Το σεντούκι με τις αναμνήσεις

Άνοιξε το σεντούκι με τις αναμνήσεις σήμερα... Αιφνιδίως!
Χρόνια κλειδωμένο... σχεδόν ξεχασμένο, να καταστέφεται από την υγρασία και την σκόνη.
Μα πάντα έρχεται ο καιρός που θα ξανανοίξει, όσα χρόνια κι αν περάσουν...

Να τι βρήκα μέσα...
...ένα ζευγάρι στραπατσαρισμένα παιδικά φτερά, που ευτυχώς πετάνε ακόμα, κι ας χάσανε την λάμψη τους. Μόνο που είναι πολύ μικρά πλέων για την πλάτη μου...
...ένα μάτσο ξεχασμένες δικές μου υποσχέσεις, να χορεύουν μόνες στο λυκόφως και να ζητούν επιτέλους να τις εκπληρώσω.
...διαλυμένα παιδικά όνειρα, που δεν άντεξαν να ζήσουν μέσα σε τόση σκόνη, λες κι ήταν εύθραυστα και δεν μπορούσαν ν' ανασάνουν.
...χαμένες παιδικές φιλίες, στοιχειωμένοι παιδικοί έρωτες, καταδικασμένα σε λήθη και τα δυο.
...παιδικές καλοκαιρινές αναμνήσεις χαράς σε νησιά και θάλασσες, με ήλιο και φως. Σε φόντο ασπρόμαυρο όμως, χωρίς να ξέρω το γιατί.
...ανόητες φοβίες και εμμονές, που γίνονταν τεράστιες από την παιδική φαντασία και το σκοτάδι. Τώρα ζουν κι αυτές την παρακμή τους σε κάποια άκρη του σεντουκιού μου, ξεχασμένες, να ψάχνουν πάντα την ευκαιρία να μεγαλώσουν πάλι και να με στοιχειώσουν ξανά.

Το έκλεισα τρομαγμένη, όπως κάνω πάντα. Μάλλον ποτέ δεν θα είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω το παρελθόν...

Το σεντούκι όμως τι πρέπει να το κάνω; Ποια είναι η θέση του;
Πίσω στην γωνία με τις σκόνες και τις αράχνες που συνήθισε ή κάψιμο μαζί με όλα όσα έχει μέσα;;;

(Sigur Ros- Heysatan)