Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2009

Με πόσα βράδια να πληρώσω την μοναξιά που μου ανήκει;



Ποτέ δεν έβρισκα παρέα για να κοιτάζω το Φεγγάρι όταν είχε πανσέληνο...
Πάντα ήταν μοναχικά εκείνα τα ταξίδια μου στο απέραντο και το μαύρο του ουρανού.
καλύτερα.. το Φεγγάρι ήταν όλο δικό μου...
κρίμα όμως.. πάντα ήθελα να μοιραστώ αυτή τη σκέψη... απλά, κοίτα τι όμορφο που είναι το Φεγγάρι απόψε! Μόνο εμάς φωτίζει πάνω στη γη και κανέναν άλλον! Για μας στέκει εκεί ψηλά και χαμογελά...
... και ξαφνικά σκοτείνιασε και χάθηκαν με μιας όλα τ' αστέρια...




Όλα γύρω θολώνουν τώρα... Χειμώνας.. μακρύς και κρύος...
Οι δρόμοι που παίρνω τόσα χρόνια με φέρνουν πάντα στο μηδέν.
Με το μηδέν και το άπειρο, να συμφιλιωθούμε, λέει ο ποιητής.
Το δικό μου μηδέν είναι τεράστιο. Κάνει κύκλο γύρω μου. Με πιέζει... Με φυλακίζει... Αφήνει απ' έξω το άπειρο.




... Ώρα Ιούλιος, Αύγουστος... καλοκαίρι ξανά!
Κάθε καλοκαίρι διαφορετικό από το προηγούμενο, όλα αγαπημένα!
Χωρίς Πανσέληνο αυτή τη φορά.
Μα τι σημασία έχει τάχα;
Το Φεγγάρι είναι πάντα εκεί, αιώνια συντροφιά, ακόμα κι όταν δεν είναι ολόκληρο.
Πάλι μόνη να το κοιτάζω, όπως πάντα.




Οι αναμνήσεις μπερδεύονται στο χαμένο μυαλό μου.
Περιστατικά του χτες χτυπούν την πόρτα του σήμερα.
Και τρέχω πίσω, ακόμα πιο πίσω... σε αναμνήσεις που νόμιζα πως είχαν σβηστεί απ' το τετράδιο της μνήμης.
Πώς γίνεται να σ' αγαπάω και να σε μισώ ταυτόχρονα;
Αυτό με σένα ποτέ δεν το κατάλαβα...
Μήπως κατάλαβα και όλα τ' άλλα;
Να το πάλι... το μυαλό κόλλησε ξανά... Πάντα την έβρισκα να ξίνω παλιές πληγές (ποτέ ξεχασμένες). Δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου... Μάλλον σαν τιμωρία που δεν έκανα αυτό που ήθελα τότε.



...με πόσα βράδια να πληρώσω την μοναξιά που μου ανήκει;




"κι έτσι για πάντα θα σαλπάρω
στην πλάτη του δικού σου ανέμου...
σαν να 'σουν όρκος να σε πάρω
που δεν θα πάταγα ποτέ μου..."

10 βρηκαν το κλειδι:

jacki είπε...

Ένα βράδυ Πανσέληνου.. μόνη μου ήμουν αλλά θα έσκαγα αν δεν το μοιραζόμουν με κάποιον.. Τον πήρα τηλέφωνο. Βγες στο μπαλκόνι και δες τι όμορφο που είναι το φεγγάρι του είπα. Και ένιωσα πως το βλέπαμε μαζί..
Το τραγούδι του Παπακωνσταντίνου υπέροχο.

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

εγω καποτε δεν κοιταξα μονη το φεγγαρι...
το κοιταξα με μια αγκαλια ενα σ'αγαπω ενα φιλι και μια ευχη...
και νομιζα πως παντα ετσι θα ηταν...
τελικα η αγκαλια εφυγε,το φιλι στερεψε,το σ'αγαπω ξεχαστηκε και η ευχη δεν πραγματοποιηθηκε...

κι ετσι μονη το κοιταζω τωρα πια...

