Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

Να με θυμάσαι...


εγώ ποτέ δεν έκλαιγα για κανέναν.
δεν συγκινόμουν εύκολα.
ήμουν κυνική, όλα τα έβλεπα με το ίδιο χρώμα.
όλοι πίστευαν ότι είμαι σκληρή κι αναίσθητη.
δεν είχα κανένα ρομαντισμό στην ψυχή μου.
τους είχα αφήσει όλους να πιστεύουν ότι δεν μπορεί να με στεναχωρήσει τίποτα.
...ούτε φιλία, ούτε έρωτας.
κι έπαιζα το παιχνίδι μου καλά.
γιατί μάλλον όλους τους είχα πείσει...




μόνο που καμιά φορά έκλαιγα για μένα.
πάντα κρυφά, δεν ήθελα να με βλέπουν οι άλλοι να κλαίω.
(ακόμα κι απ΄τον ίδιο μου τον εαυτό καμιά φορά κρυφά...
σαν να ντρεπόμουν και μένα.)
λες και τα δάκρυα θα έλεγαν όλα αυτά που δεν ήθελα να πω.
είναι σαν να εμφανίζεις την αδυναμία σου στο φως του Φεγγαριού.
είναι σαν να αφήνεις την ψυχή σου ανοιχτή να την διαβάσει ο καθένας.
και εγώ αυτό πάντα φοβόμουν.
πιο πολύ απ' όλα έτρεμα την απόρριψη.
...ν' απορρίψει κάποιος την ίδια μου την ψυχή, αυτό που πραγματικά είμαι.
γι' αυτό κλειδαμπάρωσα καλά την καρδιά μου και έκρυψα καλά το κλειδί σε μέρος που ξέρω μόνο εγώ.




μέχρι που ήρθε κάποιος και βρήκε το κλειδί.
άνοιξε την σκουριασμένη κλειδαριά.
αγκάλιασε την ψυχή μου μαζί με τις ουλές της.
και με έκανε επιτέλους να κλάψω για κάποιον άλλον εκτός από μένα.
όχι επειδή με πλήγωσε.
αλλά επειδή φεύγει...
έτσι το έφερε η ζωή.
και τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμια, χείμαρροι.
για πρώτη φορά τόσο απροκάλυπτα.
τίποτα δεν τα συγκρατούσε πια.
λες και περίμεναν καιρό για να ξεσπάσουν.
να τα παρασύρουν όλα στο πέρασμα τους.
να μην μείνει πίσω τίποτα που θυμίζει.
...τίποτα που πονάει.
μα δεν κατάφεραν να τα πάρουν όλα.
γιατί πάντα κάτι μένει πίσω.
ίσως το πιο μικρό... το πιο ασήμαντο... το πιο εύθραυστο...
πάντα αυτό που πονάει πιο πολύ απ' όλα.
αυτό που δεν το αγγίζει με τίποτα ο χρόνος.

Να με θυμάσαι...



(Σήμερα η πολύ καλή μου φίλη Δ. έφυγε για την Θεσσαλονίκη. Ένας νέος προορισμός θα γεμίζει τον χάρτη μου. Θα έχουμε 504 χιλιόμετρα να μας χωρίζουν πλέον. Κάθε ένα από αυτά ντυμένο και με μια ξεχωριστή ανάμνηση. Ίσα ίσα για ν' αντέξουμε μέχρι να βγει ο χειμώνας.)

9 βρηκαν το κλειδι:

raslowbap είπε...

Όσο κοινότυπο και αν ακούγεται όσο μεγάλη και να είναι η απόσταση ποτέ δεν είναι ικανή να φθείρει ή να χαλάσει μια καλή φιλία. Και εμένα πολλοί φίλοι φύγαν, γύρισαν άλλες φόρές έφυγα εγώ αλλά πάντα στα δύσκολα ήταν κοντά και ας μας χώριζαν τόσα χιλιόμετρα.

Καληνύχτα :)

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

ξερεις τι λεω παντα...
οι ψυχες που ειναι ενωμενες με εκεινη την αορατη κλωστουλα δεν ξερουν απο αποστασεις...
το εχω ζησει κι εγω με μια φιλη μου που μας χωρισαν πιο πολλα χιλιομετρα...εγω θεσσαλονικη κι εκεινη κεφαλλονια...
κλαμμα...τραγουδια και απεγνωσμενα τηλεφωνα...
ακομα ειμαστε μαζι...τωρα και οι δυο εδω στη θεσσαλονικη...

στο χερι σας ειναι...

νεραιδενια φιλακια γλυκια μου!!!

aggelika είπε...

raslowbap,
το ξέρω ότι μια καλή φιλία δεν χαλάει με την απόσταση. ίσως αυτό θα είναι και μια δοκιμασία για μας. Απλά ποτέ δεν μπορούσα τους αποχωρισμούς.. και σκέφτομαι ότι τίποτα δεν θα είναι το ίδιο τώρα που έφυγε, δεν θα ξανάρθουν όλα αυτά που ζήσαμε..
ευχαριστώ πολύ, καλή σου μέρα..

ναϊάδα,
στο χέρι μας είναι, ναι...
νομίζω πως κι εμείς έτσι ακριβώς θα είμαστε... κλάμα, τραγούδια και απεγνωσμένα τηλέφωνα!!! θα δείξει..
απλά δεν ήθελα να τελειώσει αυτό που ζούσαμε τώρα, ίσως δεν ήμουν έτοιμη να μπω σε μια νέα κατάσταση. Γι' αυτό με πήρε τόσο από κάτω.
καλή σου μέρα γλυκιά μου νεράιδα!!

Argy είπε...

HOOOLAAAAA!

Άρτεμις είπε...

Αχ αυτή η πόλη...


Θα σε θυμάται...


Τα ονόματα των ψυχών που χαράζονται πάνω στην καρδιά, δεν σβήνουν εύκολα...

aggelika είπε...

argy,
holaaa,que tal??

άρτεμις,
αχ αυτή η πόλη!!
(ευκαιρία να την "κατακτήσουμε" κι αυτήν. Είχα πάει πολύ μικρή, σαν να μην έχω πάει καθόλου δηλαδή..)
θα με θυμάται... νομίζω πως έχουν δύναμη αυτά που έχουμε ζήσει να μας κρατήσουν κοντά ακόμα κι αν είμαστε σε διαφορετικές πόλεις.. :)
καληνύχτα..

lakis είπε...

Έτσι συμβαίνει συνήθως. Χρειαζόμαστε μικρά ξεσπάσματα δακρύων ή και λόγων πού και πού για να μην εκραγούμε - όπως εσύ. Μέρα καλή

zekia είπε...

κάποιες σχέσεις δε χρειάζονται τηλέφωνα καθημερινά και συχνές συναντήσεις προκειμένου να συντηρηθούν και να συνεχίζουν να αντέχουν. Μπορεί επιφανειακά να αρχίζουν να αλλάζουν όλα αλλά βαθιά μέσα σας τίποτα δε θα αλλάξει.

aggelika είπε...

λάκη φουρουκλά,
αυτό πιστεύω και εγώ. Ό,τι κρατάμε μέσα μας δεν γίνεται να μην ξεσπάσει κάποτε. Και καλύτερα να ξεσπάσει με δάκρυα παρά με άλλο τρόπο..
καλό σου βράδυ.

zekia,
μακάρι να είναι έτσι..
μακάρι στην ουσία να μην αλλάξει τίποτα..
πολύ το εύχομαι!
καλό βράδυ.