"Ένα λεπτό κι είναι Αύριο..."

Πως να χωρέσει μια ζωή σε 24 ώρες που διαρκεί μια ημέρα;
Πως να χωρέσουν τόσες επιθυμίες σε μια άνοιξη;

Οι μέρες μου είναι άδειες..
..σαν να μην έχουν χρώματα τα όνειρα μου για να τις γεμίσουν.
Τα πάντα περνούν από μπροστά μου αδιάφορα..
..λες και τάχα δεν μπορώ ν' αναγνωρίσω πράγματα που αγαπούσα.
Κι όμως, ζητάω τόσο πολλά. Ακόμα...
Ίσως πιο πολλά από κάθε άλλη φορά.
Δεν μπορώ πλέον να ικανοποιηθώ με το μέτριο ή το λίγο.. ζητάω το απόλυτο...
Κι ας ξέρω πως δεν θα το αποκτήσω ποτέ..




Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που νιώθω.. αλλά μπορώ να καταλάβω πως είμαι λίγο ευτυχισμένη.
Μάλλον..
Τίποτα δεν άλλαξε, όλα μένουν αδιάφορα ίδια. Παράξενο να μην με συγκινεί τίποτα.
Δεν μπορώ να καταλάβω που βρήκε η ευτυχία πρόσφορο έδαφος ν' ανθίσει... αν είναι ευτυχία..
Μπορεί να είναι αυτό το υπέροχο παγερό τίποτα που με γεμίζει τελικά..
Ξανά στο τίποτα... Ίσως και να μην έφυγα ποτέ...

(Διάφανα Κρίνα- Ένα λεπτό κι είναι αύριο)