Σάββατο 30 Ιουνίου 2007

Rockwave 2007!!!

Europe!!

Criss Cornel!!


ΚΑΙ.... Robert Plant and the strange sensation!

(Κάντε κλικ στις photos, με την μεγέθυνση δεν είναι και τόσο θολές.)


Τώρα γύρισα! Τα αυτιά μου ακόμα βουίζουν! Φυσικά πέρασα υπέροχα! Ήταν η καλύτερη συναυλία που έχω πάει ποτέ (ε, εντάξει δεν έχω πάει και σε τόσες πολλές!). Συνάντησα και την φίλη μου την Κ. τυχαία και χάρηκα πολύ που την είδα! Δεν το περίμενα να περάσω τόσο καλά! Ήταν όλοι τους τέλειοι. Τους Europe δεν τους ήξερα πριν. Μου φάνηκαν αρκετά συμπαθητικοί. Το στιλάκι τους μοιάζει με αυτό των Scorpions. Ο Criss Cornel ήταν αυτός που με εξέπληξε περισσότερο από όλους. Δεν τον περίμενα τόσο καλό! Είναι αληθινός showman ο άνθρωπος! Μέχρι και τα πιτσιρίκια του ανέβασε στην σκηνή για να μας πει ότι έχουν ελληνικά ονόματα (ναι, η γυναίκα του είναι Ελληνίδα!). Εκτέλεσε το Like a stone σε acoustic version μόνος του με μια κιθάρα στην σκηνή, πραγματικά υπέροχο! Τέλος, για τον Robert Plant δεν χωράνε λόγια! Την στιγμή που τον άκουγα αισθανόμουν ο πιο τυχερός άνθρωπος πάνω στη γη! Όσο κι αν έχει μεγαλώσει δεν χάνει καθόλου από την γοητεία του. Είπε πολλά τραγούδια από Led Zeppelin, αλλά κάπου με απογοήτευσε! Δεν είπε το Stairway to heaven, το αγαπημένο μου. Δεν πειράζει, τον συγχωρώ! Maybe next time!

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2007

Graffiti Brazil








By Os Gemeos

Κυριακή 24 Ιουνίου 2007

Once again alone with myself


Θέλω να κλάψω,
Θέλω να στριγκλίξω,
Θέλω να ουρλιάξω,
Θέλω να σε βρίσω.
Μα δεν μπορώ.
Γιατί να έχω τόσα νεύρα;
Που είσαστε όλοι εσείς που λέτε πως με αγαπάτε τώρα που σας χρειάζομαι;

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2007

Irish Lords!


Χτες πήγα να δω το “Lord of the dance”. Ό,τι κι αν έχουν πει και ό,τι κι αν έχουν γράψει είναι λίγο μπροστά στο θέαμα που είδα! Δεν υπάρχουν λέξεις που να μπορούν να περιγράψουν αυτό το show.


Αρχικά παρακινήθηκα από την αγάπη που τρέφω προς καθετί που έχει σχέση με την Ιρλανδία και όχι τόσο από τον χορό. Δεν θα μπορούσα να πω άλλωστε ότι είμαι και ο μεγαλύτερος φαν του χορού! Πάντως χτες είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα! Είκοσι χορευτές, γυναίκες και άντρες, με πολύχρωμα κοστούμια, σε όλους τους πιθανούς χορευτικούς συνδυασμούς επί σκηνής! Λες και είχαν κατέβει όλοι τους από την ξωτικοχώρα! Λες και δεν πατούσαν στο έδαφος αλλά πετούσαν! Εντυπωσιακό ε? Και η μουσική ήταν φυσικά υπέροχη, αφού ήταν ιρλανδέζικη! Υπήρχαν δύο κοπέλες που έπαιζαν ζωντανά πάνω στην σκηνή βιολί και άλλη μια που τραγουδούσε! Αυτό που μου άρεσε πολύ ήταν που το είχαν αποδώσει σαν θεατρικό, δηλαδή είχε υπόθεση. Ήταν ο καλός και ο κακός που μονομαχούσαν για το ποιος θα κυριαρχήσει αλλά και για την καρδιά μιας κοπέλας. Μέχρι και πυροτεχνήματα είδαμε πάνω στην σκηνή!

Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι το ότι και οι ίδιοι οι χορευτές χειροκροτούσαν ο ένας τον άλλον στο τέλος, αλλά και το ότι ο βασικός χορευτής παρουσίαζει τους άλλους στο κοινό και μας παρακινούσε να τους χειροκροτήσουμε την ώρα της υπόκλισης.

