Θα μείνω πάντα ιδανικός κι’ ανάξιος εραστής
Των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
Και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
Χωρίς να σχίσω την θολή γραμμή των οριζόντων.
Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ’ Αλγέρι και το Σφαξ
Θ’ αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
Κι εγώ, σκυφτός σ’ ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
Θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.
Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
Οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα ‘χω πια ξεχάσει,
Κ’ η μάνα μου, χαρούμενη, θα λέει σ’ όποιον ρωτά:
«Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει…»
Μα ο εαυτός μου μια βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί
Και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,
Κι’ αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
Θα σημαδέψει, κι’ άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.
Κι’ εγώ, που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
Σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
Θα ‘χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
Και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.
Νίκος Καββαδίας
5 βρηκαν το κλειδι:
ta sevi mou glikia mou A. xairomai poly gia afto sou to post.
πολυ καλο αυτο το ποιημα του καβαδια οπως ολα του τα ποιηματα αλλωστε.μπραβο σου που το ανεβασες... θέλω να μου δώσεις και το βιβλιο που εχεις να το διαβάσω.
ρε είναι ο αγαπημένος μου!!!με ταξιδεύει πολύ όταν τν διαβάζω!οκ για το βιβλίο!
οκ στειλτο,ξερεις... μεσω των αντιπροσωπων μας :)
και μενα μου αρεσε καναμε στην κατευθυση στην τριτη λυκείου,μερικα απο τα ποιηματα του τα εχει τραγουδησει και ο παπακωνσταντινου αν θυμαμαι καλά
Λατρεμένο.
Δημοσίευση σχολίου