Κάποιος μου ζωγράφισε έναν ήλιο και μου είπε να χαμογελάω περισσότερο.
Πήρα τον ήλιο και τον έβαλα να λάμπει στον γκρίζο ουρανό μου.
Δεν τα κατάφερε για πολύ... τα σύννεφα τον νίκησαν.
Τον πότισε η βροχή.
Έχασε την λάμψη του.
Ξέβαψαν τα χρώματα του και έγινε κίτρινο το χρώμα της βροχής.
Κατάντησε κι αυτός ένα νεκρό αστέρι...
...μετά από πολύ καιρό και πολλές αναβολές...
...ήρθαν οι Επισκέπτες!!
Τραγούδησαν Χωρίς κανόνα...
Άγρια τραγούδια.. Αιρετικά... Άγρια λόγια...
Σαν την Άγρια των άστρων μουσική που βρέχει όνειρα Όταν χαράζει...
"Από δω και πάνω στου γλεντιού το σαματά,
Ο Σαδίκης στον κόσμο του, όπως πάντα... τέλειος!!
Από μικρή μου άρεσε να ταξιδεύω στον ουρανό.
Το άπειρο πάντα με μάγευε.
Όχι μόνο την νύχτα, αλλά και την μέρα...
...να χάνομαι στο γαλάζιο..
...να παίζω με τα σύννεφα..
...να τους δίνω σχήματα και μορφές που κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να δει.. άλογα να τρέχουν σε αέρινες κούρσες, χαμογελαστά πρόσωπα, δελφίνια να πηδούν έξω απ' τα κύματα...
Αλήθεια... έχεις προσέξει ποτέ τα σύννεφα;
Έχεις δει τι φανταστικές μορφές μπορούν να πάρουν;
Σαν νησάκια μοιάζουν μέσα σε μια ατελείωτη αέρινη θάλασσα.
Κλείνεις τα μάτια κι ακούς τον ψίθυρο του αέρα... ακούς τα σύννεφα να σε καλούν...
Και ξαφνικά... ανεβαίνεις πάνω στο πιο μικρό, το πιο τρελό, το πιο παιχνιδιάρικο σύννεφο!
Και σε ταξιδεύουν όλα μαζί στον δικό τους κόσμο, κάπου που θα ήθελαν να πάνε όλοι αλλά κανένας δεν μπορεί, κάπου στο άπειρο...
Γιατί επισκέπτες είναι...
Ταξιδιώτες προς την χώρα των ονείρων...
βρώμα...
