Σου γράφω γεμάτη τρόμο μέσα από μιά στοά νυχτερινή
φωτισμένη από μιαν ελάχιστη λάμπα σα δαχτυλήθρα
ένα βαγόνι περνάει από πάνω μου προσεχτικά
ψάχνει τις αποστάσεις του μη με χτυπήσει
εγώ πάλι άλλοτε κάνω πως κοιμάμαι άλλοτε
πως μαντάρω ένα ζευγάρι κάλτσες παλιές
Στο σπίτι
χτες
γίνηκε σκόνη μ' όλα τα ρούχα της μαζί
τα πιάτα σπάζουν μόλις κανείς τ' αγγίξει
φοβάμαι κι έχω κρύψει τα πηρούνια και τα μαχαίρια
τα μαλλιά μου έχουν γίνει κάτι σα στουπί
το στόμα μου άσπρισε και με πονάει
τα χέρια μου είναι πέτρινα
τα πόδια μου είναι ξύλινα
με τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρά παιδιά
Θέλησα να σου γράψω για τις παλιές μας τις χαρές
Να με θυμάσαι
Μίλτος Σαχτούρης (από τη συλλογή ΠΑΡΑΛΟΓΑΙΣ- 1948)
8 βρηκαν το κλειδι:
Και μαζι με το βαγονι περασε και ο χρονος απο πανω της...αλλα οχι προσεχτικα...
Δεν είμαι σήμερα για τέτοια.. Δεν είμαι.
feli,
ναι.. ο χρόνος δεν γνωρίζει από ευαισθησίες...
jacki,
τελικά ούτε εγώ είμαι...
κάπως αργά το κατάλαβα :(
Αφιερωμένο αυτό το τραγούδι που κολλάει με την υπέροχη ανάρτηση σου.
http://www.youtube.com/watch?v=cjh6_nw3ij0
Ελπίζω να σου αρέσει...
Πολλά φιλιά
Το παιδί της πλατείας απο Ζάκυνθο
ουφ...
καπου μες την ντουλαπα και στο βαγονι βρεθηκα κι εγω και αλλο δεν αντεχω...
ειναι και αυτη η μουσικη απο πισω...
δεν μπορω...
ενα νεραιδενιο φιλι σου αφηνω!
παιδί της πλατείας,
ευχαριστώ! πολύ ωραίο!
καλή σου μέρα!
ναϊάδα,
φιλιά πολλά νεράιδα! βγες έξω αν δεν αντέχεις μέσα!
κάτι τέτοια ποστ μου υπενθυμίζουν γιατί αγαπάω τόσο πολύ τον Σαχτούρη..
zekia,
και μένα μου αρέσει, αν και δεν τον καταλαβαίνω πάντα..
Δημοσίευση σχολίου