Το συστήνω ανεπιφύλακτα. Υπάρχουν ακόμα εισιτήρια και πραγματικά αξίζει τον κόπο να το δει κανείς.

Τρίτη 19 Ιουνίου 2007

Brazil forever!



Θέλω να πάω διακοπές.... Ok.. θα συμβιβαστώ και με κάτι λιγότερο από την Βραζιλία! Στην κατάσταση που βρίσκομαι τώρα ένα νησάκι του Αιγαίου δεν θα με χάλαγε! Την Κυριακή πήγα στον Πόρο... Για μια μέρα...


Δεν είχα ξαναπάει. Μικρό νησάκι, για μια μέρα καλά ήταν! Έκανα και το πρώτο μπάνιο! Είχε πολύ ζέστη, δεν ήταν να κυκλοφορείς έξω. Αρχικά λιώσαμε σε μια παραλία και μετά σε μια καφετέρια.

Ήταν η πρώτη γεύση από διακοπές! Αν όλα πάνε καλά, σε λιγότερο από ένα μήνα θα βρίσκομαι στην Κρήτη! Μου έχει λείψει πολύ η ξεγνοιασιά των διακοπών! Και την Κρήτη την λατρεύω! Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζήσω μόνιμα εκεί, πάντως για διακοπές είναι το καλύτερο μέρος για μένα!

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2007

Παροιμίες από τον Κρόνο


Τα σκυλιά και το φεγγάρι
Το μαχαίρι του φονιά
Σ' όποιον ξέρει να κοιτάει
Φαίνονται όλα μαγικά


Των αθώων το τραγούδι
Του κατάδικου η στριγκλιά
Όποιον ξέρει να τ' ακούει
Του γλυκαίνουν τα αυτιά


Στην αγάπης το πηγάδι
Όποιος ρίχνεται βαθιά
Αν μπορέσει να βγει πάλι
Δεν τον καίει πια η φωτιά


Γιάννης Αγγελάκας

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2007

Σαν μπάλα....


Κυλάμε, κυλάμε κι οι μέρες περνούν
Στοχεύουν στο χάραγμα ν’ ακουστούν

Κυλάμε γοργά σαν μπάλα παιδιού στην αυλή
Του ονείρου εικόνα μουσική

Ίσως ανάγκη
Ίσως μια σπίθα στη νύχτα
Ίσως πηγάδι βαθύ μ’ ένα σκοινί που ψάχνει λύση
Ίσως ο θάνατος, ίσως ζωή
Μπορεί όλα μαζί, μην ψάχνεις
Ίσως να μην υπάρχει ίσως
Ίσως το νόημα να υπάρχει κάπου εκεί που ισορροπεί η αγάπη με το μίσος
Κοίτα ψηλά καλύτερα
Ίσως νιώθεις ν’ αλαφραίνεις
Ίσως το αύριο γεννήθηκε για σένα. Ίσως
Κοίτα ν’ αρχίσεις κάτι ωραίο
Μάλλον δεν φταις εσύ για όλα
Δεν είσαι το κέντρο του κόσμου
Ίσως γίνεις όταν σκεφτείς θετικά για σένα
Καθώς θα σέβεσαι τον ναό που ζεις μέσα ψυχή μου
Ίσως η άβυσσος, σαν τούνελ, σαν λακκούβα που λέει
Είναι ο κόσμος σα φαράγγι με ποτάμι που ρέει
Και ρέει στην ευθεία γραμμή στο δάσος που κλαίει
Και η σκέψη είναι αλεξίπτωτο λέει

Ξεφυλλίζοντας απόψε τα όνειρα μου ουρανέ
Περνώντας από εκεί έχουν το άγγιγμα σου
Πες μου τα δάκρυα μου αν φίλτραραν τα σύννεφα σου
Και άμα τ’ αστερία σου είδαν τις μαύρες σκέψεις μου
Σαν πέρναγαν κι αυτές απ’ τα λημέρια σου
Ξέρω πως ώρες ώρες σαν κι αυτές τις μαύρες ώρες
Που δεν βλέπω ήλιο, που ζω στην σκοτεινιά, εσύ με βλέπεις
Μα δεν μιλάς

Κυλάμε γοργά σαν μπάλα παιδιού στην αυλή
Του ονείρου εικόνα μουσική

Κυλάμε, κυλάμε και οι μέρες περνούν
Στοχεύουν στο χάραγμα ν’ ακουστούν

Λίζυ Ξανθοπούλου- Καρίμαλη, Νικόλας Καρίμαλης


Αν και αυτό το post θα ταίριαζε πιο πολύ στο blog του multum in parvo, το τραγούδι μου αρέσει πάρα πολύ και είπα να το βάλω στο δικό μου. Πάντως τον ευχαριστώ πολύ που μου το έστειλε. Αν μπορέσω θα ανεβάσω και το τραγούδι.

