Τρίτη 26 Μαΐου 2009


Μίλα μου για μακρινούς τόπους,
όπου ο μοναδικός θεός θα είναι ο Ήλιος....

Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

Nearly there...


Χάνομαι... το ξέρω...
Σιγά σιγά, αλλά χάνομαι...
Ψάχνω να με βρω, αλλά δεν είμαι πουθενά.
Τα παλιά λημέρια γέμισαν αίμα, με διώχν
ουν...
Μα εγώ επιστρέφω ξανά.
Επιστρέφω γεμάτη περιέργεια για να δω τη ζωή χωρίς εμένα.
Κρύβομαι και περνάω απαρατήρητη... κι οι άνθ
ρωποι συνεχίζουν να περνάνε από μπροστά μου και να φεύγουν. Άλλοι, πάλι, κάνουν κύκλους κι επιστρέφουν ξανά, μ' αλλοιωμένη μορφή όμως.
Σκιές χορεύουν πάνω σε τοίχους, φώτα προσπαθούν να γεμίσουν το κενό, αλλά μάταια...
Διασταυρώνονται βλέμματα που πάντα έχουν κάτι να πουν, αλλά φοβούνται να ψελλίσουν και τον παραμικρό ψίθυρο.

Κι έτσι περνάει η στιγμή κι είναι αργά όταν οι καρδιές καταλαβαίνουν ότι η σιωπή πονάει πιο πολύ από τα λόγια...




Διάλεξα να ζω την ζωή μου ανούσια, άσκοπα... χρόνια τώρα.
Τρέφομαι με όνειρα κι ελπίδες ανώφελες, που σβήνουν σαν ανατέλλει ο ήλιος.
Κατά βάθος είμαι πολύ ρομαντική αλλά μ' αρέσει να το κρύβω...
Κλαίω μονάχη μες στο σκοτάδι...
Μ' αρέσει να χάνομαι μέσα στο πλήθος, να χαζεύω τους ανθρώπους που περνάνε δίπλα μου.
Δεν μ' αρέσει να μιλάω όταν βρίσκομαι με φίλους.. προτιμώ να τους ακούω, κι ας έχω πολλά να πω...
Τις νύχτες βλέπω όνειρα που με γυρίζουν πίσω... θολά.
Βλέπω μοναχικές ψυχές πάνω σε στέγες.

Πως ανεβήκαμε εκεί πάνω? Ήσουν τόσο θλιμμένος σ' εκείνο το όνειρο κι εγώ σ' αγκάλιασα, μα δεν μπορούσα να κάνω τίποτα παραπάνω...
Κι είναι κάτι άλλες νύχτες που κυνηγώ τον φόβο μέσα στον ύπνο μου, διαλέγω όνειρα να ζω και τα σκοτώνω όταν χαράζει...
Κάθε αυγή με πνίγω στην πιο βαθιά θάλασσα, μα ζωντανεύω πάλι κάθε που νυχτώνει...




Δεν ξέρω τι θέλω να πω μ' όλα αυτά.
Χάνομαι...

Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

The Beloved



''Άλλη μια μέρα ξημερώνει...
Υπάρχω ακόμα... (?)
Πότε δεν ένιωσα το κρύο τόσο έντονο...

Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα μπορέσω να φύγω...
Και δεν καταφέρνω να εξηγήσω γιατί σ' αγαπώ τόσο, τώρα που έφυγες...
Στέκομαι μέσα στη βροχή...
Άφησε με να σε ξεπεράσω...

Δε νομίζω ότι θα μπορέσω να αντέξω πια άλλη μια ξάγρυπνη νύχτα...
Να μπορούσα έστω ν' ανακαλύψω εκείνο το άπιαστο φως....
Σε μια ονειρεμένη γη, πέταξα για τα τρομαγμένα μάτια σου...
Ένα ατελείωτο πέταγμα οι σιωπηλοί λυγμοί μου
...

Κάθε που κλείνω τα μάτια, το μυαλό μου καθαρίζει...
Κάθε που ονειρεύομαι, είσαι ξανά εδώ...
Σκέφτομαι πως ακόμα μου λες ψέματα και πως τα μάτια σου φέρνουν τον πόνο πίσω ξανά...
Για άλλη μια φορά δεν μπορώ να αντέξω αυτό που συμβαίνει...

Ό,τι κι αν ένοιωσα κάποτε, τώρα πια έχει χαθεί...
Το μέσα μου μπορεί και αναπνέει ελεύθερο ξανά...
Δε βλέπω το γιατί να συνεχίσω έτσι...
Αντίο... Ήρθε επιτέλους ο καιρός να φύγω....''

Anathema- The Beloved


Σάββατο 2 Μαΐου 2009

Η παγωνιά που ζεσταίνει....



Άγρια μοναξιά ξημερώνει κι απόψε...
Έκοψα την ψυχή μου σε μικρά κομματάκια και τα μοίρασα παντού... σε άλλους έδωσα δάκρυα, σε άλλους χαρά.
Το αποτέλεσμα ήταν να μείνω ξανά στο τίποτα.
Μα ακόμα κι αυτό θέλω να το δώσω...

Γιατί το καλύτερο πράγμα που μπορείς να μοιραστείς είναι αυτό το υπέροχο τίποτα...
Μόνο αυτό μπορεί ν' ανθίσει μέσα στο χιόνι...




Σε δυο μέρες γίνομαι 19.
Ποτέ δεν συμφιλιώθηκα με τον χρόνο. Πάντα τον έβλεπα σαν εχθρό μου.
Πάντα είχε κάτι να πάρει.. τίποτα να δώσει...
Γιατί πάντα θα βλέπω εκείνα τα χαμένα καλοκαίρια της άγριας νιότης στην Κρήτη σαν ανοιχτές πληγές που θα μου θυμίζουν κάθε που αλλάζει ο καιρός έναν κόσμο που δεν πρόκειται να ζήσω...
...μια χαμένη Ατλαντίδα που έπρεπε να είχα πνίξει όσο ήταν καιρός...


(Anathema- Eternity II)