Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

Στην "Ε"....

Όταν λείπει η έμπνευση...
πολλές φορές σε βοηθούν τα τραγούδια να εκφράσεις αυτό που θέλεις...


Όταν κάποιο βράδυ θα σε ξυπνήσει απότομα η κραυγή σου
Και τρέξεις στη μαμά σου να το πεις
Και κείνη τρομαγμένη μες στο ψυγείο κλείσει τη φωνή σου
Μα θα 'ναι αργά μεσάνυχτα και θα 'χεις κουραστεί

Όταν θ' αγαπήσεις το γέλιο σου και την αναπνοή σου
Και δεις πως έχεις κάτι να μας πεις
Στο πλάι σου ο άνθρωπος που διάλεξες βιτρίνα στη ζωή σου
Τριάκοντα αργύρια αντίτιμο σιωπής

Πες μας τι θα γίνει αν κάποτε θ' αγγίξεις το κορμί σου
Και το βρεις τσακισμένο απ'τις πληγές
Και γύρω σου κούκλες χλωμές ανίκανες ν' ακούσουν τη φωνή σου
Κι οι αλήθειες σου να σέρνονται στο πάτωμα γυμνές

(Στην Κ- Παύλος Σιδηρόπουλος)





Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008


Θα 'ρθει ο καιρός που θα σπάσω τη πόρτα...
Κι η καρδιά μου στο φως θα χημίξει...
Θα φύγω μακριά...
Θα πετάξω ψηλά...
Θα πετάω σ' ασύλληπτα ύψη....

Και τότε πια δε μπορεί...
Αυτή η φτηνή, αυτή η χλωμή τιποτένια μου θλίψη...
Θα μείνει ορφανή,
Θα γυρνάει σα τρελή,
Θα ζητάει να με βρει,
Και δεν θα με βρίσκει...

Κι ούτε πρόκειται ελπίζω ποτέ να μου λείψει...
Δεν πρόκειται ελπίζω ποτέ να μου λείψει...


Οι πρώτες ρωγμές νομίζω πως έχουν ήδη αρχίσει να γίνονται...


(Αγγελάκας- Θα 'ρθει ο καιρός που θα σπάσω την πόρτα)

Κυριακή 15 Ιουνίου 2008

Ξέσπασμα...

Είναι φορές που η πραγματικότητα φαντάζει σαν τέρας... που έρχεται απειλητικά πάνω σου.


Οι δυνάμεις σου ξαφνικά εξαφανίζονται, είσαι έτοιμος να υποταχθείς στις ορέξεις της, όσο υπερβολικές κι αν είναι.


Νιώθεις μικρός.. ανίσχυρος... Τι μπορεί να κάνει ένα ανθρωπάκι, σκέφτεσαι, μπροστά στο τεράστιο Παιχνίδι της Ζωής;


Κι αποφασίζεις να ζεις έτσι.. να κάνει η Ζωή πάντα το πρώτο βήμα κι εσύ να την ακολουθείς σαν πιστός υπήκοος της.


Δεν ζεις... απλά υπάρχεις.


Και περιμένεις να ξημερώσει ξαφνικά μια διαφορετική μέρα, να βρεθείς σε έναν άλλον κόσμο, όπως στα όνειρα σου, που δεν τολμάς ποτέ να πραγματοποιήσεις.


Πράγματι... έτσι γίνεται. Θα συμβεί κάτι που θα σε κάνει να ξυπνήσεις από τον αιώνιο λήθαργο...


Θα κοιτάξεις γύρω σου και θα βρεις μόνο ένα κατεστραμμένο τοπίο... τη ζωή σου.


Θα αντιληφθείς ύπουλους ανθρώπους που, κρυμμένοι κάτω από τη μάσκα του "φίλου", θα επιμένουν να σε κάνουν να πονάς.


Όχι... δεν σου αξίζει αυτό και το ξέρεις... Στη προσπάθεια σου να διορθώσεις κάθε σου λάθος θα είσαι μόνος, όπως και σε κάθε άλλη πραγματική στιγμή σου.


Τα καταφέρνεις όμως.. δες! Για πρώτη φορά στηρίχτηκες στις δυνάμεις σου και ξεπέρασες τα εμπόδια.


Πετάς με τα δικά σου φτερά τώρα, μακριά από οτιδήποτε άσχημο. Ο καθαρός αέρας χτυπά στο πρόσωπό σου και το ανανεώνει. Η παλιά σου ζωή φαίνεται μικρή και ασήμαντη εκεί κάτω...


