Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

Silence...


Όταν το χάλι του παρόντος σε καταπνίγει,
όταν η αδιαφορία των άλλων σου κόβει τα φτερά,
όταν κι ο ίδιος σου ο κακός εαυτός δεν σ' αφήνει ν' ανασάνεις...
τότε μοιραία το μυαλό σου γυρνάει προς τα παλιά...

σε ξάστερες νύχτες με φωτεινό ουρανό...
σε μεθυσμένες νύχτες που απλά παρακαλούσαμε να μην ξημερώσει κι ο χρόνος σαν να μας έκανε το χατίρι για λίγο και να κυλούσε απολαυστικά αργά...
σε δυο κερασμένα σφηνάκια πιο ευκολόπιοτα απ' τα υπόλοιπα...
σε ατελείωτες πρωινές βόλτες κάτω απ' τον ήλιο ή τα σύννεφα...
σε ατελείωτες μεσημεριανές βόλτες-συνέχεια των προηγούμενων...
σε θλιμμένα βλέμματα αποχωρισμού, ζεστές αγκαλιές και υποσχέσεις επιστροφής (σπάνια κρατώ τις υποσχέσεις μου, αυτές όμως δεν γινόταν να μην τις τηρήσω)...
σε απρόοπτα που αντί να μας χαλάνε το κέφι, το έφτιαχναν ακόμη περισσότερο...
σε ξαφνικές βροχές που έκαναν τις καρδιές μας να λαχανιάζουν και τις ψυχές μας να γεμίζουν με ομορφιά...
σε ευχάριστα παιδικά χαμόγελα και σε ακόμα πιο ευχάριστες παιδικές γκρίνιες...
στην πιο μεγάλη κρέπα του κόσμου που ποτέ δεν καταφέρναμε να φάμε ολόκληρη...
σε μια φιλία που γινόταν μέρα με τη μέρα πιο δυνατή...

...και σε κάτι που έχει τελειώσει και είναι δύσκολο να επαναληφθεί...


Δύσκολο... αλλά όχι ακατόρθωτο.
Γιατί όσο ζει η ελπίδα, πάντα θα περιμένουμε, μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή που οι ευτυχισμένες στιγμές του παρελθόντος θα ανθίσουν ξανά, μαζί με τα όνειρα μας.
Μένει ένα τραγούδι μόνο να μας θυμίζει τι ζήσαμε, το καλύτερο φάρμακο κατά της μιζέριας!


(Delirium-Silence)

Υ.Γ. Με όλη μου την καλή διάθεση προσπάθησα η τελευταία ανάρτηση της χρονιάς να μην είναι απαισιόδοξη, έτσι... για να βρει λίγη λιγότερη μαυρίλα ο νέος χρόνος μπαίνοντας εδώ... Ελπίζω να τα κατάφερα. Εύχομαι καλή χρονιά σε όλους, γεμάτη μόνο αγάπη και χαρές!


update: 3/1/09...
{τοκ τοκ}
-ποιος είναι??
-έκπληξη!!!
-... (χμμ ν' ανοίξω.. να μην ανοίξω..?)
...ΜΠΑΜ.... (η περιέργεια έσκασε και άνοιξα!)

οι προσευχές μου μάλλον εισακούστηκαν από το νέο έτος, το οποίο μπήκε με τους καλύτερους οιωνούς! Η έκπληξη μυρίζει Ναύπλιο! Σε λίγες ώρες έχω ραντεβού με την τεράστια κρέπα και όλα τα υπόλοιπα! Και κάτι μου λέει ότι αυτή τη φορά θα είναι ακόμα καλύτερα!! Τα λέμε την Τετάρτη λοιπόν! Μέχρι τότε πολλά φιλάκια..
(Κάτι ξέρουν τελικά αυτοί που λένε ότι τα ωραία έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις.. κι ας μην τους πίστευα!)

Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Τσαλακωμένη πεταλούδα...

Μια πεταλούδα χόρευε μονάχη μέσα στην καταιγίδα.


Πεταλούδα μικρή, γιατί είναι τα φτερά σου τσακισμένα; (τη ρώτησε παραξενεμένος ο γερο-Βοριάς.)


Είχα μια αγάπη παλιά, του φώναξε εκείνη. Την πήρε ο χρόνος και την πέταξε μακριά, μαζί με τόσα άλλα. Γυρνώ εδώ κι εκεί, στον ήλιο και στο χιόνι, ρωτάω μήπως τη είδε κανείς.


