Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Μόνο η Βροχή ξέρει....

Πόσες φορές στη ζωή του αντέχει ένας άνθρωπος να φτάσει στο μηδέν;
Αρχίζει ξανά από την αρχή σαν να μην τρέχει τίπο
τα;
...ή το κάθε μηδενικό αφήνει κι ένα νέο σημάδι πάνω σου;




Μια ζωή θυμάμαι να μου λένε να μαθαίνω από τα λάθη μου...
Μα δεν είναι τάχα η ζωή τόσο μικρή... μια αναλαμπή μέσα στο απέραντο σκοτάδι;
Πως γίνεται να βρεις μια δεύτερη ευκαιρία να διορθώσεις τα λάθη σο
υ;
Οι άνθρωποι που πλήγωσες δεν είναι πια εκεί....
Και μια συγνώμη να αιωρείται κάπου στο κενό, να ψάχνει μια αγκαλιά να το σβήσει... μα μάταια...




Κλείνω τα μάτια,
σηκώνω το κεφάλι στον ουρανό
νιώθω την βροχή να μου ξεπλένει το πρόσωπο.
Οι άνθρωποι γύρω μου τρέχουν για να μην βραχούν...
Πάλι τρέχουν... που πάνε άραγε τώρα;

Μοιάζουν να μην έχουν προορισμό.
Τα πόδια και τα χέρια μου γεμίζουν νερά,
τα ρούχα μου βρέχονται,
στην πλάτη στάζουν τα μαλλιά μου...
Αυτή η βροχή φαντάζει ατέλειωτη... σαν να ξεκίνησε αιώνες πριν τον αποπλανητικό χορό της, για να σβήσει τα λάθη μου, να με κάνει να τα ξεχάσω.





Η βροχή ξέρει που χάνομαι.
Η βροχή ξέρει πότε κλαίω.
Η βροχή ξέρει γιατί κλαίω.
Η βροχή ξέρει αυτά που κρύβω.
Η βροχή ξέρει ότι θέλω να φύγω.
Η βροχή ξέρει που θέλω να πάω.

Η βροχή ξέρει να με φυλάει.
Η βροχή ξέρει να με μαγεύει.
Η βροχή ξέρει να με αποπλανεί.
Η βροχή ξέρει ότι τραγουδάω.

Η βροχή τραγουδάει μαζί μου.
Η βροχή ξέρει και ότι χορεύω.

Η βροχή χορεύει μαζί μου.
Η βροχή ξέρει....




Αυτές οι βροχές του Σεπτέμβρη μοιάζουν σχεδόν καλοκαιρινές...
Ήλιος, ζέστη, υγρασία.... μελαγχολία.... νοσταλγία....
Θέλω να ξεχάσω...
Θέλω να κλείσω τα μάτια και να μην θυμάμαι...
Θέλω να βλέπω στα όνειρα μου γνώριμα πρόσωπα και να λέω πως δεν τα αναγνωρίζω...
Θέλω να έχω μια μνήμη που να συγκρατεί προσωρινά μόνο ό,τι υπάρχει στο οπτικό μου πεδίο...
Και μετά να διαγράφει.




10 βρηκαν το κλειδι:

AlexMil είπε...

Να σου πω κάτι,
συνήθως από τα λάθη μαθαίνουμε, είναι βασικός κανόνας της μάθησης αλλά και της επιβίωσης.
Αυτά με ορθολογικούς όρους, γιατί όταν μπαίνει η ψυχή, το συναίσθημα, το πάθος, όλα αλλάζουν, ανατρέπονται,τα λάθη επαναλαμβάνονται.
Και όποιος επαναλαμβάνει τα λάθη του, σημαίνει πολλά, πως ακόμη αμφιβάλει, ελπίζει, αμφισβητεί πως είναι λάθος.
Με άλλα λογια η ανθρώπινη φύση και η βροχή που σε απομονώνει.


πολύ όμορφες οι σκέψεις σου
καλημέρα

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

θαρρω πως ποτε δεν φτανουμε στο μηδεν αλλα σε ενα νεο σημειο εκινησης μιας και κουβαλαμε πια τοσες "εμπειριες"...

ουτε θαρρω πως μαθαινουμε απο τα λαθη μας μιας και παντα καταφερνουμε να κανουμε καινουργια με εμπειρια μηδεν...

κατω απο τη βροχη παντα...
και διχως ομπρελα...
πως μ'αρεσει...

καλως επεστρεψες και παλι!

νεραιδενια φιλακια!!!

DaisyCrazy είπε...

"Οι άνθρωποι που πλήγωσες δεν είναι πια εκεί...." και κάποια πράγματα δεν διαγράφονται ακόμα κι αν στα έχει συγχωρήσει ο άλλος...

