκόμουν στο αγαπημένο μου μέρος. Εκεί που δεν μπορώ να πάω πια. Εκεί που θα έδινα τα πάντα για να βρεθώ ξανά. Ήξερα ότι ήταν οι τελευταίες μου στιγμές εκεί. Αυτό με έκανε να νιώθω λύπη και μάλιστα και μια ελαφριά νοσταλγία, γι' όσα έζησα και για όσα δεν έζησα.
Κι όμως... τρεις λέξεις βγήκαν από το στόμα μου. Τρεις λέξεις που με τρόμαξαν, που με τρομάζουν ακόμα και τώρα...

"Θέλω να φύγω..."

...οι λέξεις βγήκαν από μόνες τους. Φυσικά και δεν εννοούσα να φύγω από αυτό το μέρος.
Όμως για άλλη μια φορά οι επιλογές μου με είχαν βγάλει σε αδιέξοδο! Πίεζα η ίδια τον εαυτό μου. Ήμουν φυλακισμένη στην δικιά μου την φυλακή, είχα εγώ τα κλειδιά κι όμως δεν τολμούσα να ξεκλειδώσω το κελί μου. Φοβόμουν να αντικρίσω το φως! Φοβόμουν μη με τυφλώσει.

Από το ίδιο μου το σώμα ήθελα να φύγω... Να απαλλαγώ από ένα αβάσταχτο "εγώ" που μου βάραινε τους ώμους.
Αλήθεια, πόσο πιο ελεύθεροι θα ήμασταν εμείς οι άνθρωποι αν δεν είχαμε τον ίδιο μας τον εαυτό να μας καταπιέζει, να μας δείχνει ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος...

Σκόρπιες σκέψεις πάλι... Να θυμηθώ να βάλω το μυαλό μου σε κάποια τάξη όταν ευκαιρήσω...

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2007

That's the living!!!




Are you aching for the blade
That's o.k.
Were insured
Are you aching for the grave
That's o.k.
Were insured

Were getting away with it
All messed up
Getting away with it
All messed up
That's the living

Daniel's saving Grace
She's out in deep water
Hope he's a good swimmer

Daniel plays his ace
Deep inside his temple
He knows how to surf her

Were getting away with it
All messed up
Getting away with it
All messed up
That's the living

Daniel drinks his weight
Drinks like Richard Burton
Dance like John Travolta, now.

Daniel's saving Grace
He was all but drowning
Now they live like dolphins

Getting away with it
All messed up
Getting away with it
All messed up
That's the living
Getting away with it
Getting away with it
Getting away with it
That's the living
That's the living
Getting away with it, James

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007

Rain....


Σήμερα μελαγχολώ....

...έξω βρέχει.

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2007

Welcome my friend....

Είναι ένα φάντασμα… Έρχεται κάθε βράδυ.
Ήρθε και χτες. Θα έρθει και απόψε.
Είναι πιο επίμονο από τα άλλα. Δεν με αφήνει ποτέ μόνη… Μου κάνει παρέα όταν όλοι σιγούν. Με συντροφεύει τις ώρες της αγρύπνιας. Τις ώρες που δεν θέλω να κοιμηθώ, όχι που δεν μπορώ…
Πώς μπορείς να διώξεις ένα τόσο καλό φάντασμα;

Σσσσσσσς… Άκου.. Δεν έχει υπέροχη φωνή;




There is a ghost
And it goes out
On the land
On the land
It's lifted up
It feels and flows
On many hands
On many hands

Oh, my lover
Oh, my lover
Never was there another
Where has my loverman
Gone

There is a dream
You've had before
And forgot many times
So many times

When you remember who I am
Just call
When you remember who I am
Just call
When you remember who I am
Just call
When you remember who I am

There is a tree
Its leaves have gone
For what it seem
It stands alone

Oh, my lover
Oh, my lover
Gonna, gonna find another
Where has my loverman
Gone

Away
Away
Across the land
Across the land
Across the land

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2007

Another brick in the wall....

