Βρισκόμουν στο αγαπημένο μου μέρος. Εκεί που δεν μπορώ να πάω πια. Εκεί που θα έδινα τα πάντα για να βρεθώ ξανά. Ήξερα ότι ήταν οι τελευταίες μου στιγμές εκεί. Αυτό με έκανε να νιώθω λύπη και μάλιστα και μια ελαφριά νοσταλγία, γι' όσα έζησα και για όσα δεν έζησα.
Κι όμως... τρεις λέξεις βγήκαν από το στόμα μου. Τρεις λέξεις που με τρόμαξαν, που με τρομάζουν ακόμα και τώρα...
"Θέλω να φύγω..."
...οι λέξεις βγήκαν από μόνες τους. Φυσικά και δεν εννοούσα να φύγω από αυτό το μέρος.
Όμως για άλλη μια φορά οι επιλογές μου με είχαν βγάλει σε αδιέξοδο! Πίεζα η ίδια τον εαυτό μου. Ήμουν φυλακισμένη στην δικιά μου την φυλακή, είχα εγώ τα κλειδιά κι όμως δεν τολμούσα να ξεκλειδώσω το κελί μου. Φοβόμουν να αντικρίσω το φως! Φοβόμουν μη με τυφλώσει.
Από το ίδιο μου το σώμα ήθελα να φύγω... Να απαλλαγώ από ένα αβάσταχτο "εγώ" που μου βάραινε τους ώμους.
Αλήθεια, πόσο πιο ελεύθεροι θα ήμασταν εμείς οι άνθρωποι αν δεν είχαμε τον ίδιο μας τον εαυτό να μας καταπιέζει, να μας δείχνει ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος...
Σκόρπιες σκέψεις πάλι... Να θυμηθώ να βάλω το μυαλό μου σε κάποια τάξη όταν ευκαιρήσω...
Όμως για άλλη μια φορά οι επιλογές μου με είχαν βγάλει σε αδιέξοδο! Πίεζα η ίδια τον εαυτό μου. Ήμουν φυλακισμένη στην δικιά μου την φυλακή, είχα εγώ τα κλειδιά κι όμως δεν τολμούσα να ξεκλειδώσω το κελί μου. Φοβόμουν να αντικρίσω το φως! Φοβόμουν μη με τυφλώσει.
Από το ίδιο μου το σώμα ήθελα να φύγω... Να απαλλαγώ από ένα αβάσταχτο "εγώ" που μου βάραινε τους ώμους.
Αλήθεια, πόσο πιο ελεύθεροι θα ήμασταν εμείς οι άνθρωποι αν δεν είχαμε τον ίδιο μας τον εαυτό να μας καταπιέζει, να μας δείχνει ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος...
Σκόρπιες σκέψεις πάλι... Να θυμηθώ να βάλω το μυαλό μου σε κάποια τάξη όταν ευκαιρήσω...
13 βρηκαν το κλειδι:
Ελεύθεροι θα ήμασταν άραγε ή δέσμιοι δυνάμεων που ορίζουν οι άλλοι;
Να αφουγκράζεσαι πάντα την εσωτερική σου φωνή. Να σέβεσαι τον εαυτό σου γιατί είναι η καλύτερή σου συντροφιά.
Κι αν νιώθεις φορές πως σ' εμποδίζει από το να νιώσεις ζωντανή, πως δε σ' αφήνει ν' αντικρίσεις το φως του κόσμου, για λίγο βαλ’ τον να κοιμηθεί στο κρεβάτι της ψυχής σου. Τα πιο γλυκά νανουρίσματα τραγούδησέ του για να νιώσεις για λίγο μακριά του.
Πρόσεχε όμως, γιατί συχνά χωρίς εμάς, τρομάζουμε ακόμη πιο πολύ.
Aυτές οι σκόρπιες σκέψεις είναι που καθορίζουν τον εαυτό μας πολλές φορές.
@baby lemonade
απιστευτο σχόλιο. ουτε ποστ να ηταν. καθε σχολιο σου είναι κι ένα ποιημα παντα. ανταξιο με το ποστ της ...
... @ατζελικα:
Η φυγή ώρες ώρες είναι καλή και θεμιτή. Ίσως ο εαυτός μας να γίνεται σκληρός κάποιες φορές. Η αυτογνωσία δεν είναι αυτοσκοπός. Τότε ο εαυτός μας νομίζω δεν βαραίνει τους ώμους μας κι ειμαστε πιο κοντά στην ευτυχία. Απλότητα, το κλειδί θαρρώ.