Βάφεις τη νέα σου ζωή με τα δικά σου χρώματα. Και δε ρωτάς κανένα γι' αυτό!!


Στο δρόμος σου θα βρεις καινούριους ορίζοντες για να ακολουθήσεις, καινούριους ανθρώπους για να ακουμπήσεις.. κι ένα καινούριο αίσθημα, το πιο δυνατό από όλα...


...την ΑΓΑΠΗ!


Είναι σαν την θάλασσα που επιτρέπει στο δροσερό νερό της να εισχωρήσει σε κάθε πόρο του κουρασμένου κορμιού σου...


Πρέπει πάντα να θυμάσαι αυτό... κανένας πόνος δεν είναι αρκετός για να σε κάνει να παρατήσεις το άγριο κυνήγι της ζωής!


Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ!
ΖΗΣΕ ΤΗΝ!!




(Razastarr-Κανένας πόνος δεν είναι αρκετός)

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008

Ο καθρέφτης...


Θέλω έναν καθρέφτη.
Μαγικό...
Να μην δείχνει το πρόσωπο και το σώμα.
Να δείχνει αυτό που υπάρχει πιο μέσα.
Πίσω από τις μάσκες και την υποκρισία.
Βαθιά, βαθιά μέσα στην ψυχή...
Αυτό το μικρό, το ασήμαντο, που υπάρχει σε λίγους.
Αξιοπρέπεια θαρρώ το λένε...
Αν υπάρχει ακόμα...
Αλλά όλο και κάπου θα υπάρχει.
Καταχωνιασμένη και τρομαγμένη από την ασχήμια...
Θα πάρω λοιπόν αυτόν τον καθρέφτη-ερευνητή και θα γυρίσω όλο τον κόσμο προς αναζήτηση της χαμένης αξιοπρέπειας των ανθρώπων.
Ο καθρέφτης μαυρίζει όποτε η ψυχή κάποιου περιέχει μόνο κενό. Το άσχημο κενό, της κακίας.
Η μαυρίλα παραμένει στο γυαλί και ο καθρέφτης αν δεν αντικρίσει γρήγορα την Ομορφιά μπορεί να σπάσει, να χαθεί...

Σε ποιον άνθρωπό, όμως, θα την βρω;

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

Θάλασσα...


Ενώ βούλιαζα στον συνηθισμένο βάλτο της καθημερινότητας μου, μια μουσική αιθέρια πλημμύρισε τ' αυτιά μου, σαν θαλάσσια συμφωνία...
Και φαντάστηκα ξαφνικά ότι άκουγα τους ήχους μιας θάλασσας μακρινής και απροσδιόριστης, αλλά ταυτόχρονα οικείας και γνωστής. Ο αέρας απέκτησε μια μυρωδιά αρμύρας, όμοια με αυτή που γίνεται όλο και πιο έντονη καθώς πλησιάζουμε στο γαλάζιο νερό...
Και μια φωνή αχνή, από μακριά, άρχισε να μουρμουρίζει ακατάληπτες φράσεις και συμπλήρωνε με την ομορφιά της τη μουσική της θάλασσας...

Το κάλεσμα και η μελωδία του νερού...
Ποιος μπορεί να αντισταθεί;

(Θάλασσα- Μικρούτσικος)

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Πίνω....


…στην υγειά όλων εκείνων που συνεχίζουν να προσπαθούν να με κάνουν να σιχαίνομαι τον εαυτό μου. Δεν τα καταφέρνετε, μαϊμούδες, όσο κι αν προσπαθείτε. Το μόνο που θα πετύχετε στο τέλος είναι να μισήσω εσάς. Γι αυτό συνεχίστε έτσι. Καλά τα πάτε. Είναι αυτό ακριβώς που μου χρειάζεται!

‘’Δεν μας χορταίνεις, μαϊμού, δεν μας χορταίνεις.
Θέλουμε κι άλλο ψέμα…
Πριν ξεψυχήσεις, πριν χαθείς ξελόγιασε μας

Πες μας γι' αυτούς που δεν αντέχουν να ζουν
πλάι σε σκιές που ενώ αιμορραγούν
μάσκες φορούν και επιμένουν ν' αγοράζουν
επιμένουν να πουλάν επιμένουν να μισούν και ν' αγαπάν’’

(Κράτα το show μαϊμού- Τρύπες)