Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008


Κι εγώ π' αγάπησα τόσο τη θάλασσα
Κι εγώ π' αγάπησα τα πλοία που σφυρίζουνε στη βραδινήν ομίχλη
Κι εγώ που ήμουνα πάντα ένα μαντίλι στο ψηλότερο κατάρτι
Κι εγώ π' αγκάλιασα το καθετί που πέρασε μπροστά μου
Αυτήν που ζητούσα δεν την συνάντησα ούτε στα πιο μεθυσμένα μου όνειρα.

Μανόλης Αναγνωστάκης

10 βρηκαν το κλειδι:

gregory είπε...

εαν ...σκεφτηκες αναγνωστακη...εισαι σε καλο δρομο...
ειναι ωραιο να αγαπας...

kat. είπε...

εξαιρετικό!
και όχι μόνο!

jacki είπε...

Πάντα πολύ όμορφα κομμάτια μας χαρίζεις. Κι εγώ αγαπάω πολύ τη θάλασσα.
Καληνύχτα.

Coco είπε...

Γεια χαρά! Θάλασσα, μεγάλη αγάπη

pafa64 είπε...

Και σαν κοιτάζεις την υγρή της πεδιάδα,
σαν βλέπεις την απέραντη της πρασινάδα,
τον κάμπο της πού ναι κοντά και τόσο μακρινός,

γεμάτος με λουλούδια κίτρινα που σπέρνει
το φως σαν κηπουρός, χαρά σε παίρνει
και σε μεθά, και σε υψώνει την καρδιά.

Κι' αν ήσαι νέος, μες σταις φλέβες σου θα τρέξη
της θάλασσας ο πόθος· θα σε 'πη μια λέξι
το κύμα απ' τον έρωτά του, και θα βρέξη
με μυστική τον έρωτά σου μυρωδιά.


Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή -
φωνή που μπαίνει
μες στην καρδιά μας και την συγκινεί
και την ευφραίνει.

Κ.Καβάφης.

Unknown είπε...

Θα συμπληρώσω το ποιήμα του Μανώλη Αναγνωστάκη με ένα τρομερό ποιήμα-τραγούδι του Γιάννη Αγγελάκα

Καθένας είναι μια πληγή
κι ένα παράπονο κρυφό στάζει σαν βρύση
και περιμένει την στιγμή
που όρθιος θα σηκωθεί και θα το τραγουδήσει.

Καθένας είναι μια πηγή
που περιμένει να εκραγεί να βγει και να κυλήσει
κι από ψηλά μόλις την δει
την θάλασσα σαν εραστής διψάει να συναντήσει.

Κάποτε εγώ κι εσύ θα βγούμε δεν μπορεί
κάτω στη θάλασσα
θα διαλυθούμε μαζί όπως ορμάει η βροχή
μέσα στη θάλασσα
Δεν θα ’μαι εγώ το σφυρί δεν θα ’σαι εσύ η πληγή
θα ’μαστε η θάλασσα
Δεν θα ’μαι εγώ η πληγή δεν θα ’σαι εσύ το σφυρί
θα ’μαστε θάλασσα.

Να είσαι καλά και να προσέχεις¨)

Githrow Love είπε...

Τι να πω?!
Στην ομίχλη...
Το μαντηλι δεν φαίνεται σε ψηλό κατάρτι...
Αγκάλιασε το καθετί. Πως γίνεται?
Πες γίνεται.
Ούτε καν να πέρασε από δίπλα και να είχε έστω ομίχλη?
Μήπως δεν την είδε γιατί ήταν σε ψηλό κατάρτι?
Μεθυσμένα Όνειρα.
Στα νηφάλια όνειρα?
Δε μπορεί. Δεν ξέρω.
Δεν θα την είδε λέω...
Δεν την αναγνώρισε?
Δεν ξέρω.
Στην ομίχλη να την πέρασε γι' άλλη?
Δεν ξέρει.

lakis είπε...

Υπέροχο ποίημα για εκείνο που λείπει. Πανέμορφη κι η φωτογραφία. Μέρα καλή

just..living!!! είπε...

Η φωτογραφία είναι πραγματικά καταπληκτική και "ταξιδιάρικη"..

aggelika είπε...

gregory,
είναι υπέροχο να αγαπάς. Είναι αυτό ακριβώς που μας χρειάζεται! Γι' αυτό ακριβώς πλάστηκε ο άνθρωπος, για να αγαπά και να αγαπιέται! Άσχετα με αυτό που επικρατεί στις μέρες μας!
καλή σου μέρα..

kat.
ευχαριστώ πολύ!
καλώς ήρθες!

jacki,
χαίρομαι που σας αρέσουν..
η θάλασσα... αχ αυτή η θάλασσα..
καλή σου μέρα..

κοκό,
τεράστια κι απέραντη!
καλημέρα!

pafa64,
όμορφο ποίημα!
Ο ειδικός βέβαια για την θάλασσα δεν είναι άλλος από τον Καββαδία! Σε ταξιδεύει σε κόσμους ανεξερεύνητους!

παιδί της πλατείας,
πέτυχες το αγαπημένο μου από τον καινούριο δίσκο του! Πραγματικά ποίημα.. όπως και τα περισσότερα τραγούδια του Αγγελάκα!

githrow love,
θα ήταν μοναδική, όπως αυτός ο κάποιος που αναζητούμε όλοι μας. Αν την συναντούσε, ακόμα και στην ομίχλη, θα την αναγνώριζε..
καλή σου μέρα..

λάκη φουρουκλά,
ευχαριστώ πολύ! Δεν είναι ολόκληρο, διάλεξα μόνο το τελείωμα του.
καλημέρα..

just..living!,
ευχαριστώ! Έχει την θάλασσα, πουλιά και το Φεγγάρι.. Αρκούν ε?