Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Soulmates never die...

Πάλι από την αρχή:




...αντίο και θα μου λείψεις...
(δηλαδή ήδη έχεις αρχίσει και μου λείπεις...)
(μα πιο πολύ θα μου λείψει αυτό το "τα λέμε αύριο...")
(όχι, θα κρατηθώ και δεν θα κλάψω αυτή τη φορά...)
(δεν ήθελα να ανεβάσω πάλι Placebo, μα αυτό το τραγούδι ταιριάζει με το συναίσθημα που με κατακλύζει τώρα. Οπότε δεν τραγουδούν οι Placebo, τραγουδά το συναίσθημα μου...)


(Placebo- Sleeping with ghosts)

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009

Μόνο η Βροχή ξέρει....

Πόσες φορές στη ζωή του αντέχει ένας άνθρωπος να φτάσει στο μηδέν;
Αρχίζει ξανά από την αρχή σαν να μην τρέχει τίπο
τα;
...ή το κάθε μηδενικό αφήνει κι ένα νέο σημάδι πάνω σου;




Μια ζωή θυμάμαι να μου λένε να μαθαίνω από τα λάθη μου...
Μα δεν είναι τάχα η ζωή τόσο μικρή... μια αναλαμπή μέσα στο απέραντο σκοτάδι;
Πως γίνεται να βρεις μια δεύτερη ευκαιρία να διορθώσεις τα λάθη σο
υ;
Οι άνθρωποι που πλήγωσες δεν είναι πια εκεί....
Και μια συγνώμη να αιωρείται κάπου στο κενό, να ψάχνει μια αγκαλιά να το σβήσει... μα μάταια...




Κλείνω τα μάτια,
σηκώνω το κεφάλι στον ουρανό
νιώθω την βροχή να μου ξεπλένει το πρόσωπο.
Οι άνθρωποι γύρω μου τρέχουν για να μην βραχούν...
Πάλι τρέχουν... που πάνε άραγε τώρα;

Μοιάζουν να μην έχουν προορισμό.
Τα πόδια και τα χέρια μου γεμίζουν νερά,
τα ρούχα μου βρέχονται,
στην πλάτη στάζουν τα μαλλιά μου...
Αυτή η βροχή φαντάζει ατέλειωτη... σαν να ξεκίνησε αιώνες πριν τον αποπλανητικό χορό της, για να σβήσει τα λάθη μου, να με κάνει να τα ξεχάσω.





Η βροχή ξέρει που χάνομαι.
Η βροχή ξέρει πότε κλαίω.
Η βροχή ξέρει γιατί κλαίω.
Η βροχή ξέρει αυτά που κρύβω.
Η βροχή ξέρει ότι θέλω να φύγω.
Η βροχή ξέρει που θέλω να πάω.

Η βροχή ξέρει να με φυλάει.
Η βροχή ξέρει να με μαγεύει.
Η βροχή ξέρει να με αποπλανεί.
Η βροχή ξέρει ότι τραγουδάω.

Η βροχή τραγουδάει μαζί μου.
Η βροχή ξέρει και ότι χορεύω.

Η βροχή χορεύει μαζί μου.
Η βροχή ξέρει....




Αυτές οι βροχές του Σεπτέμβρη μοιάζουν σχεδόν καλοκαιρινές...
Ήλιος, ζέστη, υγρασία.... μελαγχολία.... νοσταλγία....
Θέλω να ξεχάσω...
Θέλω να κλείσω τα μάτια και να μην θυμάμαι...
Θέλω να βλέπω στα όνειρα μου γνώριμα πρόσωπα και να λέω πως δεν τα αναγνωρίζω...
Θέλω να έχω μια μνήμη που να συγκρατεί προσωρινά μόνο ό,τι υπάρχει στο οπτικό μου πεδίο...
Και μετά να διαγράφει.