Ατλαντίς....

Στο νησί τις γαλάζιες νύχτες
μεσ' τα BAR αγκαλιά ξωτικά καθάρματα
μου 'χες πεί πως θα 'ρθείς και ήρθες
Ατλαντίς στο βυθό
φωτισμένα άρματα
Μπρός στα μάτια μου περνάνε
φωσφορίζουνε και πάνε


Στο νησί τις γαλάζιες νύχτες
μεσ' τα BAR τα παιδιά σε κοιτάν ανύποπτα
με ρωτάν από που να ήρθες
δεν θα πώ ποτέ σε κανέναν ΤΙΠΟΤΑ
Μπρός στα μάτια μου περνάνε
φωσφορίζουνε και πάνε


Στις βιτρίνες που μου φέρνουν ζάλη
στις οθόνες που χτυπάνε τα κομπιούτερ γράμματα
καθρεφτίζεσαι μπροστά μου πάλι
Ατλαντίς στο βυθό φωτισμένα άρματα

(Ξύλινα Σπαθιά-Ατλαντίς)

Ποιος πονάει πιο πολύ... αυτός που φεύγει ή αυτός που μένει??

...στον κόσμο μου, ονειρεύομαι ότι ζούμε ακόμα μαζί...

θα μας πάρει ο ουρανός πιο μακριά....

Αν φόβοι σέρνουν τυφλά την καρδιά σου
γίνε φωτιά και όρμησε προς την ανηφοριά
αν θεία μοίρα σού ανοίγει πληγές
άσε τον ήλιο να μπει απ τις ραγισματιές.

Γείρε στον ώμο μου, βγάλε φτερά
θα μας πάρει ο ουρανός πιο μακριά
σε μια γη που ανατέλλει.

Αν την ψυχή χώμα τη θεωρείς
τότε βαριές θα απλώνονται όλες σου οι μέρες
αν η αγάπη είναι ο φόβος που ενώνει
σαν μένεις μόνος σου, όρθιος να στέκεις στο κρύο.

Αν βρεις τη λάμψη και μια άγρια χαρά
θα μας πάρει ο ουρανός πιο μακριά
σε μια γη που ανατέλλει.

Αν ταπεινώνουν το μέσα σου οι μπόρες
ρούφηξε όλους τους τρόμους και κάνε τους ρίζες
αν στο σκοτάδι τις σκέψεις σου θρέψεις
φρόντισε να χεις με αλήθεια υφάνει τις λέξεις.

Σαν δυο μικρά, ασημένια πουλιά
θα μας πάρει ο ουρανός πιο μακριά
σε μια γη που ανατέλλει
γείρε στον ώμο μου, βγάλε φτερά
θα μας πάρει ο ουρανός πιο μακριά
σε μια γη που ανατέλλει.

Διάφανα Κρίνα- Σε μια γη που ανατέλλει..
(Ότι πιο αισιόδοξο έχω ακούσει τελευταία..)

Έκλεισα την πόρτα στην μπόρα που ερχόταν..
κι έμεινα μέσα στο σπίτι, στην ασφάλεια και τη ζέστη.
Μα όχι για πολύ...
Ήδη από καιρό αυτά τα ερείπια δεν μπορούν να βαστήξουν γύρω μου...
Κι εγώ θα γίνω ο δυνατός άνεμος που θα τους δώσει την χαριστική βολή και θα τα ρίξει μια και καλή..


Ο Ήλιος θα ανατείλει πιο λαμπρός εκείνη τη μέρα...


...γιατί από τώρα μεθώ για κείνα τα απογεύματα Κυριακής που θα 'ρθουν και θα 'ναι μες στο φως!
Μόνο ο ουρανός μπορεί να μας πάρει τόσο μακριά...

"Ένα λεπτό κι είναι Αύριο..."

