Nearly there...

Χάνομαι... το ξέρω...
Σιγά σιγά, αλλά χάνομαι...
Ψάχνω να με βρω, αλλά δεν είμαι πουθενά.
Τα παλιά λημέρια γέμισαν αίμα, με διώχνουν...
Μα εγώ επιστρέφω ξανά.
Επιστρέφω γεμάτη περιέργεια για να δω τη ζωή χωρίς εμένα.
Κρύβομαι και περνάω απαρατήρητη... κι οι άνθρωποι συνεχίζουν να περνάνε από μπροστά μου και να φεύγουν. Άλλοι, πάλι, κάνουν κύκλους κι επιστρέφουν ξανά, μ' αλλοιωμένη μορφή όμως.
Σκιές χορεύουν πάνω σε τοίχους, φώτα προσπαθούν να γεμίσουν το κενό, αλλά μάταια...
Διασταυρώνονται βλέμματα που πάντα έχουν κάτι να πουν, αλλά φοβούνται να ψελλίσουν και τον παραμικρό ψίθυρο.
Κι έτσι περνάει η στιγμή κι είναι αργά όταν οι καρδιές καταλαβαίνουν ότι η σιωπή πονάει πιο πολύ από τα λόγια...




Διάλεξα να ζω την ζωή μου ανούσια, άσκοπα... χρόνια τώρα.
Τρέφομαι με όνειρα κι ελπίδες ανώφελες, που σβήνουν σαν ανατέλλει ο ήλιος.
Κατά βάθος είμαι πολύ ρομαντική αλλά μ' αρέσει να το κρύβω...
Κλαίω μονάχη μες στο σκοτάδι...
Μ' αρέσει να χάνομαι μέσα στο πλήθος, να χαζεύω τους ανθρώπους που περνάνε δίπλα μου.
Δεν μ' αρέσει να μιλάω όταν βρίσκομαι με φίλους.. προτιμώ να τους ακούω, κι ας έχω πολλά να πω...
Τις νύχτες βλέπω όνειρα που με γυρίζουν πίσω... θολά.
Βλέπω μοναχικές ψυχές πάνω σε στέγες.
Πως ανεβήκαμε εκεί πάνω? Ήσουν τόσο θλιμμένος σ' εκείνο το όνειρο κι εγώ σ' αγκάλιασα, μα δεν μπορούσα να κάνω τίποτα παραπάνω...
Κι είναι κάτι άλλες νύχτες που κυνηγώ τον φόβο μέσα στον ύπνο μου, διαλέγω όνειρα να ζω και τα σκοτώνω όταν χαράζει...
Κάθε αυγή με πνίγω στην πιο βαθιά θάλασσα, μα ζωντανεύω πάλι κάθε που νυχτώνει...




Δεν ξέρω τι θέλω να πω μ' όλα αυτά.
Χάνομαι...