Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2007

H άπιστη των Χριστουγέννων...


Ναι λοιπόν ντρέπομαι, αλλά το παραδέχομαι.
Εγώ, που πιστεύω σε οτιδήποτε δύσκολο και ανέφικτο, που πιστεύω πως κάθε άνθρωπος μπορεί να πραγματοποιήσει τα όνειρα του και πως πρέπει να παλεύει με νύχια και με δόντια γι αυτά, που έχω απαρνηθεί την πραγματικότητα και ζω στον παράξενο κόσμο μου, που πιστεύω ακόμα σε ένα τσακισμένο όνειρο, που πιστεύω μέχρι και στις νεράιδες......

...δεν πιστεύω στον Άι Βασίλη... εεε? τιιι? Δεν πιστεύω στον Άι Βασίλη λέμε...
Και όχι μόνο δεν πιστεύω αλλά δυσκολεύω και το έργο του! Όπου βρω πιτσιρίκι κάτω των 8 που να περιμένει δώρο από τον Άι Βασίλη και να ετοιμάζεται να του γράψει γράμμα, παίρνω το πιο κυνικό ύφος μου και του λέω.. "Εεε ξέρεις, τζάμπα το γράφεις το γράμμα, ο Άι Βασίλης είναι μεγάλη βλακεία και δεν υπάρχει. Πάντα οι γονείς τα βάζουν τα δώρα κάτω από το δέντρο.." Και τέτοια αποκαρδιωτικά... Και όσο πιο πολύ επιμένουν τα πιτσιρίκια άλλο τόσο πεισμώνω και εγώ! Ένα αγοράκι μια φορά κόντευε να βάλει τα κλάματα, ούτε τότε το λυπήθηκα κι ας το αγαπάω! Συνέχισα να λέω πως δεν υπάρχει Άι Βασίλης..

Είμαι σοβαρά γιατρέ?? Γιατί μου συμβαίνει αυτό?


update: να και μια σχετική photo από τον "dazed & confused"
Δεν είναι τέλεια!?! Σαν να την είχα παραγγείλει!

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2007

My Christmas tree!


Εύχομαι ευτυχισμένα Χριστούγεννα σε όλους..

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2007

Lost control....




Life.. has betrayed me once again
I accept that some things will never change.
I've let your tiny minds magnify my agony
and it's left me with a chemical dependency for sanity.

Yes, I am falling... how much longer 'till I hit the ground?
I can't tell you why I'm breaking down.
Do you wonder why I prefer to be alone?
Have I really lost control?

I'm coming to an end,
I've realized what I could have been.
I can't sleep so I take a breath and hide behind my bravest mask,
I admit I've lost control
Lost control...

Lost control, Anathema,
το συγκρότημα που έμαθα και αγάπησα μέσα από αναρτήσεις άλλων blogger!

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2007

Happiness or something like that....


Τελικά η ευτυχία έρχεται πάντα από εκεί που δεν το περιμένεις. Ή έστω μια ηλιαχτίδα ευτυχίας. Που κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες μπορεί να γίνει ο πιο λαμπρός ήλιος!

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2007

Emptyness....


Αν βρείτε την έξοδο από αυτόν τον λαβύρινθο,
παρακαλώ μη με ξεχάσετε...

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2007

Soul to squeeze

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2007

Στιγμές...


Είναι κάποιες στιγμές που θέλεις να μείνεις μόνος σου. Ξεσπάς στους άλλους κι ας μην φταίνε, φέρεσαι παράξενα, εγωιστικά, δεν θες κανέναν δίπλα σου, ούτε κι αυτόν που μπορεί να σε βοηθήσει...

Είναι κάποιες στιγμές που θες να βγεις έξω, να φωνάξεις. Να πεις στους κοντινούς σου ότι τους αγαπάς. Βλέπεις τον ήλιο να γελάει. Κανείς δεν είναι όμως εκεί να τον δει μαζί σου...

Είναι στιγμές που θέλεις να πέσεις πολύ χαμηλά, όσο πιο κάτω γίνεται, μόνο και μόνο για να ξανασηκωθείς, βασισμένος στις δικές σου τις δυνάμεις να δημιουργήσεις έναν νέο Άνθρωπο

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2007

November rain....

Τριαντάφυλλα έχουμε...


...και σε σκηνικό βρεγμένου Νοέμβρη!

Τα όπλα μας λείπουν...

...και τι όπλα... ΚΑΝΟΝΙΑ!!!

Η αδυναμία μου...





.....I know it's hard to keep an open heart
When even friends seem out to harm you
But if you could heal a broken heart
Wouldn't time be out to charm you.....


....So never mind the darkness
We still can find a way
'Cause nothin' lasts forever
Even cold November rain.....

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2007

"θα είναι σαν να γελούν όλα τ' αστέρια....."


- Θα κοιτάζεις τη νύχτα τ' αστέρια. Το δικό μου είναι πολύ μικρό για να σου δείξω που βρίσκεται. Έτσι είναι καλύτερα. Το αστέρι μου θα είναι για σένα ένα από τ' αστέρια. Τότε, θα σ' αρέσει να κοιτάζεις όλα τα αστέρια... Όλα θα είναι φίλοι σου. Κι ύστερα, θα 'θελα να σου κάνω ένα δώρο...

Γέλασε πάλι.

-Α! μικρό μου ανθρωπάκι, μικρό μου ανθρωπάκι, μου αρέσει να σ' ακούω να γελάς!

- Ακριβώς αυτό θα 'ναι το δώρο μου... αυτό θα 'ναι όπως με το νερό...

- Τι θέλεις να πεις;

- Οι άνθρωποι έχουν αστέρια που δεν είναι τα ίδια. Για κείνους που ταξιδεύουν, τ' αστέρια είναι οδηγοί. Για άλλους δεν είναι παρά μικρά φώτα. Για άλλους, τους σοφούς, είναι προβλήματα. Για τον μπίζνεσμαν μου, ήταν από χρυσάφι. Μα όλα τούτα τ' αστέρια σωπαίνουν. Εσύ, θα έχεις αστέρια που κανείς άλλος δεν τα έχει...

- Τι θέλεις να πεις;

- Αφού εγώ θα 'μαι σ' ένα απ' αυτά, κι αφού θα γελάω σ' ένα απ' αυτά, τότε για σένα θα είναι σαν να γελούν όλα τ' αστέρια. Θα έχεις εσύ αστέρια που ξέρουν να γελάνε!

Και γέλασε πάλι.

- Κι όταν θα 'χεις παρηγορηθεί (πάντα παρηγοριέται κανείς ), θα είσαι ευχαριστημένος που μ' έχεις γνωρίσει.

Θα είσαι πάντα φίλος μου. Πάντα θα θέλεις να γελάς με μένα. Και θ' ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρο, έτσι, για την ευχαρίστηση... Και οι φίλοι σου θα σε κοιτάζουν κατάπληκτοι να γελάς, κοιτάζοντας τον ουρανό. Τότε, εσύ θα τους λες: «Ναι, τ' αστέρια με κάνουν πάντα να γελάω!» και θα σε περνάνε για τρελό. Σου σκάρωσα ένα πολύ πονηρό παιχνίδι... Και γέλασε ξανά.

Αντουάν Ντε Σαιντ-Εξυπερύ, Ο μικρός πρίγκιπας


Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2007

Αμνησία


Δεν ξεσηκώνομαι, δεν ψάχνω, δεν ξεσπάω
δεν προχωράω πίσω ή μπροστά
και όλα αυτά που θέλω να αγαπάω
δεν μ' ανατριχιάζουν πια

γύρω μου οι σκιές έχουν παγώσει
και έχω μείνει με το χέρι απλωμένο
τι ήθελα να κάνω έχω ξεχάσει
θα περιμένω ώσπου να θυμηθώ θα περιμένω

λιώνουν τα μάτια μου στο φως της τηλεόρασης
με νανουρίζει μια στριμμένη μελωδία
όσοι περνούν τη χώρα της απόγνωσης
παθαίνουν αμνησία

δεν απορώ, ούτε καταλαβαίνω
πως συνεχίζω να υπάρχω μ' όλα αυτά
θέλω να βγω από εδώ μέσα και όμως μένω
σε μια ομίχλη που ναρκώνει την καρδιά

γύρω μου το τζαμί έχει σπάσει
και έχω μείνει με το βλέμμα καρφωμένο
τι ήθελα να δω έχω ξεχάσει

θα περιμένω, ώσπου να θυμηθώ, θα περιμένω

Αμνησία, Τρύπες

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

Αν...


