Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

ΚΡΑΚ


Είναι κάτι στιγμές που ακούς ένα φοβερό ΚΡΑΚ κάπου μέσα σου..
Σαν κάτι να χαράσσεται και να σπάει...
Δεν πονάει.
Απλά νιώθεις κάτι να αλλάζει... να αλλοιώνεται... για πάντα.

7 βρηκαν το κλειδι:

gregory είπε...

εχεις να ακουσης πολλα κραχ...αλλιμονο εαν δεν ακουσης....ειναι σαν να λεμε να μη γινιντε σεισμοι...γιατι τα καθε...κραχ...θυμασε και ζης...

jacki είπε...

Ράγισε ε; Κάνει πολύ θόρυβο τελικά. Ίσως αυτό μας τρομάζει.
Σσσσςςς θα περάσει.
Καληνύχτα μικρό μου.

lakis είπε...

Δίχως αυτά τα Κρακ θα έσβηναν και τα μεγάλα Αχ του έρωτα...

thesikaleon είπε...

Αφού δεν πονάει, καλό είναι

Και να πόναγε βέβαια πάλι καλό θα ήταν, απόδειξη ότι η ζωή προχωράει..

aggelika είπε...

gregory,
σωστά το λες.. σαν σεισμός είναι και το ΚΡΑΚ...

jacki,
όχι τόσο ο θόρυβος, αλλά η σιωπή που ακολουθεί με τρομάζει.. ξέρεις εσύ..

λάκη φουρουκλά,
δίκιο έχεις, αλλά δεν προκαλεί μόνο ο έρωτας τα δικά μου ΚΡΑΚ!

thesikaleon,
η ζωή προχωράει, ναι. Οπότε αν πόναγε θα ήταν ακόμα καλύτερο.. σαν ηλεκτροσόκ!

Λυδία είπε...

βρίσκω παντού αυτό το "για πάντα".
Μην δακρύζεις... μα μην κλείνεις και τα αυτιά σου... ακου μόνο... δες το γιατι, τον λόγο, την αιτία... το ραισμα δεν μπορείς να το φτιάξεις... μονο να προσέχεις εσένα... να μην σε ξεχνας στον ήχο όμορφων μουσικων....

aggelika είπε...

λυδια,
το ράισμα δεν μπορείς να το φτιάξεις, αλλά μπορείς να βάλεις έναν ωραίο επίδεσμο πάνω, σαν φιόγκο και να λες ότι έγιανε..