Πως να χωρέσει μια ζωή σε 24 ώρες που διαρκεί μια ημέρα;
Πως να χωρέσουν τόσες επιθυμίες σε μια άνοιξη;

Οι μέρες μου είναι άδειες..
..σαν να μην έχουν χρώματα τα όνειρα μου για να τις γεμίσουν.
Τα πάντα περνούν από μπροστά μου αδιάφορα..
..λες και τάχα δεν μπορώ ν' αναγνωρίσω πράγματα που αγαπούσα.
Κι όμως, ζητάω τόσο πολλά. Ακόμα...
Ίσως πιο πολλά από κάθε άλλη φορά.
Δεν μπορώ πλέον να ικανοποιηθώ με το μέτριο ή το λίγο.. ζητάω το απόλυτο...
Κι ας ξέρω πως δεν θα το αποκτήσω ποτέ..




Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που νιώθω.. αλλά μπορώ να καταλάβω πως είμαι λίγο ευτυχισμένη.
Μάλλον..
Τίποτα δεν άλλαξε, όλα μένουν αδιάφορα ίδια. Παράξενο να μην με συγκινεί τίποτα.
Δεν μπορώ να καταλάβω που βρήκε η ευτυχία πρόσφορο έδαφος ν' ανθίσει... αν είναι ευτυχία..
Μπορεί να είναι αυτό το υπέροχο παγερό τίποτα που με γεμίζει τελικά..
Ξανά στο τίποτα... Ίσως και να μην έφυγα ποτέ...

(Διάφανα Κρίνα- Ένα λεπτό κι είναι αύριο)

Είναι απίστευτο το πόσο μπορεί να σε γαληνέψει ένας καθάριος γκρίζος ουρανός πάνω από μια πόλη που λατρεύεις! Η άνοιξη έχει έρθει πλέον για τα καλά και τα χελιδόνια πετούν ανέμελα γύρω, τραγουδώντας το τραγούδι της. Όλα αυτά αρκούν για να διώξουν δυνατές συγκινήσεις και συναισθήματα των τελευταίων ωρών, να σε γεμίσουν δύναμη για τον επικείμενο αποχωρισμό, καθώς και κουράγιο μέχρι την στιγμή της επιστροφής...

(Sigur Ros- Untitled #1)

Στη φωτογραφία είναι το Ναύπλιο, από το Ρολόι,
Κυριακή απόγευμα, λίγο πριν φύγουμε...

A song to keep us warm....

Έφυγα...
Μην με ρωτήσεις από που...
Μην με ρωτήσεις για που...
Δεν ξέρω...
Το μόνο που ξέρω είναι ότι έφυγα, ότι μου αρέσει και ότι δεν θέλω να γυρίσω...






Την φυλακή μου δεν μπορώ να την αφήσω όμως.
Ο νους μου φτερούγισε μακριά, μα το σώμα μου παραμένει πάντα εκεί. Κολλημένο, άρρωστο... Μοιρολατρικό.
Βλέπω από μακριά τους ανθρώπους να περνάνε μπροστά μου... Ποιος από αυτούς θα μπορούσε να μου ανοίξει; Να με πάρει μακριά... οπουδήποτε εκτός από εδώ.
Όταν έχεις δοκιμάσει την ελευθερία του νου έστω για μια φορά, σου είναι δύσκολο μετά να επιστρέφεις ξανά και ξανά πίσω.

Από τον κρύο Βορρά ακούγεται ένα τραγούδι... Μοναχικό, μα ξεχωριστό.
Αυτό θα με βοηθήσει να δραπετεύσω τάχα;
Τι γίνεται όταν όλοι σου λένε να κάνεις υπομονή και βλέπεις και ο ίδιος ότι αυτή είναι η μόνη σου επιλογή;
Τι γίνεται όταν αυτό σε σκοτώνει μέρα με την μέρα πιο πολύ;

(Radiohead- Exit music)

Wake... from your sleep
The drying of your tears
Today.. we escape
We escape.

Pack and get dressed
Before your father hears us
Before.. all hell.. breaks loose.

Breathe... keep breathing
Don't lose.. your nerve.
Breathe... keep breathing
I can't do this.. alone.

Sing us a song
A song to keep us warm
There's such a chill
Such a chill.

You can laugh
A spineless laugh
We hope that your rules and wisdom choke you
Now we are one
In everlasting peace

We hope that you choke.. that you choke
We hope that you choke.. that you choke
We hope that you choke.. that you choke