Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

Ορυχείο


Σου γράφω γεμάτη τρόμο μέσα από μιά στοά νυχτερινή

φωτισμένη από μιαν ελάχιστη λάμπα σα δαχτυλήθρα

ένα βαγόνι περνάει από πάνω μου προσεχτικά

ψάχνει τις αποστάσεις του μη με χτυπήσει

εγώ πάλι άλλοτε κάνω πως κοιμάμαι άλλοτε

πως μαντάρω ένα ζευγάρι κάλτσες παλιές

γιατί έχουν όλα γύρω μου παράξενα παλιώσει


Στο σπίτι

χτες

καθώς άνοιξα τη ντουλάπα έσβησε

γίνηκε σκόνη μ' όλα τα ρούχα της μαζί

τα πιάτα σπάζουν μόλις κανείς τ' αγγίξει

φοβάμαι κι έχω κρύψει τα πηρούνια και τα μαχαίρια

τα μαλλιά μου έχουν γίνει κάτι σα στουπί

το στόμα μου άσπρισε και με πονάει

τα χέρια μου είναι πέτρινα

τα πόδια μου είναι ξύλινα

με τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρά παιδιά

δεν ξέρω πώς γίνηκε και με φωνάζουν μάνα


Θέλησα να σου γράψω για τις παλιές μας τις χαρές

όμως έχω ξεχάσει να γράφω για πράγματα χαρούμενα


Να με θυμάσαι



Μίλτος Σαχτούρης (από τη συλλογή ΠΑΡΑΛΟΓΑΙΣ- 1948)

8 βρηκαν το κλειδι:

Feli είπε...

Και μαζι με το βαγονι περασε και ο χρονος απο πανω της...αλλα οχι προσεχτικα...

jacki είπε...

Δεν είμαι σήμερα για τέτοια.. Δεν είμαι.

aggelika είπε...

feli,
ναι.. ο χρόνος δεν γνωρίζει από ευαισθησίες...

jacki,
τελικά ούτε εγώ είμαι...
κάπως αργά το κατάλαβα :(

Unknown είπε...

Αφιερωμένο αυτό το τραγούδι που κολλάει με την υπέροχη ανάρτηση σου.
http://www.youtube.com/watch?v=cjh6_nw3ij0

Ελπίζω να σου αρέσει...

Πολλά φιλιά
Το παιδί της πλατείας απο Ζάκυνθο

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

ουφ...
καπου μες την ντουλαπα και στο βαγονι βρεθηκα κι εγω και αλλο δεν αντεχω...
ειναι και αυτη η μουσικη απο πισω...
δεν μπορω...

ενα νεραιδενιο φιλι σου αφηνω!

aggelika είπε...

παιδί της πλατείας,
ευχαριστώ! πολύ ωραίο!
καλή σου μέρα!

ναϊάδα,
φιλιά πολλά νεράιδα! βγες έξω αν δεν αντέχεις μέσα!

zekia είπε...

κάτι τέτοια ποστ μου υπενθυμίζουν γιατί αγαπάω τόσο πολύ τον Σαχτούρη..

aggelika είπε...

zekia,
και μένα μου αρέσει, αν και δεν τον καταλαβαίνω πάντα..