If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you;
If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,
Or, being lied about, don’t deal in lies,
Or, being hated, don’t give way to hating,
And yet don’t look too good, nor talk too wise;

If you can dream - and not make dreams your master;
If you can think - and not make thoughts your aim;
If you can meet with triumph and disaster
And treat those two imposters just the same;
If you can bear to hear the truth you’ve spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to broken,
And stoop and build ’em up with wornout tools:

If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breath a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: «Hold on!»

If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with kings - nor lose the common touch;
If neither foes nor loving friends can hurt you;
If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds’ worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that’s in it,
And - which is more - you’ll be a Man my son!

If, Rydyard Kipling

Από μια φίλη..

Και η μετάφραση:

Αν μπορείς να κρατάς την ψυχραιμία σου
όταν οι άλλοι την χάνουν τη δική τους
και ρίχνουν σε σένα την ευθύνη
και την αιτία της αδυναμίας τους

Αν έχεις πίστη στον εαυτο σού,
όταν οι άλλοι αμφιβάλλουν για σένα
και δεν σε πειράζει αυτή η δυσπιστία τους

Αν μπορείς καρτερικά να περιμένεις
χωρίς να σε κουράζει η αναμονή,
ή όταν διαδίδουν ψέμματα για σένα
να μην ξεπέφτεις και συ στο ψέμα
ή όταν φανερά σου δείχνουν μίσος
να μην αφήνεις το μίσος να σε καταλάβει
κι όμως να μη φαίνεσαι πολύ αγαθός
μήτε πολύ στοχαστικός στα λόγια

Αν ονειρεύεσαι είσαι ικανός
δίχως να γίνεσαι σκλάβος των ονείρων

Αν μπορείς να σκέφτεσαι, αλλά όχι
για χάρη της δικής σου της σκέψης

Αν να δέχεσαι μπορείς Θρίαμβο και Όλεθρο το ίδιο
και να αντιμετωπίζεις παρόμοια και τα δύο

Αν είσαι σε θέση να υπομένεις
ακούγοντας την αλήθεια που συ είπες
να επαναλαμβάνεται αλλοιωμένη από πονηρούς
που επιδιώκουν έτσι να παγιδέψουν αφελείς
ή να παρατηρείς αυτά που συ τους έδωσες ζωή
σπασμένα να κείτονατι και παραπεταμένα
και να τα φτιάχνεις εξαρχής με εργαλεία φθαρμένα

Αν τολμάς όλα σου τα πλούτη μαζεμένα
να τα παίζεις κορώνα - γράμματα με μιας
να χάνεις κι από την αρχή να ξεκινάς
χωρίς να μέμφεσαι για τη μοίρα σου κανέναν

Αν μπορείς να κάνεις καρδιά, νεύρα και μυς
να σε υπηρετούν ακόμα και όταν έχεις καταρρεύσει
και γερά να κρατάς, ενώ δεν υπάρχει εντός σου
τίποτε πέρα από τη θέλησή που τους λέει "Βαστάτε!"

Αν μπορείς να μιλάς με χιλιάδες
κι όμως να κρατάς την αρετή σου
ή να περπατάς με κυβερνήτες
κι όμως να μην αλλάζεις την απλή ζωή σου

Αν ούτε εχθροί να σε βλάψουν μπορούν
μα ούτε και οι κοντινότεροι φίλοι

Αν όλοι έχουν την ίδια αξία για σένα
και κανείς πιο πολύ από τους άλλους

Αν μπορείς να γεμίζεις τη μέρα σου
με εικοσιτέσσερις ώρες αξίας ζωής
τότε δική σου θα είναι όλη η Γη
με όλα τα αγαθά της κι ακόμη
αληθινά θα είσαι Ανθρωπος παιδί μου

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2007

Όνειρα ξανά....


Ό,τι δεν βρήκα στην πραγματικότητα, το αναζήτησα στα όνειρα και στον ύπνο. Και αυτά μου έδωσαν απλόχερα ότι τους ζήτησα...
Πολλοί με έχουν κατηγορήσει ότι είμαι υπερβολικά ονειροπόλα, ότι δεν πατώ στη γη, ότι βρίσκομαι συνεχώς στον κόσμο μου. Συνήθως εμμέσως βέβαια, αλλά είμαι σε θέση να καταλάβω πότε με ειρωνεύεται κάποιος και πότε όχι. Η απάντηση μου σε όλους αυτούς είναι η περιφρόνηση. Γιατί για μένα... δεν υφίσταται άνθρωπος χωρίς όνειρα!!!
Δεν μπορώ να καταλάβω πως κάποιοι άνθρωποι αφήνονται στην πραγματικότητα και στην δίνη των γεγονότων. Αποκαλούν τους εαυτούς τους "ρεαλιστές" και δέχονται τη ζωή όπως είναι και δεν παλεύουν καθόλου για να την αλλάξουν.
Δεν ξέρω αν έχω δίκιο ή άδικο, δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Αυτό που ξέρω είναι ότι έτσι έχω μάθει να ζω, παρέα με το όνειρο. Και θα παλεύω όσο μπορώ να γίνουν τα όνειρα μου πραγματικότητα.

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2007

My name is Brazil!

Μετά από πρόσκληση του desa...

...πρέπει να γράψω από που εμπνεύστηκα το όνομα του blog και το nickname μου. Το ψευδώνυμο δεν είναι και τίποτα το ιδιαίτερο, μόνο το όνομα μου σε μια πιο γερμανική έκδοση! Πίσω από το όνομα του blog όμως κρύβεται το όνειρο μιας ζωής...





...και αυτό είναι φυσικά ένα ταξίδι στην Βραζιλία! Προς το παρόν βέβαια αυτή η επιθυμία είναι ακόμα στο στάδιο του ονείρου! Γι' αυτό και ο τίτλος -->Dreaming Brazil<--!! Η ψύχωση για την Βραζιλία δημιουργήθηκε σταδιακά. Αρχικά από το ποδόσφαιρο, είμαι φανατική εθνική Βραζιλίας!! Σιγά σιγά άρχισα να ασχολούμαι όλο και πιο πολύ με την Βραζιλία, με τα τοπία, τους ανθρώπους... Και φυσικά μαγεύτηκα! Σε συνδυασμό με την αγάπη μου για τα ταξίδια γενικά, δημιούργησε το τέλειο όνειρο! Ελπίζω μόνο να μην μείνει όνειρο!!
Σε όλη αυτή την ιστορία έμπλεξα και τον πατέρα μου!! Γιατί με ποιον θα πάω Βραζιλία, αν ποτέ πάω?? Λέμε λοιπόν (στα όνειρα πάντα!) να πάμε Βραζιλία το 2014, όταν θα γίνεται το Μουντιάλ εκεί! Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια δηλαδή!!

Αχ... όνειρα, όνειρα....

Πετάω το μπαλάκι στους...
"dazed & confused", love & poison, apsoy, melina...
και σε όποιον άλλο θέλει!

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2007

Wish you were here


So, so you think you can tell
Heaven from Hell,
Blue skys from pain.
Can you tell a green field
From a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?

And did they get you to trade
Your heros for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change?
And did you exchange
A walk on part in the war
For a lead role in a cage?

How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls
Swimming in a fish bowl,
Year after year,
Running over the same old ground.
What have we found?
The same old fears.
Wish you were here.

Wish you were here, Pink Floyd

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2007

Εντελώς C.R.A.Z.Y.!!



