Παρασκευή 30 Μαΐου 2008

True or False??

Ύστερα από πρόσκληση της λυδίας...
...πρέπει να γράψω 4 προτάσεις σχετικά με μένα, μόνο μία όμως από αυτές θα είναι σωστή. Κι εσείς πρέπει να την βρείτε.

Λοιπόν, αρχίζουμε...

1. Έχω ένα εξοχικό στην Copa Cabana και τα τελευταία χρόνια περνάω εκεί τα καλοκαίρια μου.

2. Κοιμάμαι το πολύ 5 ώρες την ημέρα.

3. Ήμουν ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε στο Φεγγάρι αλλά δεν θέλησα να το κάνω θέμα. Δεν μου αρέσει η δημοσιότητα...

4. Μικρή είχα ένα όνειρο να ταξιδέψω με μηχανή σε όλο τον κόσμο και να βγάζω φωτογραφίες τα μέρη που επισκέπτομαι.

Αλήθειες και ψέματα από τους... dazed & confused, nathalie, narita, iliaxtida, the bluelephant, desa και φυσικά όποιον άλλο θέλει...


Aggelika in the moon....
παντού υπάρχει ένας μύθος..

Σάββατο 24 Μαΐου 2008

Madrugada....


Συναυλία Madrugada σήμερα και αύριο και την Δευτέρα στην Θεσσαλονίκη..
Η γκαντεμιά μου φυσικά συνεχίζεται.. Μα καλά δεν τους είπαν για greek panellinies πριν έρθουν?? Ακριβώς στην μέση! Αν ήταν το επόμενο Σάββατο θα είχα τελειώσει και θα πήγαινα. Θα γιόρταζα εκεί πανηγυρικά το τέλος των εξετάσεων! Αλλά δεν είναι..
Το θετικό είναι ότι κάνουν τρεις συναυλίες και είναι sold out. Άρα μας πάνε. Άρα θα ξαναέρθουν.
Το αρνητικό είναι ότι δεν έχουν ακόμα κιθαρίστα. Άρα μπορεί να διαλυθούν. Άρα δεν θα ξαναέρθουν.

Σήμερα πρόκειται να ζήσω την απόλυτη παρακμή... Το αγαπημένο μου συγκρότημα έχει συναυλία και εγώ θα βλέπω κάπου Eurovision με τα αντικαταθλιπτικά (σοκολάτες) στο χέρι...




Παρασκευή 16 Μαΐου 2008

Lights in the sky...


Νιώθω πως οι μέρες της απαισιοδοξίας μου έχουν πια τελειώσει. Ή τουλάχιστον οι μέρες που η απαισιοδοξία με καθήλωνε. Γιατί δεν την ξεφορτώνεσαι και τόσο εύκολα. Πάντα κάτι μένει πίσω.
Η απαισιοδοξία, όπως και η μοναξιά, είναι όμορφα τσιμπούρια. Στην αρχή τις επιζητείς, τις ευχαριστιέσαι κιόλας καμιά φορά. Αλλά είσαι ήδη βαθιά μέσα στον βούρκο όταν συνειδητοποιήσεις την πραγματική σου κατάσταση. Η Ελευθερία-Ευτυχία-Αισιοδοξία ( ή όπως αλλιώς θες να την πεις..) είναι ακριβώς από πάνω και σου τείνει το χέρι της να σε βοηθήσει να βγεις στο φως. Κάθε κίνηση σου όμως σε τραβά όλο και πιο βαθιά στο βούρκο. Κι εκεί που η λάσπη έφτανε στην αρχή μέχρι τα γόνατα σου, τώρα την βλέπεις ξαφνικά να έχει φτάσει μέχρι τον λαιμό σου...
Η Αισιοδοξία πάντα νικά όμως. Είναι η μόνη δύναμη, εξάλλου, που έχει ο άνθρωπος στη ζωή. Αυτή και το χαμόγελο...
Τ' αστέρια νομίζω λάμπουν πιο πολύ εκείνη την πρώτη νύχτα της Ελευθερίας...

Τι έλεγα? Α ναι.. η απαισιοδοξία μας πέθανε. Την σκότωσα όταν άνοιξα το κουτάκι με τις μνήμες και έντρομη το βρήκα άδειο. Μνημόσυνα δεν έχει. Κανείς δεν θέλει (πρέπει) να την θυμάται...


Παρασκευή 9 Μαΐου 2008

Μηδέν...