Πεταλούδα όμορφη, γιατί πετάς μέσα στο κρύο;


Είχα τόσα όνειρα, ελπίδες κι επιθυμίες. Όμως φύσηξε αγέρας δυνατός, τα σκόρπισε όλα τριγύρω. Κομμάτια γίναν κι εγώ, ελάχιστη, έτρεξα να τα μαζέψω. Φύσηξε ακόμα πιο δυνατά! Και τα όνειρα μου σκόρπισαν παντού, σ' όλες τις γωνιές του κόσμου. Μα τα φτερά μου είναι αδύναμα. Πώς να πετάξω μέχρι εκεί;

Κι όμως, πετάς... Δεν φοβάσαι;

Δεν έχω τίποτα άλλο πια να χάσω!

Πεταλούδα μικρή, γιατί ξεθώριασαν τα χρώματα σου;

Κάποτε πετούσα ψηλά, να βλέπω τα λουλούδια, τη θάλασσα, τον ήλιο... Όμως μαζί μ' αυτά έβλεπα και τον πόλεμο, τον τρόμο και την φρίκη. Δεν μπορούσα τίποτα να κάνω, είμαι μόνο μια μικρή πεταλούδα! Έτσι, το μοβ έγινε γκρι, το κόκκινο καφέ, και το γαλάζιο μαύρο...


Μην χάνεις την ελπίδα, μικρή πεταλούδα. Και κυρίως, μην χάνεις την πίστη στον εαυτό σου! Ποιος είπε ότι ο μικρός είναι κι αδύναμος; Ψάξε γύρω κι είμαι σίγουρος πως θα βρεις κι άλλες πεταλούδες με ξεθωριασμένα φτερά! Κι αν προσπαθήσετε μαζί θα βρήτε ξανά τα χαμένα
χρώματα σας!

(Τσαλακωμένη πεταλούδα- Λάκης Παπαδόπουλος)

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Από τη μια έχουμε...
σπασμένες τζαμαρίες,
βανδαλισμένα καταστήματα,
καμένα αυτοκίνητα,
καμένα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια,
καταστροφές στη Νομική και στο Πολυτεχνείο,
καταστροφές σε όλη την Αθήνα,
αντίστοιχες καταστροφές και σε άλλες πόλεις, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Χανιά, Πάτρα, Βόλο, Λάρισα, Αγρίνιο...





από την άλλη έχουμε...
ένα δεκαπεντάχρονο παιδί που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από έναν μπάτσο.


Στο χέρι μας είναι το που θα στρέψουμε την προσοχή μας και με τι θα ασχοληθούμε.
Τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης βέβαια κρατάνε σταθερά τη γραμμή τους, όπως έκαναν πάντα, με σκοπό την παραπληροφόρηση.
Απλά όταν θα αθωωθούν οι δολοφόνοι, γιατί σίγουρα αυτό θα γίνει, να μην διαμαρτυρηθούμε. Να θυμηθούμε μόνο ότι, όταν έπρεπε, ασχολιόμασταν με τζαμαρίες.

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

...



Η ανάγκη για ήλιο γίνεται όλο και πιο πιεστική...
Είναι πλέον ζήτημα επιβίωσης...

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

10’...

στο Σύνταγμα περιμένοντας μια φίλη...



...μια τυφλή γυναίκα με τα πιο λαμπερά μάτια που έχω δει ποτέ, φαινόταν σαν να "έβλεπε" ένα αόρατο φως,

...ένα κορίτσι ντυμένο στα πράσινα να ρίχνει στα περιστέρια πατάτες, ίσως κάποιον να περίμενε κι αυτή, ίσως πάλι και όχι,

...κι ένα τραγούδι να αναρωτιέται αν είσαι εδώ, εκεί, κάπου, οπουδήποτε...



Are you there?
Is it wonderful to know
All the ghosts...
All the ghosts...
Freak my selfish out
My mind is happy
Need to learn to let it go
I know you'd do no harm to me

But since you've been gone I've been lost inside
Tried and failed as we walked by the riverside
And I wish you could see the love in her eyes
The best friend that eluded you lost in time
Burned alive in the heat of a grieving mind

But what can I say now?
It couldn't be more wrong
Cos there's no one there
Unmistakably lost and without a care
Did we lose all the love that we could have shared
And its wearing me down
And its turning me round
And I can't find a way
Now to find it out
Where are you when I need you...

Are you there?