Αυτή είναι και η αγαπημένη μου σκηνή από την ταινία! Ο κούκλος, γκέι πρωταγωνιστής, σε μια προσπάθεια να αποδείξει ότι του αρέσουν οι γυναίκες, φαντάζεται τον εαυτό του να χορεύει με την πιο σέξι ξαδέρφη του σε μια γιορτή με όλο το σόι μαζεμένο για τα Χριστούγεννα, ενώ στην ουσία φαντασιώνεται τον σούπερ γκόμενο της! Και όλα αυτά σε μια φάση της εφηβείας του που προσπαθεί να αρνηθεί ακόμα και στον ίδιο του τον εαυτό ότι του αρέσουν οι άντρες. Η ταύτιση με τον David Bowie είναι απόλυτη, στην εποχή της μεγάλης επιτυχίας του, εδώ ακούγεται το καταπληκτικό Space oddity. Ο νεαρός που μπαίνει στο τέλος είναι ένας από τους αδερφούς του και του λέει πως έχει γίνει θέαμα στους γείτονες που έχουν μαζευτεί απ' έξω και γελάνε.



Ο αγαπημένος γιος αρχικά του πατέρα, σε μια οικογένεια με 5 αγόρια (τα αρχικά των ονομάτων τους σχηματίζουν και τον τίτλο C.R.A.Z.Y.) στον Καναδά της δεκαετίας του 60, κατέληξε να είναι το μαύρο πρόβατο της οικογένειας! Η διαφορετικότητα του προκάλεσε πολλούς καυγάδες, συγκρούσεις και μίση στην οικογένεια, κυρίως με τον πατέρα του και τον μεγαλύτερο αδερφό. Στο τέλος, ένα τραγικό γεγονός θα τους φέρει όλους πιο κοντά και θα τους κάνει να επανεξετάσουν τα πράγματα.

Την συνιστώ ανεπιφύλακτα! Την λάτρεψα κυρίως γιατί προβάλλει το θέμα της ομοφυλοφιλίας με πολύ ακομπλεξάριστο τρόπο...
Έχω ένα πρόβλημα όμως.. δεν θυμάμαι αν το όνομα του ήρωα είναι Zac ή Zan. Και μένα κάτι τέτοιες λεπτομέρειες είναι που με τρώνε!

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2007

Some friends from Brazil!!



Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

Οι μέρες της απομόνωσης

Σκάψε βαθιά μέσα στη Γη. Με τα χέρια σου, με ό,τι μπορείς. Και κλείσου μέσα στην μητρική αγκαλιά της. Μόνο εκεί θα βρεις την ζεστασιά που πάντα έψαχνες. Τη θερμότητα που θα κάνει την καρδιά σου επιτέλους να χτυπήσει κανονικά. Το χώμα θα σε αναζωογονήσει.Θα νιώσεις σαν το σπίτι που ποτέ δεν είχες. Την ευδαιμονία που ποτέ δεν γνώρισες.

Μην βγεις ποτέ από εκεί. Ο ήλιος θα σε παγώσει. Ο αέρας θα σε φθείρει, θα σε κάνει σκόνη. Η βροχή θα σε λιώσει. Μέσα στη γη θα έχεις όλα αυτά που πόθησες. Και τα όνειρα που ποτέ δεν σ' αφήνουν...

Με τα δικά σου μαγικά χρώματα μπορείς να κάνεις το καφέ χώμα να πάρει το κόκκινο του Έρωτα ή το μπλε της Θλίψης. Μπορείς μάσα στο μαύρο να ανθίσεις το όμορφο λουλούδι της Ζωής, να ταξιδέψεις πάνω στο πιο ταξιδιάρικο Ουράνιο Τόξο, να πας σε μέρη όμορφα που δεν είχες φανταστεί πριν.

Οι μέρες θα αλλάξουν χροιά με τον καιρό και ο Εγκλεισμός δεν θα σου φαίνεται τόσο τρομερός.
Στο τέλος θα ξεχάσεις ότι υπάρχουν άνθρωποι...

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2007

I don't want to miss a thing...


I could stay awake just to hear you breathing
Watch you smile while you are sleeping
While youre far away dreaming
I could spend my life in this sweet surrender
I could stay lost in this moment forever
Every moment spent with you is a moment I treasure

Dont want to close my eyes
I dont want to fall asleep
Cause Id miss you baby
And I dont want to miss a thing
Cause even when I dream of you
The sweetest dream will never do
Id still miss you baby
And I dont want to miss a thing

Lying close to you feeling your heart beating
And Im wondering what youre dreaming
Wondering if its me youre seeing
Then I kiss your eyes
And thank God were together
I just want to stay with you in this moment forever
Forever and ever

Dont want to close my eyes
I dont want to fall asleep
Cause Id miss you baby
And I dont want to miss a thing
Cause even when I dream of you
The sweetest dream will never do
Id still miss you baby
And I dont want to miss a thing

I dont want to miss one smile
I dont want to miss one kiss
I just want to be with you
Right here with you, just like this
I just want to hold you close
Feel your heart so close to mine
And just stay here in this moment
For all the rest of time

Dont want to close my eyes
I dont want to fall asleep
Cause Id miss you baby
And I dont want to miss a thing
Cause even when I dream of you
The sweetest dream will never do
Id still miss you baby
And I dont want to miss a thing

Aerosmith

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2007

Το τίμημα της διαφορετικότητας...


Εγώ είμαι το μοναδικό κόκκινο λουλούδι σε ένα λιβάδι γεμάτο κίτρινα. Το βλέμμα σου πέφτει πρώτα πάνω σε μένα, γιατί διαφέρω από τα άλλα. Γρήγορα όμως απομακρύνεται. Προτιμά τα άλλα, τα κίτρινα, τα ίδια, τα πολλά. Αυτό είναι και το τίμημα της διαφορετικότητας. Η μοναξιά. Η αφόρητη μοναξιά σε ένα λιβάδι κατάμεστο από λουλούδια!

Το έχω πάθει πολλές φορές αυτό στη ζωή μου. "Σε πρόσεξα γιατί είσαι διαφορετική, παράξενη." Και μετά... αδιαφορία. Γιατί οι άνθρωποι να μην θέλουν το διαφορετικό; Γιατί οι άνθρωποι να φοβούνται το διαφορετικό; Γιατί να πρέπει να ισοπεδώσεις την εικόνα που κρίνεις εσύ ότι ταιριάζει στον εαυτό σου για να σε προσέξουν οι άλλοι; Κι αν δεν συμβιβαστείς κι επιμείνεις στην διαφορετικότητα; Η μοναξιά είναι ο μόνιμος σύντροφός σου...
Χαιρετάς γνωστούς στον δρόμο κι αυτοί δεν καταδέχονται να πουν ούτε ένα γεια, μόνο και μόνο επειδή δεν σου έδωσαν ποτέ ιδιαίτερη σημασία, επειδή τους χαλάς την εικόνα του μαζοποιημένου. Κοινοί γνωστοί που χαιρετούν τον διπλανό σου, που εσένα όμως σε γράφουν, γιατί δεν είσαι ίδιος με αυτούς...

Και ρωτώ... Τι είναι καλύτερο (ή μάλλον λιγότερο ψυχοφθόρο), η μοναξιά που αισθάνεσαι όταν διαφέρεις ή ο βιασμός της ψυχής όταν αναγκάζεις τον εαυτό σου να αλλάξει για να είσαι αποδεκτός; Κι αν στη δεύτερη περίπτωση καταλήξεις και πάλι μόνος;

Τελικά, η μοναξιά μένει πάντα...

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2007

Family guy...

Το family guy είναι στο στυλάκι του Simpsons, έχει και αυτό πολύ πλάκα με άκυρα αστεία! Κεντρικός ήρωας είναι αυτό το πιτσιρίκι που έχει βάλει σκοπό της ζωής του να ξεκάνει την μάνα του!


Δεν μπορώ να αλλάξω το video. Η διεύθυνση στο youtube είναι:

http://www.youtube.com/watch?v=wlLIkMXmw0c

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2007

It's a bittersweet symphony this life....




