Γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις;

(Γιατί απλά μερικά τραγούδια
όσα χρόνια κι αν περάσουν
παραμένουν μοναδικά...)

Μεγάλες αλήθειες...

σκέψεις μεθυσμένες με τζιν...
σκέψεις χαμένες σ΄ ένα καλοκαίρι που δεν λέει να ξεκολλήσει από την μνήμη μου, αν και ξέρω ότι είναι δύσκολο όλα αυτά να επαναληφθούν...
ο καπνός έχει αγκαλιάσει όλες τις αναμνήσεις μ' ένα αχνό περίβλημα, αφήνοντας τες ακαθόριστες, να με ακολουθούν συνεχώς, στοιχειώνοντας με...



... και αφέθηκα σ' έναν ύπνο που με πήγε πολύ μακριά. Κάθε άλλο παρά γαλήνια όνειρα με σκοτείνιασαν. Φαντάστηκα πράγματα που δεν έγιναν ποτέ. Μπλέχτηκα στα δίχτυα της φαντασίας. Ήταν και το Φεγγάρι που με πλάνεψε με το φως και τα παιχνίδια του... σαν παιδί κι αυτό, να ψάχνει μια χαμένη ρότα στα ουράνια μονοπάτια.
... ένιωσα να χάνω τον χρόνο. Άλλες φορές να περνάει και να μην με ακουμπάει κι άλλες φορές να μου φέρεται αλύπητα. Σαν να μεγάλωσα χρόνια ολόκληρα μέσα σε λίγους μήνες. Ήταν ο μόνος που μου φώναζε την αλήθεια κι αυτό ήταν που δεν μπορούσα ν' αντέξω πιο πολύ απ' όλα. Μα το μυαλό ποτέ δεν ξεκολλάει απ' τα παλιά, σαν παιδί που αρνείται να μεγαλώσει.
... κι ύστερα άρχισαν τα ταξίδια. Πάνω-κάτω, μπρος-πίσω όλη την ώρα. Είτε διανοητικά είτε πραγματικά ταξίδια στον χάρτη, ήταν ο μόνος τρόπος ν' αντέξω το γκρίζο του χειμώνα που εγκαταστάθηκε στην ψυχή μου, μαζί με την απουσία, οριστική ή μη, αγαπημένων μου ανθρώπων. Ήταν ο μόνος τρόπος για να συνεχίσω να αναπνέω σχεδόν κανονικά.



... κι ενώ είχα καταφέρει να πέσω σε κάτι σαν χειμερία νάρκη, να μην σκέφτομαι πολύ, ήταν στιγμές που το σώμα μου ξυπνούσε. Σαν σε όνειρο, ζητούσε όσα είχε χάσει. Και προσπαθούσε να τα πάρει.. Κι όσο μου λέγανε να μην μεθώ, τόσο εγώ αποφάσιζα να πίνω πιο πολύ, σαν να μην έπιαναν τα λόγια σ' αυτήν την διάθεση για μέθη! Προτιμούσα στον δικό μου πίνακα να βάλω τα δικά μου χρώματα, κι όχι δανεικά... Κι ας ήταν να μην πάρω καλλιτεχνικά πρωτεία!
... μόνο που με φόβιζε κάτι, κι ακόμα με φοβίζει... οι ψεύτικες μάσκες που φαντάζουν απαραίτητες, τα ειρωνικά χαμόγελα και οι δήθεν υποσχέσεις φιλίας... Όταν ο άλλος κοιτάζει πρώτα να σε αλλάξει για να φτάνεις στα μέτρα του, πως γίνεται να σε αγαπάει; Δεν κοιτάζω να είμαι ίδια με κανέναν, μόνο την αγάπη βάζω πάνω απ' όλα...





νότες μαγικές κι ένα τραγούδι μοιάζει να με πλησιάζει από μακριά.
μ' αρέσει... είναι το μοναδικό που μου 'χει μείνει τώρα που τα έχασα όλα.
θα 'ναι αυτό της άνοιξης, που ήρθε και επίσημα, παρά τα τελευταία κρύα.
την λατρεύω... πως θα μπορούσα αλλιώς;
...αφού είμαι παιδί της!