Για να ξεφύγουμε λίγο από τις εκλογές…

Αυτές τις μέρες πρόκειται να παιχτεί ξανά στους κινηματογράφους μια ταινία που αξίζει να την δει κανείς. Πρόκειται για το The wall των Pink Floyd. Όχι μόνο για τους λάτρεις του συγκροτήματος αλλά και για όποιον του αρέσουν οι ψαγμένες ταινίες γενικά. Μια ταινία με τρομερά νοήματα, υπέροχα κινούμενα σχέδια και φυσικά… τέλεια μουσική! Παρακάτω είναι ένα άρθρο της ελευθεροτυπίας για την ταινία…


«The Wall»: μια ταινία που οι Pink Floyd θα 'θελαν να γκρεμίσουν

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Απομονωμένος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου με μόνη συντροφιά το φως της τηλεόρασης ένας ροκ σταρ, ο Πινκ, βυθίζεται σταδιακά στην παράνοια.

Απανωτά φλας μπακ διηγούνται την παιδική του ηλικία, την απώλεια του πατέρα, τη σχέση του με την υπερπροστατευτική μητέρα και τα σχολικά χρόνια κάτω από ένα βάναυσο εκπαιδευτικό σύστημα. Ενώ, παράλληλα, οραματίζεται το μέλλον του ως ένας σκοτεινός δικτάτορας που σέρνει πίσω του στρατιές θαυμαστών. Η ταινία, χωρίς διάλογους, βασίζεται μόνο στα θρυλικά τραγούδια του «The Wall». Ενώ η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα εντείνεται από τα εφιαλτικά κινούμενα σχέδια που παρεισφρέουν στην οθόνη σαν ονειρικά θραύσματα των νοσηρών σκέψεων του Πινκ. Και ο Αλαν Πάρκερ μέσα από τη μουσική των Pink Floyd υπογράφει μια μοναδική αλληγορία για το τίμημα της δόξας και τη μοναξιά ενός αστέρα του θεάματος που χτίζει γύρω του έναν τοίχο για να προστατευτεί από την πραγματικότητα.

Η ταινία «Pink Floyd: The Wall» του 82 που θα ξαναβγεί στις αίθουσες στις 27 Σεπτεμβρίου, είκοσι πέντε χρόνια μετά την πρώτη προβολή της, κρύβει μεγάλη ιστορία. Αρχικά ο Ρότζερ Γουότερς, μπασίστας και τραγουδιστής των Pink Floyd, που συνέθεσε σχεδόν μόνος το διπλό άλμπουμ «The Wall» του ,80, ήθελε να γυρίσει μια αντίστοιχη ταινία. Σε αυτήν θα αναμείγνυε τις συναυλίες των Pink Floyd με κινούμενα σχέδια του πολιτικοποιημένου σχεδιαστή Τζέραλντ Σκαρφ. Όμως, η δισκογραφική τους εταιρεία αρνήθηκε να προχωρήσει στην παραγωγή εξηγώντας τους ότι η ταινία μοιάζει «εξαιρετικά δυσνόητη».

Την ίδια εποχή ο Αλαν Πάρκερ πλησίασε τον Γουότερς εξηγώντας του ότι θα ήθελε να γυρίσει μια ταινία σχετική με το άλμπουμ του. Προσφέρθηκε μάλιστα να αναλάβει την παραγωγή, όπου θα πρωταγωνιστούσε ο ίδιος ο Γουότερς στον ρόλο του Πινκ. Οι επιλογές αποδείχθηκαν καταστροφικές. Ο Γουότερς δεν μπορούσε να παίξει. Έτσι οι σκηνές από τις συναυλίες της μπάντας αποσύρθηκαν. Το σενάριο του Γουότερς άλλαξε μορφή και ο Πάρκερ σχεδίασε την ταινία από την αρχή, επιλέγοντας στον ρόλο του Πινκ τον Μπομπ Γκέντολφ, τον γνωστό τότε ως τραγουδιστή των Boomtown Rats. Από την αρχική ιδέα κράτησε τα κινούμενα σχέδια του Σκαρφ και τη συμφωνία να μην υπάρχουν διάλογοι αλλά η πλοκή να εκτυλίσσεται μέσα από τα τραγούδια του άλμπουμ.