'Cause it's a bittersweet symphony, this life
Try to make ends meet
Your a slave to money then you die
I'll take you down the only road I've ever been down
You know the one that takes you to the places
where all the things meet yeah

No change, I can't change
I can't change, I can't change
But I'm here in my mold
I am here in my mold
But I'm a million different people
from one day to the next
I can't change my mold
No, no, no, no, no

Well I never pray
But tonight I'm on my knees yeah
I need to hear some sounds that recognize the pain in me, yeah
I let the melody shine, let it cleanse my mind, I feel free now
But the airways are clean and there's nobody singing to me now

No change, I can't change
I can't change, I can't change
But I'm here in my mold
I am here in my mold
And I'm a million different people
from one day to the next
I can't change my mold
No, no, no, no, no
I can't change
I can't change

'Cause it's a bittersweet symphony, this life
Try to make ends meet
Try to find some money then you die
I'll take you down the only road I've ever been down
You know the one that takes you to the places
where all the things meet yeah

You know I can't change, I can't change
I can't change, I can't change
But I'm here in my mold
I am here in my mold
And I'm a million different people
from one day to the next
I can't change my mold
No, no, no, no, no

I can't change my mold
no, no, no, no, no,
I can't change
Can't change my body,
no, no, no

I'll take you down the only road I've ever been down
I'll take you down the only road I've ever been down
Been down
Ever been down
Ever been down
Ever been down
Ever been down
That you've ever been down
That you've ever been down

The Verve, Bitter Sweet Symphony

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2007

Χωρίς έμπνευση....


Λυπάμαι για την κατάσταση αδράνειας που επικρατεί στο blog μου τις τελευταίες μέρες. Αλλά πολύ φοβάμαι πως θα συνεχιστεί για πολύ καιρό έτσι. Και ο λόγος είναι οι αγαπημένες σε όλους μας πανελλήνιες! Ναι, ήρθε και σε μένα η σειρά μου να περάσω αυτό το βάσανο! Το κακό δεν είναι μόνο το ότι δεν έχω χρόνο, αλλά δεν έχω και έμπνευση για να γράψω κάτι καινούριο. Πώς να βγει κάτι δημιουργικό από ένα μυαλό σε χαώδη κατάσταση που το μόνο που υπάρχει εκεί μέσα είναι καταλήξεις ρημάτων στα αρχαία και χρονολογίες για την ιστορία?! Όλη αυτή η κατάσταση μου αφήνει ένα τεράστιο κενό στη ψυχή που δεν ξέρω πως να το γεμίσω. Νιώθω πως περνάει η ζωή από μπροστά μου αλλά εγώ δεν μπορώ να την αρπάξω γιατί έχω τα χέρια μου γεμάτα με βιβλία! Για τους επόμενους μήνες τα λατινικά θα είναι ο χειρότερος μου εφιάλτης!
Θα προσπαθώ τουλάχιστον να κάνω όσο πιο συχνά μπορώ ανανεώσεις και να σας επισκέπτομαι και εσάς όσο μπορώ...

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2007

Μέσα μου ο αέρας που φυσά....


Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Δε λέει να ημερέψει
Μου ξεσηκώνει την καρδιά
Και μου σκορπάει τη σκέψη

Σα σπίθα από πυρκαγιά
Στα ύψη μ΄ανεβάζει
Κι έξω απ΄του κόσμου τ' όνειρο
Με μια σπρωξιά με βγάζει

Με στροβιλίζει σα φτερό
Στο πουθενά σε μια άκρη
Κι ύστερα μες στα μάτια σου
Με ακουμπάει σα δάκρυ

Με πάει ψηλά στον ουρανό
Μου λέει τώρα γκρεμίσου
Και 'γω σαν άστρο ρίχνομαι
Κι ακούω την ευχή σου

Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Στιγμή δε λιγοστεύει
Μάλλον τρελά θα μ' αγαπά
Γι' αυτό έτσι με παιδεύει

Κι όταν του λέω πια δεν μπορώ
Κώπασε να ησυχάσω
Μου λέει όσο ζεις εγώ θα ζω
Κι άντε να σε χορτάσω

Γιάννης Αγγελάκας,
Ραντεβού στον Βύρωνα το Σάββατο!

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007

Prisoner of myself

Βρισκόμουν στο αγαπημένο μου μέρος. Εκεί που δεν μπορώ να πάω πια. Εκεί που θα έδινα τα πάντα για να βρεθώ ξανά. Ήξερα ότι ήταν οι τελευταίες μου στιγμές εκεί. Αυτό με έκανε να νιώθω λύπη και μάλιστα και μια ελαφριά νοσταλγία, γι' όσα έζησα και για όσα δεν έζησα.
Κι όμως... τρεις λέξεις βγήκαν από το στόμα μου. Τρεις λέξεις που με τρόμαξαν, που με τρομάζουν ακόμα και τώρα...

"Θέλω να φύγω..."

...οι λέξεις βγήκαν από μόνες τους. Φυσικά και δεν εννοούσα να φύγω από αυτό το μέρος.
Όμως για άλλη μια φορά οι επιλογές μου με είχαν βγάλει σε αδιέξοδο! Πίεζα η ίδια τον εαυτό μου. Ήμουν φυλακισμένη στην δικιά μου την φυλακή, είχα εγώ τα κλειδιά κι όμως δεν τολμούσα να ξεκλειδώσω το κελί μου. Φοβόμουν να αντικρίσω το φως! Φοβόμουν μη με τυφλώσει.

Από το ίδιο μου το σώμα ήθελα να φύγω... Να απαλλαγώ από ένα αβάσταχτο "εγώ" που μου βάραινε τους ώμους.
Αλήθεια, πόσο πιο ελεύθεροι θα ήμασταν εμείς οι άνθρωποι αν δεν είχαμε τον ίδιο μας τον εαυτό να μας καταπιέζει, να μας δείχνει ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος...

Σκόρπιες σκέψεις πάλι... Να θυμηθώ να βάλω το μυαλό μου σε κάποια τάξη όταν ευκαιρήσω...

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2007

That's the living!!!




Are you aching for the blade
That's o.k.
Were insured
Are you aching for the grave
That's o.k.
Were insured

Were getting away with it
All messed up
Getting away with it
All messed up
That's the living

Daniel's saving Grace
She's out in deep water
Hope he's a good swimmer

Daniel plays his ace
Deep inside his temple
He knows how to surf her

Were getting away with it
All messed up
Getting away with it
All messed up
That's the living

Daniel drinks his weight
Drinks like Richard Burton
Dance like John Travolta, now.

Daniel's saving Grace
He was all but drowning
Now they live like dolphins

Getting away with it
All messed up
Getting away with it
All messed up
That's the living
Getting away with it
Getting away with it
Getting away with it
That's the living
That's the living
Getting away with it, James

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007

Rain....


Σήμερα μελαγχολώ....

...έξω βρέχει.

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2007

Welcome my friend....

Είναι ένα φάντασμα… Έρχεται κάθε βράδυ.
Ήρθε και χτες. Θα έρθει και απόψε.
Είναι πιο επίμονο από τα άλλα. Δεν με αφήνει ποτέ μόνη… Μου κάνει παρέα όταν όλοι σιγούν. Με συντροφεύει τις ώρες της αγρύπνιας. Τις ώρες που δεν θέλω να κοιμηθώ, όχι που δεν μπορώ…
Πώς μπορείς να διώξεις ένα τόσο καλό φάντασμα;

Σσσσσσσς… Άκου.. Δεν έχει υπέροχη φωνή;




There is a ghost
And it goes out
On the land
On the land
It's lifted up
It feels and flows
On many hands
On many hands

Oh, my lover
Oh, my lover
Never was there another
Where has my loverman
Gone

There is a dream
You've had before
And forgot many times
So many times

When you remember who I am
Just call
When you remember who I am
Just call
When you remember who I am
Just call
When you remember who I am

There is a tree
Its leaves have gone
For what it seem
It stands alone

Oh, my lover
Oh, my lover
Gonna, gonna find another
Where has my loverman
Gone

Away
Away
Across the land
Across the land
Across the land

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2007

Another brick in the wall....

Για να ξεφύγουμε λίγο από τις εκλογές…

Αυτές τις μέρες πρόκειται να παιχτεί ξανά στους κινηματογράφους μια ταινία που αξίζει να την δει κανείς. Πρόκειται για το The wall των Pink Floyd. Όχι μόνο για τους λάτρεις του συγκροτήματος αλλά και για όποιον του αρέσουν οι ψαγμένες ταινίες γενικά. Μια ταινία με τρομερά νοήματα, υπέροχα κινούμενα σχέδια και φυσικά… τέλεια μουσική! Παρακάτω είναι ένα άρθρο της ελευθεροτυπίας για την ταινία…


«The Wall»: μια ταινία που οι Pink Floyd θα 'θελαν να γκρεμίσουν

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ

Απομονωμένος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου με μόνη συντροφιά το φως της τηλεόρασης ένας ροκ σταρ, ο Πινκ, βυθίζεται σταδιακά στην παράνοια.