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2007

So innocent


Ένα τέτοιο μωράκι θα ήθελα να υιοθετήσω μια μέρα! Ένα μικρό μαυράκι! Θα είναι το μαυράκι μου!! Αυτή η ιδέα μου έχει σφηνωθεί εδώ και χρόνια. Πάντα στενοχωριόμουνα στη θέα των ορφανών και αβοήθητων παιδιών. Τα βλέπεις μικρά κι όμως τα ματάκια τους έχουν αντικρίσει την πιο σκληρή πλευρά του κόσμου. Ίσως αισθάνομαι έτσι επειδή εγώ μεγάλωσα σε μια οικογένεια που μου τα έδωσε σχεδόν όλα. Στην ζωή μου μέχρι τώρα δεν έχω δυσκολευτεί και ιδιαίτερα. Δεν ξέρω...

Γενικά μου αρέσουν οι μαύροι! Τους συμπαθώ πάρα πολύ. Και σαν φυσιογνωμίες αλλά και που οι περισσότεροι από αυτούς έχουν ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο τους! Γιατί όμως οι περισσότεροι τους αντιμετωπίζουν ρατσιστικά? Αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω. Επειδή έχουν διαφορετικό χρώμα? Ε… και? Άνθρωποι είναι και αυτοί. Με τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια δικαιώματα με εμάς. Όσες φορές μέχρι τώρα έχω πει στις παρέες μου ότι συμπαθώ τους μαύρους μόνο χλευαστικά σχόλια έχω ακούσει. Αλλά αυτό δεν με νοιάζει και τόσο. Τόσα ξέρουν τόσα λένε!

Θέλουμε να λεγόμαστε πολιτισμένοι. Είμαστε όμως? Είμαστε όταν φερόμαστε έτσι στα παιδιά? Αυτά σε τι φταίνε τα κακόμοιρα? Που γεννήθηκαν σε μια φτωχή χώρα της Αφρικής ή της Ασίας? Που οι γονείς τους δεν είναι πλούσιοι Αμερικάνοι αλλά άνθρωποι που παλεύουν κάθε στιγμή για την επιβίωσή τους? Ποιος θεός ξέχασε αυτά τα παιδιά? Και γιατί να τα ξεχάσει?

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2007

Μοναξιά....


Έχεις νιώσει ποτέ ολομόναχος; Σαν να είσαι ο τελευταίος άνθρωπος στη Γη; Σαν να φύτρωσες κάπου και να μην σε γέννησε μάνα και πατέρας; Σαν να βαδίζεις στο πουθενά…

Είμαι σίγουρη… ποτέ δεν το ένιωσες.
Κι όμως, εγώ το νιώθω κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή. ΤΩΡΑ!

Δεν υπάρχουν ούτε φίλοι ούτε γονείς ούτε κανείς. Η μοναξιά υπάρχει μόνο. Γεννιόμαστε μόνοι και πεθαίνουμε ακόμα πιο μόνοι. Γυμνοί. Και αβοήθητοι.

Αν φοβάμαι την μοναξιά γιατί την αναζητώ συνέχεια; Ίσως γιατί όταν είμαι με άλλους νιώθω πολύ πιο μόνη απ’ όταν είμαι πραγματικά μόνη…

Εσύ, πόσο μόνος ένιωσες σήμερα?

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

Για την Αμαλία....

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.


Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

*ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

*ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



*ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

*ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
*ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ




Είναι το λιγότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε για την Αμαλία εμείς οι bloggers… Καλό ταξίδι, Αμαλία. Είμαι σίγουρη πως εκεί που βρίσκεσαι είναι καλύτερα απ' ότι εδώ... Και να είσαι σίγουρη πως αυτό που ξεκίνησες εσύ θα προσπαθήσουμε να το τελειώσουμε εμείς...