Η ταινία βγήκε στις αίθουσες το ,82. Ο Γουότερς, που σύμφωνα με τον Πάρκερ ανακατευόταν διαρκώς στα γυρίσματα και συχνά συγκρουόταν μαζί του, είπε: «Απογοητεύτηκα. Ο Πινκ κατέληξε μια αντιπαθής απόμακρη φιγούρα που κανείς δεν μπορεί να ταυτιστεί μαζί του».

Αλλά και ο Πάρκερ ήταν δυσαρεστημένος από τις συνεχείς παρεμβάσεις του Γουότερς, που δεν ήθελε μια χολιγουντιανή παραγωγή. «Ήταν η πιο ακριβή ερασιτεχνική ταινία που έχω κάνει ποτέ μου», είχε δηλώσει. Τέλος, για τον Ντέιβιντ Γκίλμουρ, τον κιθαρίστα, η ταινία ήταν η αρχή του τέλους για τους Pink Floyd αφού τότε ξεκίνησε η κόντρα του με τον Γουότερς. «Η ταινία ήταν μια αποτυχία», έλεγε, «ιδιαίτερα αν τη συγκρίνουμε με τον θρίαμβο του άλμπουμ και των συναυλιών που ακολούθησαν».

Ο πόλεμος Πάρκερ - Γουότερς


«Όχι τώρα, Τζον, πρέπει να τελειώνουμε με την ταινία, το Χόλιγουντ μας περιμένει στο τέλος του ουράνιου τόξου...». Σύμφωνα με τις φήμες, αυτοί οι στίχοι από το Final Cut του '83, το άλμπουμ που ο Γουότερς υπογράφει πια μόνος του ως Pink Floyd, είναι η σαρκαστική απάντηση στον Αλαν Πάρκερ. Εκφράζουν τη δυσαρέσκειά του για την ταινία «Pink Floyd: The Wall» που ένα χρόνο πριν οι κριτικοί είχαν χαρακτηρίσει «καταθλιπτική αποτυχία».


Για τον Γουότερς το «The Wall» ήταν ένα επώδυνο στη σύνθεση και εκτέλεση άλμπουμ, μια συρραφή από προσωπικές του εμπειρίες. Τα σπέρματά του βρίσκονται σε ένα οδυνηρό επεισόδιο. Το 1977, καθώς ολοκλήρωναν την περιοδεία τού «Animals», στην τελευταία συναυλία στο Μόντρεαλ ένας θεατής ανέβηκε στη σκηνή και πιάστηκε στα χέρια με τον Γουότερς. Από εκείνη τη στιγμή, όπως έλεγε, γεννήθηκε η ιδέα να γράψει ένα άλμπουμ για την αλλοτρίωση ενός αστέρα της μουσικής βιομηχανίας. «Τότε διαπίστωσα ότι ανάμεσα σε εμάς και το κοινό μας υψώθηκε ένας τοίχος και αυτό οφείλεται στην αλαζονεία και την απληστία μας».

Το διπλό άλμπουμ «The Wall», που κυκλοφόρησε το ,79 και αποτελεί ένα από τα ιστορικά άλμπουμ της ροκ σκηνής, ήταν η προσωπική του εξομολόγηση για την αποξένωσή του από το κοινό. Παράλληλα, όμως, ήταν και μια σχεδόν αυτοβιογραφική διήγηση για τη σχέση του με τη μητέρα του, την παράνοια του εκπαιδευτικού συστήματος -μια κρεατομηχανή που μετατρέπει τα παιδιά σε άβουλα πλάσματα-, την προδοσία της πρώην γυναίκας του, αλλά και τη σύγκρουσή του με την αδηφάγο μουσική βιομηχανία.

