Born on the Dark Side...

έχω μείνει
πολύ πίσω
στο κυνήγι της ευτυχίας.
φταίει μάλλον
που κάνω ξανά...
και ξανά...
και ξανά...
και ξανά...
και ξανά...
τα ίδια λάθη.

There, there's no room for craziness
There, there's no room for you and I
You and me baby were born on the dark side
And our love for a long hard ride

What's good about love
That's easily conquered?
What's good about love
That ain't gonna last?
What's good about love
That leaves you shattered?
Like windows broken by blast...

There, there's no way to freedom
There, there's no way for you and I
You and me baby were born on the dark side
And our love for a long hard ride
What's good about love
That moves too fast?
What's good about love
That pulls the trigger?
Before any questions are asked...

There, there's no way to freedom
There, there's no way for you and I
You and me baby were born on the dark side
And our love for a long hard ride
And our love for a long hard ride

(Midnight Choir- Long Hard Ride)

Βρέθηκα σ' έναν πόλεμο...

Υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο;
Γεννιέσαι κι από την πρώτη στιγμή σε γεμίζουν μ' ενοχές. Είναι πάντα εκεί, στενοί κατάσκοποι της ζωής σου, να μην σε αφήνουν ποτέ να σταθείς στα πόδια σου, στις δικές σου δυνάμεις.
Παίρνεις την πρώτη εναγώνια ανάσα σου κι όλοι μαζεύονται γύρω να δούνε αν την πήρες σωστά.
Μεγαλώνεις...
Οδηγείες, συμβουλές, άλλες ευγενικές, άλλες πιο χοντροκομμένες, σκληρές και απότομες. Αδιαφορούν για σένα, για τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου. Αρκεί να μάθεις να ζεις σωστά, να γίνεις σωστός άνθρωπος, να συμπεριφέρεσαι σωστά...
Μεγαλώνεις κι άλλο...
Ο κορσές που έδεσαν γύρω από το στήθος σου στενεύει. Κάθε ανάσα που παίρνεις είναι και πιο γρήγορη, πιο κοφτή, να χωράει μέσα σε συγκεκριμένα μέτρα... Αφού τα έκανες όλα σωστά πρέπει να ερωτευτείς και σωστά, όπως όλοι...
Μεγαλώνεις λίγο ακόμα...
Αρχίζεις να γκριζάρεις πριν την ώρα σου. Μα πως γίνεται να φθίνεις έτσι ξαφνικά; Αφού τα έκανες όλα σωστά! Θες κι άλλα να κάνεις ακόμα, τάχα; Πώς γίνεται αυτό; Στα έδωσαν όλα σωστά... Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν.


Αν για μια στιγμή λοξοδρομήσεις...
Αν έστω και για ένα δευτερόλεπτο περάσει από το στενό μυαλουδάκι σου η ιδέα να κάνεις κάτι διαφορετικό...
Αν για μια μόνο φορά στη ζωή σου θελήσεις να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου, μόνο και μόνο επειδή βαρέθηκες να σε έχουν όλοι χεσμένο και θες επιτέλους εσύ να αλλάξεις κάτι...
...τότε αυτόματα ξεκινά το παιχνίδι της Ενοχής, τους κανόνες του οποίου πάντα φροντίζουν να φτιάχνουν οι άλλοι με περίσσια βία και θράσος.

(... επίτιμη παρουσία της ζωής σου,
κοσμική κυρία με όλη της την λάμψη,
σε κάνει πάντα να πιστεύεις ότι την έχεις καλέσει εσύ,
ενώ έρχεται συνέχεια απρόσκλητη...)

...το παραμύθι διαλύεται! Παύεις αυτόματα να είσαι σωστός!
Κακό πρότυπο...
Χαμένο κορμί...
Νέος με απεριόριστες δυνατότητες που δεν εκμεταλλεύτηκε...



Μένει μια ερώτηση ακόμα να με βασανίζει...

τι φοβάσαι πιο πολύ...
τη ζωή ή το θάνατο;

(Διάφανα Κρίνα- Βρέθηκα σ έναν πόλεμο)

Για ένα χαμόγελο...

Για ένα χαμόγελο...
Έστω για ένα μορφασμό...
Το πρόσωπο σου προσπαθεί, συσπάται, αλλοιώνεται αλλά και πάλι δεν τα καταφέρνεις.
Το αποτέλεσμα είναι κωμικοτραγικές γκριμάτσες.

Ο εγωισμός σου τα κατάφερε καλά για άλλη μια φορά.
Τώρα όμως στράφηκε εναντίον σου.
Συνήθιζες να κάνεις ότι θέλεις, να μην σκέφτεσαι κανέναν παρά μόνο την πάρτη σου, να έχεις την απαίτηση όλες σου οι επιθυμίες να γίνονται πραγματικότητα, να γκρινιάζεις για όλους και για όλα αν δεν σου κάναμε το χατίρι.
Τώρα βρέθηκες μόνη σ' ένα μίζερο κλουβί και ο δεσμοφύλακας δεν είναι άλλους παρά ο εαυτός σου.
Αλλά θα έπρεπε να ξέρεις ότι, ακόμα και σ' αυτήν την άδικη ζωή, καμιά φορά τιμωρούνται και οι "θύτες".
Κι εσένα αυτή θα είναι η τιμωρία σου. Να μην μπορέσεις ποτέ πια να γελάσεις!

(Anathema-Deep)

Σκοτεινά φεγγάρια...

χωρίς πολλά λόγια.
λες και οι λέξεις σταμάτησαν να βγαίνουν.
λες και τα χρώματα στέρεψαν.
αυτή ήταν και η αιτία της μικρής απουσίας μου.
...το κενό μέσα μου (και γύρω μου).
τα Σκοτεινά μου Φεγγάρια με στοίχειωσαν πάλι.
και βγάζουν αυτά ένα φως αρρωστημένο.. που τρώει σιγά σιγά την ψυχή.
σαν παράσιτο.

...νιώθω να προχωράω μπροστά
μα πάντα φτάνω πίσω...
κι αυτή η αλήθεια
με σκοτώνει.

(Διάφανα Κρίνα- Έγινε η απώλεια συνήθεια μας)