Dreaming Brazil: Ασφυξία....

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2007

Ασφυξία....

Τόσα άστρα κι εγώ να λιμοκτονώ....

Τάσος Λειβαδίτης

16 βρηκαν το κλειδι:

Baby Lemonade είπε...: "ώ το μυστήριο να κλαίς σιωπηλά, το μυστήριο να μην έχεις άλλα δάκρυα

κι η ωραία απάντηση που δίνει σε όλα με τη σιωπή του ο έναστρος ουρανός."; 10 Σεπτεμβρίου 2007 στις 3:36 μ.μ.
Equilibrium είπε...: Τόσες εικόνες, σκέψεις, μουσική κι εγώ να μένω βουβός στο μέσα μου... Νομίζω ότι την ίδια μέρα "ανεβάσαμε" post με πάνω-κάτω παρόμοιο νόημα...

Σε φιλώ dear; 10 Σεπτεμβρίου 2007 στις 8:51 μ.μ.
Equilibrium είπε...: Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.; 10 Σεπτεμβρίου 2007 στις 8:55 μ.μ.
Haris είπε...: Απλά μαγικός ο στίχος!; 11 Σεπτεμβρίου 2007 στις 1:42 π.μ.
Loth είπε...: ΨΑΞΕ ΣΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΠΕΣΑΝ ΣΤΟ ΧΩΜΑ..ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΟΤΙ ΛΑΜΠΕΙ ΕΚΕΙ ΕΞΩ..
ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ!; 11 Σεπτεμβρίου 2007 στις 9:47 π.μ.
Person I. είπε...: Σε κάποιο απ' όλα υπάρχει "τροφή"...; 11 Σεπτεμβρίου 2007 στις 11:35 π.μ.
Starlight είπε...: Τι ωραίος στίχος.. Και πόσο αληθινός..; 11 Σεπτεμβρίου 2007 στις 1:27 μ.μ.
ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...: Στίχος με προεκτάσεις...
Τόσοι άνθρωποι και τόσο μόνοι...
Τόσα καλά (αγαθά) κι' όλο κάτι λείπει...
Τόσα χαμόγελα και που 'ναι η αγάπη....

Φοερό μουσικό κομμάτι...έφυγα....ταξίδεψα....
δεν είμαι 'δω,
δεν ακούω κανένα,
δεν πάω πουθενα,
ούτε και ψηφίζω...

Γλαρένιες αγκαλιές; 11 Σεπτεμβρίου 2007 στις 8:19 μ.μ.
desa είπε...: Τοσα αστέρια και εσύ μόνη? Γιατί? Όλο και κάποιο εκεί ψηλά θα είναι για εσένα. Άντε βρες το πριν το πάρει άλλη.; 12 Σεπτεμβρίου 2007 στις 2:23 π.μ.
ΦANTAΣΙόΠΛΗΚΤΟΣ... είπε...: ME TO "ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ" ΚΑΤΙ ΕΠΑΘΑ...ΤΗΝ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ...; 12 Σεπτεμβρίου 2007 στις 9:49 π.μ.
Βασίλης είπε...: Θα συμφωνήσω με την φύρδην –μιγδην γιατί αυτή ακριβώς είναι και η μαγεία της ποίησης να μπορεί ο καθένας να αντιλαμβάνεται τον κάθε στίχο με βάση την δική του ψυχή και τα δικά του βιώματα…
Τώρα την γνώμη μου για τον Λειβαδίτη την ξέρεις για αυτό δεν θα στην ξαναπώ…
Τα λέμε…; 12 Σεπτεμβρίου 2007 στις 10:29 π.μ.
πνευμα είπε...: Μα σαν ένα απο τα τόσα αστέρια εμπρός σου πέσει κάμε και συ μιαν ευχή...δικιά σου νά ναι η ζωή.; 12 Σεπτεμβρίου 2007 στις 10:51 π.μ.
stefanos είπε...: που πάμε χίλια άτομα μόνοι μας μες την έρημο;
ποιοί είμαστε και τι κάνουμε εδώ;
ποιά είναι η σωστή απάντηση για το πιό ουσιώδες ερώτημα στον κόσμο;
έχουν ονοματεπώνυμο οι πεταλούδες;

αυτά και άλλα καθοριστικά για την επιβίωσή μας σαν είδος ερωτήματα, δε με βασανίζουν πια, γιατί μεγάλωσα, παραξένεψα, καράφλιασα, απήυδησα.

πάμε παρακάτω; 12 Σεπτεμβρίου 2007 στις 1:42 μ.μ.
aggelika είπε...: @ baby lemonade, με μαγεύει πραγματικά να τον κοιτάζω, ανακαλύπτω καινούριους κόσμους!

@equilibrium, τρομερή η εσωτερική βουβαμάρα, είναι σαν να έχεις ένα κενό μέσα σου που να σε καίει και να σε παγώνει ταυτόχρονα!

@hari, γι αυτό στάθηκα σε αυτόν και δεν έβαλα κι άλλο!

@loth, λες τα κρυμένα να είναι πιο φωτεινα?

@φτερο, ναι αλλά σε ποιο?

@starlight, όντως, η ποίση κρύβει μεγάλη μαγεία που ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά..

@φυρδην μιγδην, "Τόσοι άνθρωποι και τόσο μόνοι", αν είμασταν πιο λίγοι θα ήταν μικρότερη η μοναξιά? Γλαρένια φιλιά..

@desa, τα ρώτησα ένα ένα όλα, κανένα όμως δεν με ήθελε για συντροφια..

@φαντασιόπληκτε, σου αρέσει ε? Καλημέρα και καλώς ήρθες..

@multum in parvo, θυμάσαι, καποτε είχαμε μια τέτοια συζήτηση.. περί ποίησης και πως την αντιλαμβάνεται κανείς.. Καλημέρα

@πνεύμα, κι αν δεν βγει αληθινή?; 12 Σεπτεμβρίου 2007 στις 2:01 μ.μ.
aggelika είπε...: στεφανε, ποιο είναι το πιο ουσιώδες ερώτημα στον κόσμο?

Καλώς ήρθες!; 12 Σεπτεμβρίου 2007 στις 2:05 μ.μ.
Loth είπε...: ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟ ΦΩΣ ΒΡΕ..ΑΠΛΑ ΤΟ ΠΩΣ ΣΕ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ!ΦΙΛΙΑ; 13 Σεπτεμβρίου 2007 στις 12:03 μ.μ.