Γράφοντας το σενάριο ο Γουότερς διάνθισε την ιστορία της πορείας προς την παραφροσύνη και με άλλες σκηνές. Έτσι, το ξύρισμα των φρυδιών του Πινκ αναφέρεται στον Σιντ Μπάρετ, τον παλιό του σύντροφο, που κατέληξε να περιφέρεται στα ψυχιατρικά ιδρύματα και πέθανε πρόσφατα. Ενώ η μανία του Πινκ, που καταστρέφει το δωμάτιο του ξενοδοχείου, είναι εμπνευσμένη από ανάλογα περιστατικά με πρωταγωνιστές τούς Led Zeppelin.

Κάπως έτσι η σύγκρουσή του με τον Πάρκερ, που ουσιαστικά κινηματογράφησε την πορεία ενός δημιουργού προς την κατάθλιψη, ήταν αναπόφευκτη. «Ο Πινκ δεν είναι ένας καταθλιπτικός ροκ αστέρας σε παρακμή», είχε πει το 2005 ο Γουότερς καθώς ετοίμαζε το ανέβασμα του «The Wall» στο Μπρόντγουεϊ. «Γι' αυτό ήθελα να φωτίσω τις άλλες πλευρές του χαρακτήρα του. Ο Πινκ στην ταινία δεν ήταν ελκυστικός, ούτε καταλάβαινες την εσωτερική του διαμάχη. Κι αν δεν το καταλάβαινες η ταινία δεν είχε λόγο ύπαρξης».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 08/09/2007


Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007

Προεκλογικά νεύρα....

Δεν ήθελα να ασχοληθώ με τα πολιτικά και τις επερχόμενες εκλογές στο blog μου. Ωστόσο, έγινε κάτι που μου την έδωσε και δεν ήθελα να το αφήσω ασχολίαστο.

Κάποιος υποψήφιος βουλευτής, ο ‘‘κύριος’’ Γεωργιάδης (βέέέβαια, πολύ γνωστός!), που ούτε καν εκλέγεται στην εκλογική μου περιφέρεια, έστελνε μηνύματα στο κινητό του πατέρα μου και τον πληροφορούσε σε ποιες εκπομπές θα εμφανιστεί, τα κανάλια και τις ώρες! Έστειλε δυο μηνύματα, ένα χτες και ένα προχτές, και, που ξέρεις, μπορεί να έχει και συνέχεια! Γιατί βέβαια εμείς δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να δούμε την φάτσα του ‘‘κύριου’’ Γεωργιάδη στην τηλεόραση κάθε μέρα! Τον έχουμε τόση ανάγκη που θέλουμε ειδική ενημέρωση για το που θα εμφανιστεί! Μην ξεχάσετε ‘‘κύριε’’ Γεωργιάδη την επόμενη φορά που θα πάτε στην τουαλέτα να μας ενημερώσετε γιατί θα πεθάνουμε από την αγωνία! Ευτυχώς για τον ‘‘κύριο’’ Γεωργιάδη που δεν γινόταν να απαντήσω στο μήνυμα γιατί θα του έστελνα ένα πολύ ωραίο «Χεστήκαμε»!!

Ψάχνοντας, τυχαία έπεσα πάνω σε αυτό.

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2007

Απόδραση από το σκοτάδι της σπηλιάς

"Ο Πλάτωνας διηγείται μια παραβολή, που εικονογραφεί με πολύ ωραίο τρόπο τους συλλογισμούς του. Η παραβολή αυτή είναι γνωστή με την ονομασία παραβολή της σπηλιάς. Θα σου τη διηγηθώ με δικά μου λόγια.

Φαντάσου ανθρώπους που ζουν σε μια υπόγεια σπηλιά. Έχουν τη ράχη τους γυρισμένη προς το άνοιγμα της σπηλιάς και είναι δεμένοι χειροπόδαρα, έτσι ώστε δεν μπορούν να δουν τίποτα εκτός από το εσωτερικό τοίχωμα της σπηλιάς τους. Πίσω τους υψώνεται ένα ψηλό τοίχος. Και πίσω από αυτό το τοίχος πηγαινοέρχονται άνθρωποι, που σηκώνουν ψηλά διάφορα σχήματα και πράγματα, ίσα ίσα πάνω από το τοίχος. Χάρη στη φωτιά που καίει πίσω τους, τα πράγματα αυτά ρίχνουν στον τοίχο της σπηλιάς τρεμάμενους ίσκιους. Το μόνο που μπορούν να δουν οι φυλακισμένοι της σπηλιάς είναι, βεβαίως, μονάχα αυτό το «θέατρο σκιών». Βρίσκονται σε αυτή τη θέση από την γέννησή τους και επομένως και επομένως θεωρούν ότι αυτοί οι ίσκιοι είναι το μόνο πράγμα που στ’ αλήθεια υπάρχει.

