Βρέθηκα σ' έναν πόλεμο...

Υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο;
Γεννιέσαι κι από την πρώτη στιγμή σε γεμίζουν μ' ενοχές. Είναι πάντα εκεί, στενοί κατάσκοποι της ζωής σου, να μην σε αφήνουν ποτέ να σταθείς στα πόδια σου, στις δικές σου δυνάμεις.
Παίρνεις την πρώτη εναγώνια ανάσα σου κι όλοι μαζεύονται γύρω να δούνε αν την πήρες σωστά.
Μεγαλώνεις...
Οδηγείες, συμβουλές, άλλες ευγενικές, άλλες πιο χοντροκομμένες, σκληρές και απότομες. Αδιαφορούν για σένα, για τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου. Αρκεί να μάθεις να ζεις σωστά, να γίνεις σωστός άνθρωπος, να συμπεριφέρεσαι σωστά...
Μεγαλώνεις κι άλλο...
Ο κορσές που έδεσαν γύρω από το στήθος σου στενεύει. Κάθε ανάσα που παίρνεις είναι και πιο γρήγορη, πιο κοφτή, να χωράει μέσα σε συγκεκριμένα μέτρα... Αφού τα έκανες όλα σωστά πρέπει να ερωτευτείς και σωστά, όπως όλοι...
Μεγαλώνεις λίγο ακόμα...
Αρχίζεις να γκριζάρεις πριν την ώρα σου. Μα πως γίνεται να φθίνεις έτσι ξαφνικά; Αφού τα έκανες όλα σωστά! Θες κι άλλα να κάνεις ακόμα, τάχα; Πώς γίνεται αυτό; Στα έδωσαν όλα σωστά... Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν.


Αν για μια στιγμή λοξοδρομήσεις...
Αν έστω και για ένα δευτερόλεπτο περάσει από το στενό μυαλουδάκι σου η ιδέα να κάνεις κάτι διαφορετικό...
Αν για μια μόνο φορά στη ζωή σου θελήσεις να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου, μόνο και μόνο επειδή βαρέθηκες να σε έχουν όλοι χεσμένο και θες επιτέλους εσύ να αλλάξεις κάτι...
...τότε αυτόματα ξεκινά το παιχνίδι της Ενοχής, τους κανόνες του οποίου πάντα φροντίζουν να φτιάχνουν οι άλλοι με περίσσια βία και θράσος.

(... επίτιμη παρουσία της ζωής σου,
κοσμική κυρία με όλη της την λάμψη,
σε κάνει πάντα να πιστεύεις ότι την έχεις καλέσει εσύ,
ενώ έρχεται συνέχεια απρόσκλητη...)

...το παραμύθι διαλύεται! Παύεις αυτόματα να είσαι σωστός!
Κακό πρότυπο...
Χαμένο κορμί...
Νέος με απεριόριστες δυνατότητες που δεν εκμεταλλεύτηκε...



Μένει μια ερώτηση ακόμα να με βασανίζει...

τι φοβάσαι πιο πολύ...
τη ζωή ή το θάνατο;

(Διάφανα Κρίνα- Βρέθηκα σ έναν πόλεμο)