Όχι πια έρωτες....

Όχι πια έρωτες
Δεν σ’ αγαπάω πια
Και δεν ξυπνάω μέσα στον ύπνο μου για σένα…

Όχι πια δάκρυα
Δεν ζηλεύω πια
Και δεν θολώνουν τα γυαλιά μου πια για σένα…

Κόρε Ύδρο, Όχι πια έρωτες



Η συνέχεια εδώ. Αν και η εικόνα δεν είναι και τόσο καλή… αξίζει τον κόπο!! Περιμένω σχόλια για το τραγούδι!

Ενός λεπτού σιγή (ξανά)!

Ένα από τα αγαπημένα μου post του people at risk….
Και γι’ αυτό σκέφτηκα να το βάλω και στο δικό μου Blog.

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά
έναν ώμο να ακουμπάτε την πίκρα σας
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;

ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Και για να μην ξεχνιόμαστε....

....γιατί αποθημένα είναι αυτά

Και άμα δεν τα ταϊζεις θα σε κατασπαράξουν....

Is there anybody there?

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με μάγευε να κοιτάζω τον ουρανό την νύχτα. Καθόμουνα με τις ώρες και χάζευα γνωστά και άγνωστα αστέρια. Αυτό συνεχίζεται μέχρι τώρα. Ειδικά τα καλοκαίρια στη Κρήτη, κάθομαι έξω μέχρι αργά και δεν κάνω τίποτα, παρά μόνο κοιτάζω τον ουρανό. Και ονειρεύομαι.

Πιο πολύ απ’ όλα όμως μου αρέσει το Φεγγάρι. Ασκεί μια μαγεία πάνω μου που δεν μπορώ να καταλάβω από που αντλείται. Όταν ήμουν μικρή έβλεπα το μονοπάτι που σχηματίζει το καθρέφτισμα του πάνω στη θάλασσα και έλεγα στον πατέρα μου: ‘‘Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι;’’ Καθώς μεγάλωνα άλλαξε και ο τρόπος που το αντιμετώπιζα. Το μυστήριο όμως δεν έφυγε ποτέ.

Δεν ξέρω τι με μαγεύει τόσο… Ίσως φταίει το ότι είμαι ένας εκ γενετής dreamer και η φαντασία μου καλπάζει όταν βλέπω τον νυχτερινό ουρανό με τ’ αστέρια να οργιάζουν και το Φεγγάρι να παίζει κρυφτό με τα σύννεφα. Ίσως πάλι φταίει το ότι απογοητεύτηκα από νωρίς με αυτόν εδώ τον κόσμο και αναζητώ έναν άλλον εκεί πάνω…

Mal du depart

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι’ ανάξιος εραστής
Των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
Και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
Χωρίς να σχίσω την θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ’ Αλγέρι και το Σφαξ
Θ’ αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
Κι εγώ, σκυφτός σ’ ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
Θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
Οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα ‘χω πια ξεχάσει,
Κ’ η μάνα μου, χαρούμενη, θα λέει σ’ όποιον ρωτά:
«Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει…»

Μα ο εαυτός μου μια βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί
Και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,
Κι’ αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
Θα σημαδέψει, κι’ άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι’ εγώ, που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
Σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
Θα ‘χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
Και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

Νίκος Καββαδίας

Just dreaming....

Τα κανονικά παιδιά





Τα κανονικά παιδιά
Γεννιούνται κανονικά
Μεγαλώνουν κανονικά
Ονειρεύονται κανονικά
Ερωτεύονται κανονικά
Και πεθαίνουν κανονικά

Ω! Πες μου μαμά
Πες μου τι γίνεται μ’ εκείνα τα παιδιά
Που αν και γεννιούνται κανονικά
Δεν μεγαλώνουν κανονικά
Δεν ονειρεύονται κανονικά
Ουτ’ ερωτεύονται κανονικά
Πες μου αν πεθαίνουν
Πες μου, πεθαίνουν;
Πες μου αν πεθαίνουν κανονικά;

Γιάννης Αγγελάκας

Στην περίπτωση μου, γεννήθηκα κανονικά, μεγάλωσα σχεδόν κανονικά, όμως δεν ερωτεύτηκα κανονικά (και εκεί κάπου στράβωσε το πράγμα!!), και σίγουρα δεν ονειρεύομαι κανονικά. Καθόλου κανονικά!!! Μένει να δω πως θα πεθάνω.. Κανονικά;

It is loneliness that makes the loudest noise....

Such a lonely day
And it’s mine
The most loneliest day of my life

Such a lonely day
Should be banned
It's a day that I can't stand

The most loneliest day of my life
The most loneliest day of my life

Such a lonely day
Shouldn't exist
It's a day that I'll never miss
Such a lonely day
And its mine
The most loneliest day of my life

And if you go, I wanna go with you
And if you die, I wanna die with you

Take your hand and walk away

The most loneliest day of my life
The most loneliest day of my life
The most loneliest day of my life
Life

Such a lonely day
And its mine
It's a day that I'm glad I survived

System of a down, Lonely day


Σήμερα είναι η χειρότερη μέρα του χρόνου για μένα… Έχω γενέθλια….

Catch the dream....

-Γιατί οι ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή μας κρατάνε λίγο;

-Γιατί αλλιώς δεν θα αναζητούσαμε την ευτυχία....

Ή τώρα ή ποτέ!!

Αθήνα, Απρίλιος 2007

...

Ζωγράφισε έναν ήλιο στο ταβάνι

Μίλησε με τ' αγέρι της νυχτιάς.

Και χόρεψε μαζί με την σκιά σου

Στους ήχους μιας αδύναμης καρδιάς.

Πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου

Ή βγες ξανά στο δρόμο της φωτιάς.

Πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου

'Η βγες ξανά στο δρόμο της φωτιάς.

Παύλος Σιδηρόπουλος

Utopia

-Η ουτοπία είναι αυτό, που όταν κάνεις ένα βήμα προς το μέρος του, απομακρύνεται δύο, όταν κάνεις δυο, απομακρύνεται τέσσερα, όταν κάνεις τρία έξι.

-Και τότε σε τι χρησιμεύει η ουτοπία;

-Σε κάνει να προχωράς…

Leave darkness behind....

Σαν τα χρώματα η ζωή
Πότε μαύρο πότε άσπρο

Για ένα χαμόγελο γράφω
Και για κάθε παιδί,
Που η ζωή του στέρησε κάτι που αγαπούσε πολύ,
Τους γονείς του ή το χαρτί,
Δίνοντας του θλίψη,

Δεν βλέπω τα παιδιά να γελάνε,
να μιλάνε και στα μάτια να κοιτάνε,
βλέπω πως τα χτυπάνε και στους δρόμους τα πετάνε



Για ένα χαμόγελο γράφω…., Fonever