Φαντάσου τώρα ότι κάποιος από αυτούς τους φυλακισμένους καταφέρνει να δραπετεύσει από την φυλακή του. Στην αρχή, αναρωτιέται από πού προέρχονται οι ίσκιοι που βλέπει μπροστά του. Στη συνέχεια, καταφέρνει να σπάσει τα δεσμά του. Τι νομίζεις ότι συμβαίνει, όταν καταφέρνει να γυρίσει το κεφάλι του προς το φως? Τις πρώτες στιγμές, τυφλώνεται. Το δυνατό φως τον τυφλώνει. Ακόμα και τα πράγματα με τα καθαρά και σαφή τους περιγράμματα, ακόμα και αυτά τον τυφλώνουν –ως τώρα δεν έβλεπε παρά ασαφείς και τρεμάμενους ίσκιους. Αν μπορούσε να σκαρφαλώσει και να περάσει πάνω από το τοίχος, να προσπεράσει την φωτιά και να βγει έξω από την σπηλιά, τότε θα τυφλωνόταν ακόμα περισσότερο. Θα ‘τριβε όμως δυο, τρεις φορές τα μάτια του και σε λίγο θα μπορούσε να δει την ομορφιά των πάντων. Για πρώτη φορά στην ζωή του, θα ‘βλεπε χρώματα και ξεκάθαρες γραμμές. Πραγματικά ζώα και λουλούδια, των οποίων τις κακές απομιμήσεις γνώριζε στην σπηλιά. Θα ‘βλεπε τον ήλιο στον ουρανό και θα καταλάβαινε ότι αυτός δίνει ζωή στα ζώα και στα φυτά, στη φύση ολόκληρη, όπως κι εκείνος στην σπηλιά του μπορούσε να βλέπει να βλέπει τους ίσκιους χάρη στη φωτιά και μόνο.

Ο ευτυχής δραπέτης θα μπορούσε τότε να τρέξει έξω στην φύση και να χαρεί την πρωτόγνωρη ελευθερία του. Σκέφτεται, όμως, όλους τους άλλους βαθιά χωμένους ακόμα μέσα στην σπηλιά και γι’ αυτό γυρίζει πίσω. Φτάνει κάτω και προσπαθεί να εξηγήσει στους άλλους ότι οι ίσκιοι στο τοίχωμα της σπηλιάς δεν είναι παρά κακές απομιμήσεις των αληθινών πραγμάτων. Αλλά κανείς δεν τον πιστεύει. Δείχνουν τους ίσκιους, που τους είναι γνώριμοι, και του φωνάζουν πως αυτούς βλέπουν με τα μάτια τους και αυτοί είναι ο πραγματικός κόσμος. Στο τέλος, τον σκοτώνουν."

Jostein Gaarder, ‘‘Ο κόσμος της σοφίας, μυθιστόρημα για την ιστορία της φιλοσοφίας", απόσπασμα.

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2007

Ασφυξία....

Τόσα άστρα κι εγώ να λιμοκτονώ....

Τάσος Λειβαδίτης

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2007

Journey to Neverland

Την επόμενη φορά που θα πάω ταξίδι στην χώρα του Ποτέ θα σε πάρω μαζί μου.

Θα δεις, θα περάσουμε υπέροχα! Δεν νομίζω να έχεις πάει ποτέ, δεν ξέρεις τι χάνεις. Δεν είναι και εύκολο να σε δεχτούν. Πρέπει να ‘‘πληροίς’’ τις προϋποθέσεις. Πρέπει να είσαι αρκετά ονειροπόλος και ευαίσθητος. Και κυρίως να πιστεύεις στις νεράιδες και τα ξωτικά! Εμένα με δέχονται κάθε φορά. Με έχουν κάνει επίτιμο μέλος!