Απανωτά φλας μπακ διηγούνται την παιδική του ηλικία, την απώλεια του πατέρα, τη σχέση του με την υπερπροστατευτική μητέρα και τα σχολικά χρόνια κάτω από ένα βάναυσο εκπαιδευτικό σύστημα. Ενώ, παράλληλα, οραματίζεται το μέλλον του ως ένας σκοτεινός δικτάτορας που σέρνει πίσω του στρατιές θαυμαστών. Η ταινία, χωρίς διάλογους, βασίζεται μόνο στα θρυλικά τραγούδια του «The Wall». Ενώ η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα εντείνεται από τα εφιαλτικά κινούμενα σχέδια που παρεισφρέουν στην οθόνη σαν ονειρικά θραύσματα των νοσηρών σκέψεων του Πινκ. Και ο Αλαν Πάρκερ μέσα από τη μουσική των Pink Floyd υπογράφει μια μοναδική αλληγορία για το τίμημα της δόξας και τη μοναξιά ενός αστέρα του θεάματος που χτίζει γύρω του έναν τοίχο για να προστατευτεί από την πραγματικότητα.

Η ταινία «Pink Floyd: The Wall» του 82 που θα ξαναβγεί στις αίθουσες στις 27 Σεπτεμβρίου, είκοσι πέντε χρόνια μετά την πρώτη προβολή της, κρύβει μεγάλη ιστορία. Αρχικά ο Ρότζερ Γουότερς, μπασίστας και τραγουδιστής των Pink Floyd, που συνέθεσε σχεδόν μόνος το διπλό άλμπουμ «The Wall» του ,80, ήθελε να γυρίσει μια αντίστοιχη ταινία. Σε αυτήν θα αναμείγνυε τις συναυλίες των Pink Floyd με κινούμενα σχέδια του πολιτικοποιημένου σχεδιαστή Τζέραλντ Σκαρφ. Όμως, η δισκογραφική τους εταιρεία αρνήθηκε να προχωρήσει στην παραγωγή εξηγώντας τους ότι η ταινία μοιάζει «εξαιρετικά δυσνόητη».

Την ίδια εποχή ο Αλαν Πάρκερ πλησίασε τον Γουότερς εξηγώντας του ότι θα ήθελε να γυρίσει μια ταινία σχετική με το άλμπουμ του. Προσφέρθηκε μάλιστα να αναλάβει την παραγωγή, όπου θα πρωταγωνιστούσε ο ίδιος ο Γουότερς στον ρόλο του Πινκ. Οι επιλογές αποδείχθηκαν καταστροφικές. Ο Γουότερς δεν μπορούσε να παίξει. Έτσι οι σκηνές από τις συναυλίες της μπάντας αποσύρθηκαν. Το σενάριο του Γουότερς άλλαξε μορφή και ο Πάρκερ σχεδίασε την ταινία από την αρχή, επιλέγοντας στον ρόλο του Πινκ τον Μπομπ Γκέντολφ, τον γνωστό τότε ως τραγουδιστή των Boomtown Rats. Από την αρχική ιδέα κράτησε τα κινούμενα σχέδια του Σκαρφ και τη συμφωνία να μην υπάρχουν διάλογοι αλλά η πλοκή να εκτυλίσσεται μέσα από τα τραγούδια του άλμπουμ.

Η ταινία βγήκε στις αίθουσες το ,82. Ο Γουότερς, που σύμφωνα με τον Πάρκερ ανακατευόταν διαρκώς στα γυρίσματα και συχνά συγκρουόταν μαζί του, είπε: «Απογοητεύτηκα. Ο Πινκ κατέληξε μια αντιπαθής απόμακρη φιγούρα που κανείς δεν μπορεί να ταυτιστεί μαζί του».

Αλλά και ο Πάρκερ ήταν δυσαρεστημένος από τις συνεχείς παρεμβάσεις του Γουότερς, που δεν ήθελε μια χολιγουντιανή παραγωγή. «Ήταν η πιο ακριβή ερασιτεχνική ταινία που έχω κάνει ποτέ μου», είχε δηλώσει. Τέλος, για τον Ντέιβιντ Γκίλμουρ, τον κιθαρίστα, η ταινία ήταν η αρχή του τέλους για τους Pink Floyd αφού τότε ξεκίνησε η κόντρα του με τον Γουότερς. «Η ταινία ήταν μια αποτυχία», έλεγε, «ιδιαίτερα αν τη συγκρίνουμε με τον θρίαμβο του άλμπουμ και των συναυλιών που ακολούθησαν».

Ο πόλεμος Πάρκερ - Γουότερς


«Όχι τώρα, Τζον, πρέπει να τελειώνουμε με την ταινία, το Χόλιγουντ μας περιμένει στο τέλος του ουράνιου τόξου...». Σύμφωνα με τις φήμες, αυτοί οι στίχοι από το Final Cut του '83, το άλμπουμ που ο Γουότερς υπογράφει πια μόνος του ως Pink Floyd, είναι η σαρκαστική απάντηση στον Αλαν Πάρκερ. Εκφράζουν τη δυσαρέσκειά του για την ταινία «Pink Floyd: The Wall» που ένα χρόνο πριν οι κριτικοί είχαν χαρακτηρίσει «καταθλιπτική αποτυχία».


Για τον Γουότερς το «The Wall» ήταν ένα επώδυνο στη σύνθεση και εκτέλεση άλμπουμ, μια συρραφή από προσωπικές του εμπειρίες. Τα σπέρματά του βρίσκονται σε ένα οδυνηρό επεισόδιο. Το 1977, καθώς ολοκλήρωναν την περιοδεία τού «Animals», στην τελευταία συναυλία στο Μόντρεαλ ένας θεατής ανέβηκε στη σκηνή και πιάστηκε στα χέρια με τον Γουότερς. Από εκείνη τη στιγμή, όπως έλεγε, γεννήθηκε η ιδέα να γράψει ένα άλμπουμ για την αλλοτρίωση ενός αστέρα της μουσικής βιομηχανίας. «Τότε διαπίστωσα ότι ανάμεσα σε εμάς και το κοινό μας υψώθηκε ένας τοίχος και αυτό οφείλεται στην αλαζονεία και την απληστία μας».

Το διπλό άλμπουμ «The Wall», που κυκλοφόρησε το ,79 και αποτελεί ένα από τα ιστορικά άλμπουμ της ροκ σκηνής, ήταν η προσωπική του εξομολόγηση για την αποξένωσή του από το κοινό. Παράλληλα, όμως, ήταν και μια σχεδόν αυτοβιογραφική διήγηση για τη σχέση του με τη μητέρα του, την παράνοια του εκπαιδευτικού συστήματος -μια κρεατομηχανή που μετατρέπει τα παιδιά σε άβουλα πλάσματα-, την προδοσία της πρώην γυναίκας του, αλλά και τη σύγκρουσή του με την αδηφάγο μουσική βιομηχανία.

Γράφοντας το σενάριο ο Γουότερς διάνθισε την ιστορία της πορείας προς την παραφροσύνη και με άλλες σκηνές. Έτσι, το ξύρισμα των φρυδιών του Πινκ αναφέρεται στον Σιντ Μπάρετ, τον παλιό του σύντροφο, που κατέληξε να περιφέρεται στα ψυχιατρικά ιδρύματα και πέθανε πρόσφατα. Ενώ η μανία του Πινκ, που καταστρέφει το δωμάτιο του ξενοδοχείου, είναι εμπνευσμένη από ανάλογα περιστατικά με πρωταγωνιστές τούς Led Zeppelin.

Κάπως έτσι η σύγκρουσή του με τον Πάρκερ, που ουσιαστικά κινηματογράφησε την πορεία ενός δημιουργού προς την κατάθλιψη, ήταν αναπόφευκτη. «Ο Πινκ δεν είναι ένας καταθλιπτικός ροκ αστέρας σε παρακμή», είχε πει το 2005 ο Γουότερς καθώς ετοίμαζε το ανέβασμα του «The Wall» στο Μπρόντγουεϊ. «Γι' αυτό ήθελα να φωτίσω τις άλλες πλευρές του χαρακτήρα του. Ο Πινκ στην ταινία δεν ήταν ελκυστικός, ούτε καταλάβαινες την εσωτερική του διαμάχη. Κι αν δεν το καταλάβαινες η ταινία δεν είχε λόγο ύπαρξης».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 08/09/2007


Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007

Προεκλογικά νεύρα....