νεραιδενια φιλακια γλυκια μου!!!

aggelika είπε...

jacki,
ναι, πιάνει κι αυτό καμιά φορά! Να σκέφτεσαι και τους άλλου μόνους που κοιτάζουν το φεγγάρι.
Τι κάνεις όμως όταν οι άλλοι δεν θέλουν να κοιτάζουν το φεγγάρι?
καλό βράδυ.

ναϊάδα,
τουλάχιστον υπήρξαν όλα αυτά και μπορείς να θυμάσαι ότι κάποτε τα είχες κοντά σου! Αυτή είναι σίγουρα η θετική πλευρά των αναμνήσεων μας, κι ας μας πονάει που κάτι όμορφο του παρελθόντος δεν υπάρχει πια! Αλλιώς το κενό θα ήταν αβάσταχτο.
καληνύχτα νεράιδα!

πνευμα είπε...

Το νού σου στους ανθρώπους που το φεγγάρι δεν κοιτούν.
Φοβούνται βλέπεις τις αλήθειες που θα φανούν σε κάθε φέγγισμα του...

Την καλημέρα μου

zekia είπε...

το φεγγάρι είναι πιο όμορφο για μένα Ιανουάριο και Φεβρουάριο. Το καλοκαίρι δεν του δίνω καν σημασία. Το χειμώνα όμως φαίνεται τόσο εξωπραγματικό που δε μπορώ να πάρω τα μάτια μου απο πάνω του.

PeNNy LaNe είπε...

Αυτές οι παλιές πληγές νομίζω ευκαιρία ψάχνουν να ανέβουν στην επιφάνεια... και το φεγγάρι σε τραβάει σαν μαγνήτης!

Άρτεμις είπε...

Αυτά τα μοναχικά φεγγάρια...
Τα μοναχικά όνειρα...
Οι άδειες αγκαλιές...

Κι όλη αυτή η μοναξιά που μαζεύεται τριγύρω και δεν έχεις που να την σκορπίσεις να φύγει μακριά σου...

Με τ' άπειρο πότε θα συμφιλιωθούμε ?

Δεν μας είπε ο ποιητής...

aggelika είπε...

πνεύμα,
οι αλήθειες αποκαλύπτονται με το φως.. και το φως του Φεγγαριού είναι το πιο αμείλικτο! Άσπρο.. να ξεγυμνώνει τα ψέματα όσων δεν το κοιτάζουν κατάματα!
καλό σου βράδυ.

zekia,
για μένα δεν έχει εποχές!
αλλά είναι πιο εύκολο να το παρατηρώ το καλοκαίρι. Είμαστε πιο πολύ ώρα έξω.. τον χειμώνα υπάρχουν και τα σύννεφα... γενικά το έχω συνδυάσει πολύ με διακοπές!
καλό σου βράδυ.

penny lane,
ευκαιρία ψάχνουν και το κάνουν πάντα όταν σου συμβαίνουν κι άλλα πράγματα και είσαι γενικά πιο ευάλωτος για να σε αποτελειώσουν!
Αλλά κομμάτι του εαυτού σου είναι κι αυτές οι πληγές.. πως να τις απαρνηθείς??
καλό βράδυ.

άρτεμις,
πως να σκορπίσει η μοναξιά? σαν μαγνήτης την τραβάς και όποτε κάνει να φύγει πάντα γυρνάει πίσω όλο και περισσότερη..
...κι ίσως να μην είναι στη μοίρα μας να συμφιλιωθούμε ποτέ με το άπειρο...
καλό σου βράδυ.

raslowbap είπε...

Είναι το φεγγάρι ένας καθρέπτης και για καθρεπτίζει εμάς και τα συναισθήματα μας, και όταν είμαστε μόνοι κάνει την μοναξιά μας να φαίνεται πιο έντονη.

Την καλημέρα μου.

aggelika είπε...

raslowbap,
ούτε η ίδια του η παρουσία δεν την μετριάζει την μοναξιά. ούτε τα τόσα αστέρια γύρω...
καλό βράδυ.