Μόλις φτάσουμε εκεί θα μας υποδεχτούν οι ξωτικοφύλακες. Είναι πολύ φιλικοί, μην τους φοβηθείς! Θα μας οδηγήσουν στο Χαμένο δάσος. Εκεί τα παιδιά παίζουν όλη μέρα. Δεν κοιμούνται ποτέ. Άρα δεν μεγαλώνουν και ποτέ! Στο κέντρο του Χαμένου δάσους είναι η Ασημένια λίμνη. Τα νερά της είναι ασημένια γιατί εκεί καθρεφτίζεται το Φεγγάρι. Ξέχασα να σου πω πως στη χώρα του Ποτέ έχει πάντα πανσέληνο! Στην Ασημένια λίμνη είναι ένα τεράστιο δεντρόσπιτο. Εκεί μένουν οι νεράιδες. Κοιμούνται τη μέρα και βγαίνουν έξω την νύχτα. Δεν σταματάνε το τραγούδι ποτέ. Έχεις ακούσει το τραγούδι τους; Θα είναι ότι πιο υπέροχο έχεις ακούσει ποτέ, θα μαγευτείς και δεν θα θέλεις να φύγεις. Ύστερα θα έρθουν οι νάνοι. Είναι πολύ καλοί, θα τους συμπαθήσεις σίγουρα. Μετά θα πάμε με τα ξωτικά και τους μονόκερους τους στο δάσος της Λήθης. Εκεί ο Χρόνος σταματάει, κολλάει…. Σ’ αυτό το μέρος θα φτιάξω το σπίτι μου, όταν μετακομίσω για πάντα στην χώρα του Ποτέ! Ελπίζω να έρχεσαι να με βλέπεις ή αν θες να έρθεις και εσύ να μείνεις μαζί μου.

Θα φύγουμε λίγο πριν ξημερώσει. Έτσι γίνεται πάντα…. Το πρωί θα ξυπνήσεις με μια ευχάριστη αίσθηση. Θα έχεις ακόμα στα δάκτυλά σου την χρυσόσκονη από τα φτερά των νεράιδων!

Είσαι έτοιμος λοιπόν; Θες να έρθεις; Ελπίζω μόνο να σε δεχτούν. Αλήθεια, δεν σε ρώτησα ποτέ, πιστεύεις στις νεράιδες;


Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2007

Red Right Hand





Take a little walk to the edge of town
Go across the tracks
Where the viaduct looms,
like a bird of doom
As it shifts and cracks
Where secrets lie in the border fires,
in the humming wires
Hey man, you know
you're never coming back
Past the square, past the bridge,
past the mills, past the stacks
On a gathering storm comes
a tall handsome man
In a dusty black coat with
a red right hand

He'll wrap you in his arms,
tell you that you've been a good boy
He'll rekindle all the dreams
it took you a lifetime to destroy
He'll reach deep into the hole,
heal your shrinking soul
But there won't be a single thing
That you can do.
He's a god, he's a man,
he's a ghost, he's a guru
They're whispering his name
through this disappearing land
But hidden in his coat
is a red right hand

You ain't got no money?
He'll get you some
You ain't got no car?
He'll get you one
You ain't have no self-respect,
you feel like an insect
Well don't you worry buddy,
cause here he comes
Through the ghettos and the barrio
and the bowery and the slum
A shadow is cast wherever he stands
Stacks of green paper in his
red right hand

You'll see him in your nightmares,
you'll see him in your dreams
He'll appear out of nowhere but
he ain't what he seems
You'll see him in your head,
on the TV screen
And hey buddy, I'm warning
you to turn it off
He's a ghost, he's a god,
he's a man, he's a guru
You're one microscopic cog
in his catastrophic plan
Designed and directed by
his red right hand


Red right hand, Nick Cave