Δεν ήθελα να ασχοληθώ με τα πολιτικά και τις επερχόμενες εκλογές στο blog μου. Ωστόσο, έγινε κάτι που μου την έδωσε και δεν ήθελα να το αφήσω ασχολίαστο.

Κάποιος υποψήφιος βουλευτής, ο ‘‘κύριος’’ Γεωργιάδης (βέέέβαια, πολύ γνωστός!), που ούτε καν εκλέγεται στην εκλογική μου περιφέρεια, έστελνε μηνύματα στο κινητό του πατέρα μου και τον πληροφορούσε σε ποιες εκπομπές θα εμφανιστεί, τα κανάλια και τις ώρες! Έστειλε δυο μηνύματα, ένα χτες και ένα προχτές, και, που ξέρεις, μπορεί να έχει και συνέχεια! Γιατί βέβαια εμείς δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς να δούμε την φάτσα του ‘‘κύριου’’ Γεωργιάδη στην τηλεόραση κάθε μέρα! Τον έχουμε τόση ανάγκη που θέλουμε ειδική ενημέρωση για το που θα εμφανιστεί! Μην ξεχάσετε ‘‘κύριε’’ Γεωργιάδη την επόμενη φορά που θα πάτε στην τουαλέτα να μας ενημερώσετε γιατί θα πεθάνουμε από την αγωνία! Ευτυχώς για τον ‘‘κύριο’’ Γεωργιάδη που δεν γινόταν να απαντήσω στο μήνυμα γιατί θα του έστελνα ένα πολύ ωραίο «Χεστήκαμε»!!

Ψάχνοντας, τυχαία έπεσα πάνω σε αυτό.

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2007

Απόδραση από το σκοτάδι της σπηλιάς

"Ο Πλάτωνας διηγείται μια παραβολή, που εικονογραφεί με πολύ ωραίο τρόπο τους συλλογισμούς του. Η παραβολή αυτή είναι γνωστή με την ονομασία παραβολή της σπηλιάς. Θα σου τη διηγηθώ με δικά μου λόγια.

Φαντάσου ανθρώπους που ζουν σε μια υπόγεια σπηλιά. Έχουν τη ράχη τους γυρισμένη προς το άνοιγμα της σπηλιάς και είναι δεμένοι χειροπόδαρα, έτσι ώστε δεν μπορούν να δουν τίποτα εκτός από το εσωτερικό τοίχωμα της σπηλιάς τους. Πίσω τους υψώνεται ένα ψηλό τοίχος. Και πίσω από αυτό το τοίχος πηγαινοέρχονται άνθρωποι, που σηκώνουν ψηλά διάφορα σχήματα και πράγματα, ίσα ίσα πάνω από το τοίχος. Χάρη στη φωτιά που καίει πίσω τους, τα πράγματα αυτά ρίχνουν στον τοίχο της σπηλιάς τρεμάμενους ίσκιους. Το μόνο που μπορούν να δουν οι φυλακισμένοι της σπηλιάς είναι, βεβαίως, μονάχα αυτό το «θέατρο σκιών». Βρίσκονται σε αυτή τη θέση από την γέννησή τους και επομένως και επομένως θεωρούν ότι αυτοί οι ίσκιοι είναι το μόνο πράγμα που στ’ αλήθεια υπάρχει.

Φαντάσου τώρα ότι κάποιος από αυτούς τους φυλακισμένους καταφέρνει να δραπετεύσει από την φυλακή του. Στην αρχή, αναρωτιέται από πού προέρχονται οι ίσκιοι που βλέπει μπροστά του. Στη συνέχεια, καταφέρνει να σπάσει τα δεσμά του. Τι νομίζεις ότι συμβαίνει, όταν καταφέρνει να γυρίσει το κεφάλι του προς το φως? Τις πρώτες στιγμές, τυφλώνεται. Το δυνατό φως τον τυφλώνει. Ακόμα και τα πράγματα με τα καθαρά και σαφή τους περιγράμματα, ακόμα και αυτά τον τυφλώνουν –ως τώρα δεν έβλεπε παρά ασαφείς και τρεμάμενους ίσκιους. Αν μπορούσε να σκαρφαλώσει και να περάσει πάνω από το τοίχος, να προσπεράσει την φωτιά και να βγει έξω από την σπηλιά, τότε θα τυφλωνόταν ακόμα περισσότερο. Θα ‘τριβε όμως δυο, τρεις φορές τα μάτια του και σε λίγο θα μπορούσε να δει την ομορφιά των πάντων. Για πρώτη φορά στην ζωή του, θα ‘βλεπε χρώματα και ξεκάθαρες γραμμές. Πραγματικά ζώα και λουλούδια, των οποίων τις κακές απομιμήσεις γνώριζε στην σπηλιά. Θα ‘βλεπε τον ήλιο στον ουρανό και θα καταλάβαινε ότι αυτός δίνει ζωή στα ζώα και στα φυτά, στη φύση ολόκληρη, όπως κι εκείνος στην σπηλιά του μπορούσε να βλέπει να βλέπει τους ίσκιους χάρη στη φωτιά και μόνο.

Ο ευτυχής δραπέτης θα μπορούσε τότε να τρέξει έξω στην φύση και να χαρεί την πρωτόγνωρη ελευθερία του. Σκέφτεται, όμως, όλους τους άλλους βαθιά χωμένους ακόμα μέσα στην σπηλιά και γι’ αυτό γυρίζει πίσω. Φτάνει κάτω και προσπαθεί να εξηγήσει στους άλλους ότι οι ίσκιοι στο τοίχωμα της σπηλιάς δεν είναι παρά κακές απομιμήσεις των αληθινών πραγμάτων. Αλλά κανείς δεν τον πιστεύει. Δείχνουν τους ίσκιους, που τους είναι γνώριμοι, και του φωνάζουν πως αυτούς βλέπουν με τα μάτια τους και αυτοί είναι ο πραγματικός κόσμος. Στο τέλος, τον σκοτώνουν."

Jostein Gaarder, ‘‘Ο κόσμος της σοφίας, μυθιστόρημα για την ιστορία της φιλοσοφίας", απόσπασμα.

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2007

Ασφυξία....

Τόσα άστρα κι εγώ να λιμοκτονώ....

Τάσος Λειβαδίτης

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2007

Journey to Neverland

Την επόμενη φορά που θα πάω ταξίδι στην χώρα του Ποτέ θα σε πάρω μαζί μου.

Θα δεις, θα περάσουμε υπέροχα! Δεν νομίζω να έχεις πάει ποτέ, δεν ξέρεις τι χάνεις. Δεν είναι και εύκολο να σε δεχτούν. Πρέπει να ‘‘πληροίς’’ τις προϋποθέσεις. Πρέπει να είσαι αρκετά ονειροπόλος και ευαίσθητος. Και κυρίως να πιστεύεις στις νεράιδες και τα ξωτικά! Εμένα με δέχονται κάθε φορά. Με έχουν κάνει επίτιμο μέλος!

Μόλις φτάσουμε εκεί θα μας υποδεχτούν οι ξωτικοφύλακες. Είναι πολύ φιλικοί, μην τους φοβηθείς! Θα μας οδηγήσουν στο Χαμένο δάσος. Εκεί τα παιδιά παίζουν όλη μέρα. Δεν κοιμούνται ποτέ. Άρα δεν μεγαλώνουν και ποτέ! Στο κέντρο του Χαμένου δάσους είναι η Ασημένια λίμνη. Τα νερά της είναι ασημένια γιατί εκεί καθρεφτίζεται το Φεγγάρι. Ξέχασα να σου πω πως στη χώρα του Ποτέ έχει πάντα πανσέληνο! Στην Ασημένια λίμνη είναι ένα τεράστιο δεντρόσπιτο. Εκεί μένουν οι νεράιδες. Κοιμούνται τη μέρα και βγαίνουν έξω την νύχτα. Δεν σταματάνε το τραγούδι ποτέ. Έχεις ακούσει το τραγούδι τους; Θα είναι ότι πιο υπέροχο έχεις ακούσει ποτέ, θα μαγευτείς και δεν θα θέλεις να φύγεις. Ύστερα θα έρθουν οι νάνοι. Είναι πολύ καλοί, θα τους συμπαθήσεις σίγουρα. Μετά θα πάμε με τα ξωτικά και τους μονόκερους τους στο δάσος της Λήθης. Εκεί ο Χρόνος σταματάει, κολλάει…. Σ’ αυτό το μέρος θα φτιάξω το σπίτι μου, όταν μετακομίσω για πάντα στην χώρα του Ποτέ! Ελπίζω να έρχεσαι να με βλέπεις ή αν θες να έρθεις και εσύ να μείνεις μαζί μου.