το μυαλο σε ταξη δν μπαινει τετοια εποχη!θα πρεπει παλι να πιεσεις τον ευατο σου και δ νομιζω ουι το αξιζεις.. :)
@baby lemonade, δεν μιλάω για την κριτική ικανότητα, αυτή είναι πάντα απαραίτητη. Μιλάω γι αυτή την κουραστική φωνή που ακούμε πολλές φορές μέσα μας και προσφέρει μόνο σύγχυση. Ευχαριστώ για τις συμβουλές σου, έχεις δίκιο δεν πρέπει να αρνούμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό, το ξέρω ότι είναι λάθος αυτό που κάνω..
@raslowbap, αυτές όπως και καθετί ασήμαντο και μικροσκοπικό.. καληνύχτα.
@equilibrium, έχουμε μια μικρή ποιήτρια στην παρέα, δεν το έχεις καταλάβει! Σωστό αυτό που λες για την φυγή. Σε όλα πρέπει να υπάρχει μια διέξοδος.
@iliaxtida, το δικό μου φοβάμαι δεν μπαίνει σε καμία εποχή! Τεσπα, η προσπάθεια μετράει!
Θέλω να φύγω πια από δω,θέλω να φύγω πέρα,
σε κάποιο τόπο αγνώριστο και νέο,
θέλω να γίνω μια χρυσή σκόνη μες στον αιθέρα,
απλό στοιχείο,ελεύθερο,γενναίο.
Αυτό μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας το "Θέλω να φύγω..."
Είναι καλό που και που να φεύγεις...το κακό είναι όταν επιστρέφεις...
Ο εαυτός μας είμαστε εμείς, με τα θέλω μας, τα πρεπει μας, τα ναι και τα μη! Αν φύγουμε από αυτά "ελεύθεροι" όπως λες, ποιοι θα είμαστε;
Την καλημέρα μου
Θέλω να φύγω κι όλο μένω..
Μικρή μου?
Αλλαγή πορείας...
Δεν πιάνει... Δε φεύγεις... που να χτυπιέσαι...
υπάρχει κι άλλος δρόμος... φαίνεται δύσβατος αλλά έχει πιό ωραία διαδρομή τελικά...
Να "μείνεις"...
πολλες φορες αυτο το κουβαρι των σκεψεων σε τρελαινει τοσο πολύ που νιώθεις οτι πνίγεσαι,οτι εισαι εξω απο τ σωμα σ!..τοτε μν διστάζεις να ξεφύγεις...ετσι κι αλλιως δν θ μπορεσεις να τα βαλεις ποτε σε ταξη.ακου με κιεμενα...οποτε προσπαθω να το κανω στα ιδια παλι καταλήγω..!
Δεν είναι ο εαυτός μας που μας καταπιέζει. Είναι όλα όσα ακριβώς ΔΕΝ είναι ο εαυτός μας που μας τυραννούν. Όλα τα ΠΡΕΠΕΙ που έχουμε δεχτεί αμάσητα και είναι τα ΠΡΕΠΕΙ των άλλων.
Καλή μέρα να έχεις
@βασίλης, και το ακόμα χειρότερο είναι ότι πρέπει πάντα να επιστρέφεις!
@nyktipolos, δεν μιλάω για φυγή από τα χαρακτηριστικά μας γνωρίσματα.. Μιλάω για φυγή από οτιδήποτε ξένο προς τον εαυτό μας.. Από αυτό που δεν μας ταιριάζει.. Καλημέρα
@if..igeneia, καλημέρα..
@apsoy, κι είμαι ακόμα εδώ.. που λέει και το τραγούδι! Καλημέρα..
@ανώνυμε, αυτό ακριβώς που λες νιώθω, ότι είμαι έξω από το σώμα μου, ότι είναι κάποιος άλλος που κάνει αυτά που κάνω!
@helorus, προσπαθώ πάντως να μην υπακούω σε πρέπει όσο μπορώ και το έχω καταφέρει αυτό σε μεγάλο βαθμό. Και πάλι όμως νιώθω ένα κενό, σαν να μην φτάνει αυτό.. Καλημέρα
Εγώ πάντως όσες φορές κι αν έχω προσπαθήσει δεν έχω καταφέρει να βάλω τάξη στο μυαλό μου...
Δημοσίευση σχολίου