"Υπέροχο τίποτα...."

Κρύβω τους χρόνιους φόβους μου κάτω από το χαλί.
Με την παραμικρή κίνηση αναδύονται στην επιφάνεια,
ελεύθεροι,
τρομακτικοί...
Στήνουν χορό με τους εφιάλτες της μέρας
και στο φως του ήλιου γίνονται άσπροι, αμείλικτοι.
Στο πέρασμα του θανάσιμου χορού γίνονται όλα στάχτη...
Η πραγματικότητα γίνεται παράνοια,
οι φωνές των ανθρώπων απόμακρο βουητό
και τα όνειρα χάνονται απραγματοποίητα...

"Υπέροχο τίποτα, η ανάσα σου ζαλίζει
μα πάνω σου κρατιέμαι ζωντανός.
Υπέροχο τίποτα, η γλώσσα σου με σκίζει
αφήνοντας σημάδια που δεν σβήνει ο καιρός..."