Πάλι από την αρχή:
...αντίο και θα μου λείψεις...
(δηλαδή ήδη έχεις αρχίσει και μου λείπεις...)
(μα πιο πολύ θα μου λείψει αυτό το "τα λέμε αύριο...")
(όχι, θα κρατηθώ και δεν θα κλάψω αυτή τη φορά...)
(δεν ήθελα να ανεβάσω πάλι Placebo, μα αυτό το τραγούδι ταιριάζει με το συναίσθημα που με κατακλύζει τώρα. Οπότε δεν τραγουδούν οι Placebo, τραγουδά το συναίσθημα μου...)
(Placebo- Sleeping with ghosts)
7 βρηκαν το κλειδι:
μα πιο πολυ θα μου λειψει αυτο "τα λεμε αυριο"...
πως η συνηθεια φτανει η στιγμη που γινεται πολυτιμη ελειψη...
νεραιδενια σου φιλακια!!!
λιγα γραφεις πολλα αισθανομαι διαβαζοντας σε...
Νιώθεις καμιά φορά πως πλησιάζει αυτό το αντίο..
Και κρυώνεις.. Και σου λείπει ακόμα και η αγωνία και η ανησυχία όταν έβλεπες το όνομά του στην οθόνη του κινητού..
Θα αντέξουμε καρδιά μου..
Θα αντέξουμε.
ποναει το εχω νοιωσει..σε νοιωθω
και ποναει και λειπει και αρωστενει και τα λαθη μας ματριουνται τιμωρουμαστε συγκραταμε τα δακρυα
οχι σήμερα δεν θα κλαψω οχι σήμερα απο αυριο πάλι στον πόνο το σωμα μου θα αφήσω
με αγαπη και παραμυθενια φιλια
Sykaki
ναϊάδα,
η απώλεια της συνήθειας είναι που κάνει πιο σκληρούς τους αποχωρισμούς..
φιλάκια νεράιδα!
jacki,
δεν πρόκειται για τέτοιου είδους αποχωρισμό. Είναι ακόμα χειρότερο, όταν κάποιος μένει σε άλλη πόλη και πρέπει να τον αποχωρίζεσαι χίλιες φορές...
ψυχασθενή,
ευχαριστώ!
καλή σου μέρα!
sykaki,
απλά προσπαθείς να δεις την θετική πλευρά ενός αποχωρισμού (αν υπάρχει..) οι σχέσεις γίνονται πιο δυνατές, μαθαίνουμε να εκτιμούμε την ουσία... τα δάκρυα σχεδόν ποτέ δεν βοηθάνε, αλλά είναι κι αυτά ένας τρόπος έκφρασης..
φιλάκια!
Η απόσταση είναι ένα πρόβλημα
αλλά και μια δοκιμή
αν κάτι μπορεί να κρατήσει
στα δύσκολα.
Με το καλό να ξανά ανταμώσετε.
λοιπόν
άσε τις μελαγχολίες
και κανόνισε
από την άνοιξη θα είμαι Brazil
και το σπίτι μου εκεί προβλέπεται
να γίνει κοινόβιο επισκεπτών!
Δημοσίευση σχολίου