Είναι κάτι στιγμές που ακούς ένα φοβερό ΚΡΑΚ κάπου μέσα σου..
Σαν κάτι να χαράσσεται και να σπάει...
Δεν πονάει.
Απλά νιώθεις κάτι να αλλάζει... να αλλοιώνεται... για πάντα.
Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008
ΚΡΑΚ
Το κουτακι κλειδωσε η aggelika στις 1:42 μ.μ.
Κουτακια Το κουτακι με τις σκεψεις
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
7 βρηκαν το κλειδι:
εχεις να ακουσης πολλα κραχ...αλλιμονο εαν δεν ακουσης....ειναι σαν να λεμε να μη γινιντε σεισμοι...γιατι τα καθε...κραχ...θυμασε και ζης...
Ράγισε ε; Κάνει πολύ θόρυβο τελικά. Ίσως αυτό μας τρομάζει.
Σσσσςςς θα περάσει.
Καληνύχτα μικρό μου.
Δίχως αυτά τα Κρακ θα έσβηναν και τα μεγάλα Αχ του έρωτα...
Αφού δεν πονάει, καλό είναι
Και να πόναγε βέβαια πάλι καλό θα ήταν, απόδειξη ότι η ζωή προχωράει..
gregory,
σωστά το λες.. σαν σεισμός είναι και το ΚΡΑΚ...
jacki,
όχι τόσο ο θόρυβος, αλλά η σιωπή που ακολουθεί με τρομάζει.. ξέρεις εσύ..
λάκη φουρουκλά,
δίκιο έχεις, αλλά δεν προκαλεί μόνο ο έρωτας τα δικά μου ΚΡΑΚ!
thesikaleon,
η ζωή προχωράει, ναι. Οπότε αν πόναγε θα ήταν ακόμα καλύτερο.. σαν ηλεκτροσόκ!
βρίσκω παντού αυτό το "για πάντα".
Μην δακρύζεις... μα μην κλείνεις και τα αυτιά σου... ακου μόνο... δες το γιατι, τον λόγο, την αιτία... το ραισμα δεν μπορείς να το φτιάξεις... μονο να προσέχεις εσένα... να μην σε ξεχνας στον ήχο όμορφων μουσικων....
λυδια,
το ράισμα δεν μπορείς να το φτιάξεις, αλλά μπορείς να βάλεις έναν ωραίο επίδεσμο πάνω, σαν φιόγκο και να λες ότι έγιανε..
Δημοσίευση σχολίου