Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008

At the time of living decay....

βρώμα...
μια αφόρητη δυσωδία βγήκε από την γη να καλύψει τον ουρανό,
να κρύψει τ' άστρα, σαν μαύρο σύννεφο...
και ο μόνος ήχος που ακουγόταν πια ήταν φωνές κοράκων,
στρίγγες κραυγές,
εκκωφαντικά χάχανα,
παραπλανητικά χαμόγελα...
η όραση άρχισε να θολώνει,
η ακοή χάθηκε...
και παρέμεινε μόνο μια θολή αίσθηση της πραγματικότητας...
τα σώματα πια δεν άντεχαν το βάρος της συνείδησης,
καμπούριαζαν κι ακουμπούσαν στη γη...
λες και αυτή θα μπορούσε ν' ανοίξει,
να τ' αγκαλιάσει σαν μάνα,
να τα κρύψει...
στον καιρό της ζωντανής φθοράς...

(Anathema- Cries on the wind)

4 βρηκαν το κλειδι:

Albus Genius είπε...

Σαν διέξοδο

"Με τα γυμνά μου πόδια βουτηγμένα στα βρώμια αυτά νερά
με τη γυμνή καρδιά μου αναζητώ (όχι για μένα)
ένα γαλανό παράθυρο"
(Μ.Σαχτούρης)

jacki είπε...

Καλημέρα σου μικρή. Πάλι μια ομορφιά μας χάρισες.

pafa64 είπε...

Η μάνα γη θα αρχίσει να μας φτύνει
σιγά σιγά.
Παρακμή ...
Σαπίλα ...

aggelika είπε...

albus genius,
καλώς ήρθες!
Όμορφος ο Σαχτούρης, αν και δεν τον καταλαβαίνω πάντα.. το ζήτημα είναι να μείνει το γαλανό παράθυρο ανοιχτό, να μην το κλείσει κανείς..
καλή σου μέρα!

jacki,
σε ευχαριστώ πολύ! Να 'σαι καλά! Καλή σου μέρα!

pafa64,
ματαιοδοξία και αλαζονεία..
αυτά είναι τα χειρότερα!
καλημέρα!