Θα φύγουμε λίγο πριν ξημερώσει. Έτσι γίνεται πάντα…. Το πρωί θα ξυπνήσεις με μια ευχάριστη αίσθηση. Θα έχεις ακόμα στα δάκτυλά σου την χρυσόσκονη από τα φτερά των νεράιδων!

Είσαι έτοιμος λοιπόν; Θες να έρθεις; Ελπίζω μόνο να σε δεχτούν. Αλήθεια, δεν σε ρώτησα ποτέ, πιστεύεις στις νεράιδες;


Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2007

Red Right Hand





Take a little walk to the edge of town
Go across the tracks
Where the viaduct looms,
like a bird of doom
As it shifts and cracks
Where secrets lie in the border fires,
in the humming wires
Hey man, you know
you're never coming back
Past the square, past the bridge,
past the mills, past the stacks
On a gathering storm comes
a tall handsome man
In a dusty black coat with
a red right hand

He'll wrap you in his arms,
tell you that you've been a good boy
He'll rekindle all the dreams
it took you a lifetime to destroy
He'll reach deep into the hole,
heal your shrinking soul
But there won't be a single thing
That you can do.
He's a god, he's a man,
he's a ghost, he's a guru
They're whispering his name
through this disappearing land
But hidden in his coat
is a red right hand

You ain't got no money?
He'll get you some
You ain't got no car?
He'll get you one
You ain't have no self-respect,
you feel like an insect
Well don't you worry buddy,
cause here he comes
Through the ghettos and the barrio
and the bowery and the slum
A shadow is cast wherever he stands
Stacks of green paper in his
red right hand

You'll see him in your nightmares,
you'll see him in your dreams
He'll appear out of nowhere but
he ain't what he seems
You'll see him in your head,
on the TV screen
And hey buddy, I'm warning
you to turn it off
He's a ghost, he's a god,
he's a man, he's a guru
You're one microscopic cog
in his catastrophic plan
Designed and directed by
his red right hand


Red right hand, Nick Cave

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007

Bad day....

Σήμερα έκλαψα, μετά από πολύ καιρό. Ο λόγος αόριστος. Έτσι…

Τα δάκρυα βγήκαν από μόνα τους. Άπλετα δάκρυα. Το είχα ανάγκη μάλλον…

Νιώθω πολύ πιεσμένη τον τελευταίο καιρό. Ασφυκτιώ!

Νιώθω την μοναξιά να μου σφίγγει τον λαιμό, να με πνίγει. Δεν μπορώ να αναπνεύσω.

Δεν τρέφω πια αυταπάτες, μόνη μου θα την βρω την λύση. Δεν περιμένω βοήθεια από τους άλλους, κι ούτε το θέλω κιόλας… Διαρκής η πάλη με την μοναξιά. Εκεί που νομίζεις πως την νίκησες, πως την έδιωξες για πάντα, επιστρέφει ακόμα πιο δυνατή, έτοιμη να σου τσακίσει την ψυχή.

Βαρέθηκα τα ψεύτικα λόγια, τις χάρτινες υποσχέσεις. Εύκολο να μιλάς, δύσκολο να ξέρεις τι λες… Έχω κουραστεί από τις μεγάλες κουβέντες. Έχω ανάγκη από κάτι απλό, κάτι ωραίο, αληθινό… Όχι λόγια, αλλά πράξεις και χειρονομίες.

Νόημα δεν βγάζω από αυτά που γράφω! Όλα μπερδεμένα στο μυαλό μου…

Τελικά την παρέα την βρίσκεις εκεί που δεν το περιμένεις. Όλο το καλοκαίρι το πέρασα με τα ξαδέρφια μου! Δεν το περίμενα ότι θα περνούσαμε τόσο ωραία μαζί… Καλά ήταν!

Κυριακή 26 Αυγούστου 2007

Χωρίς τίτλο...

Ως εδώ! Φτάνει!
Πού θα φτάσει αυτή η καταστροφή?
Πόσους ανθρώπους θα θρηνήσουμε ακόμα?
Υπάρχουν αυτή τη στιγμή άνθρωποι που τρίβουν τα χέρια τους και γελάνε με τον πόνο των άλλων?

(Ρητορική φυσικά η τελευταία ερώτηση, δυστυχώς ξέρω την απάντηση...)

Φωτογραφίες δεν θα βάλω. Δεν αντέχω άλλη φρίκη, εξάλλου τις βλέπουμε παντού.

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2007

Strange colour blue....

Δεν ξέρω τι με πιάνει στις διακοπές. Κάθε φορά κολλάω και με ένα διαφορετικό συγκρότημα. Αλλά μιλάμε για μεγάλο κόλλημα! Όλη την μέρα δεν κάνω τίποτά άλλο, ξάπλα στον ήλιο με τα ακουστικά στα αυτιά, να ακούω ένα συγκεκριμένο συγκρότημα!

Πρόπερσι στην Κρήτη ήταν οι Scorpions…
Πέρσι στο Γύθειο ήταν οι Guns ‘n’ Roses…
Φέτος (πάλι) στην Κρήτη ήταν οι Madrugada…

Το καλό είναι ότι σιγά σιγά βελτιώνομαι μουσικά!
Madrugada δεν είχα ακούσει ιδιαίτερα πριν. Ό,τι τραγούδι τους βρήκα στο mp3 το έλιωσα!

Strange color blue…

Blue
Strange colour blue
Sixteen tons on the moon
Blue Strange colour blue
Coming back to you
Pushing through
Pouring rain
Nearly there
Nearly there
Oh, blue

Blue
Strange colour blue
Sixteen tons on the moon
Hey little mister driver man
Keep your head up
We are nearly there
I am racing
Outside and below myself
Nearly forgot myself there
Nearly there, yeah
Oh, everybody's sleeping now
An industrial silence singing
And the rain will keep hammering down from overhead
Now there's a blue, blue, strange colour blue
Let me dream of me and you
Oh, how the rain keeps coming down
Pour, oh, running down the window
Like a vein on my arm
Oh, running down the window
Like a vein on my arm, yeah

This is how we do it
This is how we do it
This is how we do it
Nearly there
Oh, blue

Strange colour, a colour blue
Yeah, a colour blue
Oh, blue blue blue yeah
Strange colour, a colour blue
Yeah, a colour blue
Oh, blue blue blue, yeah
Strange colour, a colour blue
Oh, a colour blue
Hey little mister driver man
Keep your head up
We are nearly there
Nearly there


Sirens…

Well hearts belongs
Like rock and skin
At peace with evil
And all within
A shadow looms above the river
And fire sweeps across the land
Our bones are twisted in their sockets
And even we must try to stand alone
Right here alone yeah

Fire in work beneath your skin
Forever let us sleep
'Till sirens tear the night wide open
And even we awake, love
Oh listen
The world is awake
Oh, it's time for the tellers to rise
And the blood of the ancients

Heeeey alone alone alone alone
Hear my ban with evil

And alone
Right here alone, yeah
Alone
Alone, yeah
Lone, lone lone


Salt…

No life, no life without a fall
Now the wind has swept us all
Down to this mission wall
And the love, the love we pray to keep
Has buried us so deep
And me singing this same sad song
How I fell into her arms
Her warm and loving arms
She said, "You can never be free
You can never be like me"
Now I'm a mad dog and I'm mean
Now you honey or my queen
Let us sleep tomorrow
In the mellow wallow
Oh, there's still time to borrow
And in the mellow wallow I shout

We will never have it all
Tonight I'm screaming at the wall
Peel the paint off with my ring
Such material has no choice
I peel the paint off with my voice
Curse this city's deep, black soul
Now I'm sleeping on the floor
Honey, I'm soaking wet and
Oh, they're coming now
They're coming now
They're coming for me
As long as we are free
We'll be doomed to live and die
Under the great suburban sky
And I'll always holler
In the mellow wallow
Oh, there's still time to borrow
And in the mellow wallow
Jesus

Head of heaven, head of hell
You are treating me quite well
Washed me up upon a shore
Now I'm scratching down your door
All the words become my hymns
Cold and broken on the floor
Peeling gooseflesh off your back
Pulling back your long, black hair
Now this beauty is my queen
Skinny arms so very slow
A perfume neck and a blanket ???
Oh, what beauty, oh, what ???