αυτές οι βροχές του σεπτεμβρη φερνουν μια γλυκια νοσταλγια και ενα ανεξηγητο πόνο.. είναι λες και βρίσκονται εδώ καταλάθος..

aggelika είπε...

alexmil,
έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν κανόνες και πρωτόκολλα για τις πράξεις.. Όσο κι αν προσπαθείς δεν μπορείς να καταφέρεις κάτι τέτοιο! Είναι ανώφελο να προσπαθείς να βάλεις μια ζωντανή σκέψη σε μια νόρμα... Το συναίσθημα όταν φυλακιστεί παύει να υφίσταται!

ναϊάδα,
ίσως έχεις δίκιο.. μάλλον ποτέ δεν θα καταφέρουμε να "σβήσουμε" όσα μας ακολουθούν σε αυτή τη ζωή.
καλώς σας βρήκα πάλι! Είχα ανάγκη από ένα διάλειμμα!
φιλάκια νεράιδα!

dorothea,
η αμφιβολία είναι ακόμα πιο μεγάλη όταν δεν ξέρεις αν σε έχει συγχωρέσει πραγματικά ο άλλος.. όταν δεν σου έχει δοθεί η ευκαιρία καν να ζητήσεις συγνώμη.
...δεν μου φαίνονται καθόλου καταλάθος αυτές οι βροχές! Είναι σαν να προσπαθούν να σβήσουν την κάψα που άφησε το καλοκαίρι φεύγοντας, αλλά μόνο αυτό δεν καταφέρνουν να κάνουν!

jacki είπε...

Οι άνθρωποι που πληγώσαμε ή μας πλήγωσαν και δεν είναι εκεί..
που δε δώσανε μια ευκαιρία στη συγγνώμη.. Αξίζει άραγε να πονάμε γι αυτούς;
Δεν ξέρω πια.

Η βροχή.. λατρεμένη..
Μας έλειψες μικρή..
Τι καλά που είσαι πίσω.
Φιλιά σου.

pafa64 είπε...

Προσπαθώ να μην κάνω λάθη
Μα κάνω λάθη, όπως όλοι
τα αγαπώ τα λάθη μου
τα λάθη μου με κάνουν αυτό που είμαι
αυτοί που με αγαπούν τα ξέρουν
όπως και εγώ τα δικά τους.
Πραγματικά μια αναλαμπή είναι η ζωή
μα χωράει πολλές φορές το ίδιο λάθος.

pafa64 είπε...

Δες και αυτό
http://pantelisfatsis.blogspot.com/2009/03/blog-post.html

aggelika είπε...

jacki,
έχω μάθει να συγχωρώ στη ζωή μου, από τα πιο απλά μέχρι τα πιο δύσκολα. Νιώθω ότι μου είναι αδύνατο να κρατήσω κακία σε κάποιον. Γι' αυτό στεναχωρήθηκα όταν θέλησα μια ευκαιρία να ζητήσω συγνώμη για ένα δικό μου λάθος και δεν μου δόθηκε.. ίσως πάλι καλύτερα.. ίσως να μην άξιζε να πω αυτή τη συγνώμη! Ο χρόνος θα δείξει...
κι εσείς μου λείψατε!
φιλάκια!

pafa64,
αν δεν κάναμε λάθη δεν θα ήμασταν άνθρωποι. Έχω σκεφτεί πολλές φορές ότι αν μου δινόταν μαγικά η ευκαιρία να ξαναζήσω το παρελθόν, τα ίδια λάθη θα έκανα, με διαφορετικό τρόπο!
ωραίο το τραγούδι! παλιό και γνωστό!

πνευμα είπε...

Ελπίζω η βροχούλα να λειτούργησε ευεργετικά και σε εσένα...

Την καλησπέρα μου

Ανώνυμος είπε...

I αναμφισβήτητα λαχταρούσε για να δίνουν λαβή για αναγνώριση να είναι μέσα για να εκτιμούμε για όλους μια λαμπρή συνεισφορά μας έχουν εμφανιστεί εδώ. Διευρυμένη σακί internet έχει αμέσως γνωστή με μεγάλη στρατηγικές για να πάει πέρα ​​με τους φίλους καθώς επίσης και την οικογένειά μου. θα αποδείξει την οποία οι περισσότεροι από εμάς τους επισκέπτες στην ουσία έχουν αναμφισβήτητα αγιαστεί να υπάρχει σε εμφανές χωριό με πολύ πιο αδιάλυτο άτομα με κερδοφόρα υπαινιγμούς. αισθανόμαστε πράγματι υπόχρεοι να έχουν ανιχνεύσει τις ιστοσελίδες σας καθώς και ξεδιάντροπη συμπεριφορά σε τόσο πιο λίγο περισσότερο έκτακτες γιορτή λεπτά μαζικής εδώ. Σας ευχαριστώ και πάλι για όλα τα στοιχεία.