(Διάφανα Κρίνα- Μικρές αλήθειες)

Γιατί να χάνομαι για πάντα στη φωνή σου
να κλείνουν οι πληγές μου μόνο με φιλιά
έχει γεμίσει το μπουκάλι μου μ' αλήθειες
μα η καρδιά σου είναι ένα ψέμα απ΄ το βορρά

Ας ειν΄ τα χέρια σου, τα μάτια και η πνοή σου
Να μ΄ αγκαλιάζουν αιώνια ψεύτικα
Να με κοιτάζουνε φευγαλέα ερωτικά
Να ξεφυσάει η πνοή σου απ΄ το βορρά

Show....

έχεις παρατηρήσει πότε πόσο ο χτύπος της καρδιάς φαντάζει με το τικ τακ του ρολογιού;
σαν χαλασμένο χρονόμετρο...
ρυθμισμένο επίτηδες να μετράει αντίστροφα.
κάθε παλμός και ένα χαμένο δευτερόλεπτο...
σιωπηλή μες στο σκοτάδι... να προσπαθώ να ξεχωρίσω τι είναι δικό μου από αυτόν τον χτύπο και τι ξένο.



τι γρήγορα που περνά ο χρόνος;
χθες ήταν Νοέμβρης ακόμα... τότε που δεν χορταίναμε να τρέχουμε στις βροχές και το κρύο..
σήμερα είναι κιόλας Μάρτης... κι η σιωπή παλεύει ήδη να ρίξει το αχνό πέπλο της πάνω μας..
αύριο θα φτάσει ο ζεστός Ιούνης... το καλοκαίρι πάντα μου άρεσε... δεν είχα τίποτα να φοβηθώ σε αυτό!



μ' αυτές τις σκέψεις πέφτω για ύπνο...
μ' αυτές οδηγούμαι στα πιο τρελά όνειρα...
αν μπορούσα να κάνω πραγματικότητα έστω τα κοιμισμένα μου όνειρα θα ήμουν ευτυχισμένη!

(Beth Gibbons and Rustin Man- Show)

Όποιος ξεχνάει, ξεχνιέται.... (?)

(Midnight Choir- In the shadow of the circus)

φωτιά στο λιμάνι....

τα φώτα μιας πόλης...
μια βόλτα στο λιμάνι...
ένας νέος κόσμος...
μια νέα ευκαιρία να βρω το "σπίτι" που τόσο ψάχνω,
μα δεν βρίσκω πουθενά...

(πριν φύγω, όταν είπα στον αδερφό μου ότι θα πάω Θεσσαλονίκη, μου είπε.. "χαιρετίσματα στον Γιάννη". Γέλασα και τον κορόιδεψα γιατί δεν ήξερα ότι την επόμενη μέρα θα έτρωγα στο ίδιο σουβλατζίδικο με τον Αγγελάκα!)

κούφιο κεφάλι...
κούφιες σκέψεις που δεν λένε να βγουν...
μένουν ανολοκλήρωτες να αιωρούνται σε κάποια άβυσσο του νου...
ανικανοποίητες και οι περισσότερες επιθυμίες από κάποιο "εγώ" που δεν σταματάει να κοιτάζει τίποτα παρά μόνο το "εγώ" του...



ήρθε η άνοιξη... επιτέλους!
ας ελπίσουμε πως η κακή μου διάθεση θα επηρεαστεί από την μαγεία που σκορπάει στον αέρα η γύρη των ανθισμένων αμυγδαλιών...
πόσο με μάγευαν, αλήθεια, πάντα αυτά τα δέντρα!! χωρίς πράσινο... μόνο καφέ και ροζ..
ο χειμώνας έφυγε μ' έναν αναστεναγμό ανακούφισης..
θα φύγουν άραγε και τα χιόνια και η συννεφιά το ίδιο εύκολα;

(μετά από ένα τετραήμερο στην τρέλα του καρναβαλιού της Πάτρας,
λέω ν' ανηφορίσω προς την συμπρωτεύουσα...
θα τα πούμε σε μια βδομάδα!)

(Madrugada- Only when you 're gone)