I will sleep tomorrow
And in the mellow wallow
Oh, there's still time to borrow
And in the mellow wallow
I had a fall to be a controller
Lost and swept away
I will always wait up
Won't you listen now
Let me sleep tomorrow away

We'll never have it all
Now the wind has swept us all
Down to this mission wall
And see, the rhythm is your hand
Speed the rhythm, speed the band
This is the bright amphetamine sky


Belladonna…

The night is on and on
Your head rolling away
I catch it when it falls
And keep beneath my breath
So what have we become
More than a skin and bones
Oh what could beat this love
Except heroin

This is when we awake
This is where we don't ache

I see the sun
But it's never quite as close
As the only one and I
I can hardly wait


Oh give me sweet, sweet song
Oh give me what you take
Oh give me all that sleeps inside you
Give me what never awakes
So what have we become
More than a skin and bones
And when do we come down
I don't care at all

This is when we awake
This is where we don't ache

I see the sun
But it's never quite as close
As the only one and I
I can hardly wait

Όλα τα τραγούδια είναι από το cd “Industrial Silence”.

Τετάρτη 15 Αυγούστου 2007

Summer 's almost gone....

Τρεις λόγοι που μισώ τον Αύγουστο…
…εγώ γυρίζω από διακοπές ενώ όλοι οι άλλοι φεύγουν…
…λείπουν όλοι, δεν έχω παρέα…
…και ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ


Summer ‘s almost gone, almost gone.
Yeah, it ‘s almost gone.
Where will we be when the summer ‘s gone?
Morning found us calmly unaware,
Noon burned gold into our hair,
At night we swam the laughing sea.
When the summer ‘s gone, where will we be?
Summer ‘s almost gone
We had some good times but now they ‘re gone.
The winter ‘s coming on.
Summer ‘s almost gone.

The doors

Σάββατο 11 Αυγούστου 2007

‘‘Οδός αβύσσου, αριθμός 0’’

Φαντάσου…

…μια πόλη διαφορετική από τις άλλες.
…μια πόλη που για ονόματα οδών και λεωφόρων δεν θα έχει ονόματα πολιτικών ή συγγραφέων. Δεν θα λέμε… οδός Ομήρου, λεωφόρος Ελ. Βενιζέλου, οδός Σεφέρη.

Για τα ονόματα των δρόμων θα χρησιμοποιούμε συναισθήματα ή καταστάσεις…
Θα λέμε…

…οδός Ονείρων…
…οδός Ερωτευμένων (ή Έρωτα)…
…λεωφόρος του Πάθους…
…πλατεία των Δακρύων…
…λεωφόρος της Χαράς…
…οδός της Ελπίδας…
…πλατεία των Παιδιών…
…οδός Καλοκαιριού…
…λεωφόρος Θάλασσας…
…λεωφόρος της Προσμονής…
…οδός του Γέλιου…
…οδός των Χαμένων Αγαπών…
…οδός της Βροχής…
…λεωφόρος της Αιώνιας Αγάπης…

Εγώ θα μένω σε ένα μικρό σπιτάκι. Ο δρόμος μου θα λέγεται… οδός Νοσταλγίας.
Εσύ, που μένεις?

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2007

Καλλιτεχνών Σύμπραξις....

By Aggelika and Multum in Parvo...

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2007

Αγάπη....


Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα.

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγέλασαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός και ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Κ. Καρυωτάκης

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2007

Επιστροφή στο τρελάδικο!!!!


Φίλοι μου γεια σας! Όπως όλα τα όμορφα τελείωσε και αυτό και σχετικά γρήγορα μπορώ να πω! Η Κρήτη παραμένει μια κουκλάρα όπως πάντα! Όσες φορές κι αν πάω σ’ αυτό το νησί ποτέ δεν το χορταίνω! Είκοσι μέρες τον χρόνο για το μέρος που αγαπάς όσο κανένα άλλο… ε λίγες δεν είναι???


Βέβαια η γκαντεμιά μου δεν έκανε διακοπές κι αυτή!! Με ακολούθησε στην Κρήτη! Έτσι, την δεύτερη βδομάδα έπαθα ωτίτιδα (και μάλιστα εξωτερική παρακαλώ!!!). Και αυτό σημαίνει ότι έχασα για 5-6 μέρες το μπάνιο! Επίσης, την τελευταία μέρα είχα πυρετό (αυτό μπορεί να ήταν και από την στενοχώρια μου!), πόναγε ο λαιμός μου και το κεφάλι μου! Αρκετά νομίζω, ε??


Παρόλα αυτά δεν μπορώ να πω πως δεν πέρασα καλά! Οι άνθρωποι που ξέρω τόσα χρόνια ήταν όλοι τους καλά, γελάσαμε πολύ, ήπιαμε και τις ρακές μας! Δηλαδή για διακοπές με γονείς ήταν τέλεια! Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ απ’ όλα ήταν που ήρθα κοντά με τον αδερφό μου. Βγαίναμε το βράδυ οι δυο μας, γελάγαμε, πίναμε, δεν βαριόμασταν ο ένας τον άλλον, γυρίζαμε αργά! Πρώτη φορά έγινε κάτι τέτοιο μεταξύ μας!!


Τράβηξα ρεκόρ φωτογραφιών! Γύρω στις 270!! Ένα άλλο ρεκόρ που σπάσαμε με τον αδερφό μου ήταν αυτό στο τάβλι! Τα ζάρια είχαν πάρει φωτιά, τα πούλια είχαν λιώσει!!


Στην πρώτη photo είναι η παραλία της Αγίας Γαλήνης, το χωριο στο οποίο μέναμε. Στην άκρη, εκεί με τις κίτρινες ομπρέλες, είναι το μπαράκι που καθόμασταν.
Στην δεύτερη είναι ο Φίφης, ο σκύλος του camping που μέναμε, ο οποίος απολάμβανε τα χαδια μου όλες αυτες τις μέρες!
Στην τρίτη είναι η παραλία του Ρεθύμνου σε ώρα κυμάτων!
Στην τέταρτη είναι μια χελώνα από το ενυδρείο του Ηρακλείου.
Και στην πέμπτη εγώ στην λίμνη του Ζαρού.

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2007

Διακοπές!!!!! Γιουπιιιιιιιιιιιιιιιιι.......

Ήρθε και η σειρά μου λοιπόν να λίωσω σε μια απομακρυσμένη παραλία της Κρήτης! Το μόνο που θα μου λείψει είναι το blog μου!!
Την Παρασκευή φεύγω! Τα λέμε στο τέλος του μήνα!!

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2007

Blogo-voting....


Σήμερα πέρασα όλο το πρωινό μου και μέρος του μεσημεριού κάνοντας babysitting στην εφτάχρονη ξαδεφρή μου! Μια χαρά το κοριτσάκι αλλά κάπου προς το μεσημέρι βαρεθήκαμε, φυσικό το βρίσκω, νομίζω! Πιάσαμε την ζωγραφική (δεν ξέρω αν σας το έχω πει αλλά μέσα στα πολλά ταλέντα μου είναι και αυτό της ζωγραφικής!!). Παρακάτω είναι οι ζωγραφιές μας...













…και σας ζητάω να ψηφίσετε ποια είναι η καλύτερη! (Νομίζω φαίνεται ποια ζωγράφισε ποιαν!) Α… και να είσαστε αντικειμενικοί, έτσι?