Ταξίδι....

...από τη Δύση στο Βορρά κι από εκεί ξανά πίσω.
Πίσω... εκεί που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να υπάρχει ένα σπίτι. Δεν υπάρχει τίποτα όμως. Και δεν θυμάμαι κανένα σπίτι...

Στους δρόμους λοιπόν...
Ταξίδι προς αναζήτηση κάτι αόριστου και απροσδιόριστου.
Αρκεί να αισθάνεσαι να σε καλεί η σειρήνα ενός νέου Έρωτα. Ή ακόμα και το σταθερό τραγούδι της Φιλίας...
Σε κάθε περίπτωση, βλέπεις ένα αμυδρό φως πέρα στον ορίζοντα.
Μοιάζει με φάρο που στέκεται μονάχος πάνω σε γκρίζο βράχο στη μέση της θάλασσας, να τον τρων τα κύματα και η βροχή.
Είναι εκεί όμως κάθε στιγμή, να σου δείχνει τον δρόμο, σαν μπούσουλας...

Είναι η φιλία ένας άξιος λόγος για να κάνεις την ζωή σου ταξίδι;;;

(Αλκίνοος Ιωαννίδης- Ταξίδι)

Μα εγώ θα κάνω ταξίδι τη ζωή μου
Αγάπη ακριβή μου για να 'ρθω να σε βρω
Μέσα στ' αστέρια σαν φως θα ταξιδέψω
Σαν άστρο θα πέσω για να 'ρθω να σε βρω

Το σεντούκι με τις αναμνήσεις

Άνοιξε το σεντούκι με τις αναμνήσεις σήμερα... Αιφνιδίως!
Χρόνια κλειδωμένο... σχεδόν ξεχασμένο, να καταστέφεται από την υγρασία και την σκόνη.
Μα πάντα έρχεται ο καιρός που θα ξανανοίξει, όσα χρόνια κι αν περάσουν...

Να τι βρήκα μέσα...
...ένα ζευγάρι στραπατσαρισμένα παιδικά φτερά, που ευτυχώς πετάνε ακόμα, κι ας χάσανε την λάμψη τους. Μόνο που είναι πολύ μικρά πλέων για την πλάτη μου...
...ένα μάτσο ξεχασμένες δικές μου υποσχέσεις, να χορεύουν μόνες στο λυκόφως και να ζητούν επιτέλους να τις εκπληρώσω.
...διαλυμένα παιδικά όνειρα, που δεν άντεξαν να ζήσουν μέσα σε τόση σκόνη, λες κι ήταν εύθραυστα και δεν μπορούσαν ν' ανασάνουν.
...χαμένες παιδικές φιλίες, στοιχειωμένοι παιδικοί έρωτες, καταδικασμένα σε λήθη και τα δυο.
...παιδικές καλοκαιρινές αναμνήσεις χαράς σε νησιά και θάλασσες, με ήλιο και φως. Σε φόντο ασπρόμαυρο όμως, χωρίς να ξέρω το γιατί.
...ανόητες φοβίες και εμμονές, που γίνονταν τεράστιες από την παιδική φαντασία και το σκοτάδι. Τώρα ζουν κι αυτές την παρακμή τους σε κάποια άκρη του σεντουκιού μου, ξεχασμένες, να ψάχνουν πάντα την ευκαιρία να μεγαλώσουν πάλι και να με στοιχειώσουν ξανά.

Το έκλεισα τρομαγμένη, όπως κάνω πάντα. Μάλλον ποτέ δεν θα είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω το παρελθόν...

Το σεντούκι όμως τι πρέπει να το κάνω; Ποια είναι η θέση του;
Πίσω στην γωνία με τις σκόνες και τις αράχνες που συνήθισε ή κάψιμο μαζί με όλα όσα έχει μέσα;;;

(Sigur Ros- Heysatan)

Keep on...

Ρίχνεις το φταίξιμο στον εαυτό σου.
Πάντα και για όλα...
Δεν κοιτάς ποιος έχει δίκιο ή άδικο.
Απλά λες ότι φταις πάλι εσύ, κι ας ξέρεις βαθιά μέσα σου ότι αυτή τη φορά δεν έκανες τίποτα λάθος...
Ρίχνεις το φταίξιμο στον εαυτό σου.
Γιατί ξέρεις ότι δεν υπάρχει λογική που να σε αθωώνει...
Γιατί ξέρεις πως έτσι θα καταφέρεις να συνεχίσεις.
...μόνο έτσι θα καταφέρεις να συνεχίσεις...

(Placebo- Pierrot the Clown)

ΚΡΑΚ

Είναι κάτι στιγμές που ακούς ένα φοβερό ΚΡΑΚ κάπου μέσα σου..
Σαν κάτι να χαράσσεται και να σπάει...
Δεν πονάει.
Απλά νιώθεις κάτι να αλλάζει... να αλλοιώνεται... για πάντα.

What made the river so cold?

Ναύπλιο. Απέναντι το Άστρος.
Μπλε. Γκρι. Γαλάζιο... η θάλασσα παλεύει με τον ουρανό και τα σύννεφα. Όλα μαζί ανακατεμένα στην παλέτα του καιρού.
Η πρώτη βροχή του χειμώνα και ακόμα δεν τελείωσε το καλοκαίρι... Βιάστηκε να φύγει κι αυτό λες και το κυνηγούσε ο χρόνος. Ανελέητος, όπως πάντα, δεν αφήνει το καλοκαίρι να ομορφύνει τα άνθη του λίγο ακόμα...

Όλα μπλε...
Τόση λύπη και δεν έχει τελειώσει ακόμα το καλοκαίρι...


Σκέψεις του παρελθόντος επιστρέφουν ξανά τώρα.
Μάλλον δεν είχαν φύγει ποτέ, παρ' ότι νόμιζα τότε ότι τις είχα διώξει...
"Έφτασα ως την άκρη του κόσμου για να σε βρω, μα δεν έβρισκα το τέλος. Ίσως ο κόσμος μου είναι τόσο μικρός, κι εγώ τόσο μικρή μέσα σ' αυτόν, πνίγομαι μέσα στην ύπαρξή μου..."

Το 'χω ξαναζήσει αυτό;
Δεν ξέρω...
Μα πώς γίνεται; Αφού εδώ έρχομαι για πρώτη φορά...
Το μπλε είναι ίδιο παντού. Σε όποια απόχρωση κι αν το βρεις: παντού ίδιο και παντού μπλε...
Μπλε... το χρώμα της λύπης.. Kι όμως η θάλασσα είναι μπλε, μπλε και η ελευθερία της...

Το καράβι με τις σκέψεις σαλπάρει απόψε για άγνωστα μέρη.
Επιβιβάστηκαν όλες, γνωστές κι απόκρυφες, και μ' άφησαν επιτέλους...
Μα να.. κάποιες ξέφυγαν και κατευθύνονται ξανά προς εμένα.
...οι σκέψεις της παράνοιας..
Καλοδεχούμενες να 'ναι πάντα...


(7-7-08, 29/31-8-08)


(Anathema- A fine day to exit)

I got these feelings and I don't know why
I see all my fears in the darkness of light
what made the river so cold?