Κύκλοι, κύκλοι, κύκλοι γύρω στο δωμάτιο. Πουθενά μια άκρη. Κοιτάζω το ταβάνι, έξω στο δρόμο... Όλα παλιά τα βρίσκω, κουραστικά ίδια. Αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει ποτέ. Κι αν αλλάξει, εγώ θα 'χω φύγει τότε...
Οι άνθρωποι ίδιοι κι αυτοί, άσχημοι όπως πάντα. Χωρίς πρόσωπο, εκφράσεις, συναισθήματα, αγάλματα άχρωμα με χίλιες μάσκες το καθένα.
Μουντζούρες στο χαρτί. Κι άλλες μουντζούρες, στους τοίχους, στον αέρα, στον ουρανό. Κρύψαν τον ήλιο! Μουντζούρες παντού, χωρίς αρχή και τέλος, ένα χάος, σαν την ζωή. Όχι, αυτή τέλος έχει, νόημα δεν έχει.

Μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι οι άνθρωποι αγαπάνε τα παραμύθια. Όχι... δεν έχουν φαντασία... απλοί ψεύτες είναι. Αν είχαν φαντασία τα παραμύθια τους θα ήταν όμορφα, θα μιλούσαν για μαγεμένους κόσμους και για ευτυχία.
Αν είχαν φαντασία τα παραμύθια τους θα είχαν αξιοπρέπεια, όχι εγωισμό...

Κλείνω τα μάτια κι επιστρέφω στον δικό μου κόσμο ξανά. Αν τα κλείσω σφιχτά, ίσως πιστέψω κιόλας πως χάθηκε αυτός. Το καλύτερο φάρμακο, αλλά δυστυχώς κρατάει λίγο...
Κι ακόμα αναρωτιέμαι πως μπορεί να ζήσει κανείς χωρίς φαντασία. Τα όνειρα δίνουν την αθανασία, όχι η πραγματικότητα...


(Anathema- Violence)

Κυριακή 4 Μαΐου 2008

18


Γίνομαι 18 σήμερα.
Παρακαλώ μη πει κανείς "Χρόνια Πολλά", δεν είναι μέρα χαράς η σημερινή.
Τώρα αρχίζει ο αγώνας... Αγώνας για να ελευθερώσω επιτέλους το παιδί που φυλάκισα πριν χρόνια βαθιά μέσα μου και να το διατηρήσω ζωντανό σ' έναν κόσμο που δεν αγαπά τα παιδιά.

Δεν είναι μέρα χαράς η σημερινή....

Παρασκευή 2 Μαΐου 2008

Πιο βαθιά....


Βουτιά στα παγωμένα νερά της μοναξιάς.
Πιο βαθιά. Αντέχω. Πήρα μεγάλη ανάσα σήμερα.

Ο κόσμος μοιάζει άγνωστος ξανά και μεγάλος και άγριος.
Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: αυτοί που γελούν και αυτοί που πονούν. Οι πρώτοι γελούν με τους δεύτερους και οι δεύτεροι πονούν επειδή υπάρχουν οι πρώτοι. Η ευτυχία ανήκει φυσικά σε αυτούς που γελούν. Η "ευτυχία" εξαγοράζεται, ο πόνος όχι, είναι free!

Πιο βαθιά...
.
.
.

Αλλάζει ο κόσμος το 'πα? Το 'πα...
Ανακάλυψα καινούριους διαδρόμους σε αυτόν τον λαβύρινθο. Το παιχνίδι γίνεται πιο συναρπαστικό, δεν το περίμενα. Για την έξοδο ούτε λόγος. Δεν την ψάχνω καν. Ξεχάστηκε κι αυτή.

Πιο βαθιά...
.
.
.

Η παράνοια απέχει ένα βήμα από την λογική. Αλλά ποιος είναι τρελός και ποιος σώφρων? Ποιος θα το βρει? Αδιαφορώ... Εγώ βαφτίζω τρελό όποιον φοράει μάσκα και προσποιείται τον ευτυχισμένο. Εσύ βαφτίζεις εμένα τρελή που μιλάω μόνη μου και που ονειρεύομαι δυνατά και που δεν σου μοιάζω και...
Αηδίασα με τόση ασχήμια γύρω. Μα που την κρύψαν την Ομορφιά, γαμώτο? Γέμισε ο κόσμος μας "ευτυχισμένους".
Ας είναι... Αδιαφορώ και γι' αυτό. Το τέλος είναι πάντα το ίδιο.

Πιο βαθιά...
.
.
.

Πόσο ακόμα? Μέχρι που φτάνει? Έχει πάτο η μοναξιά?