Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2007

Οι μέρες της απομόνωσης

Σκάψε βαθιά μέσα στη Γη. Με τα χέρια σου, με ό,τι μπορείς. Και κλείσου μέσα στην μητρική αγκαλιά της. Μόνο εκεί θα βρεις την ζεστασιά που πάντα έψαχνες. Τη θερμότητα που θα κάνει την καρδιά σου επιτέλους να χτυπήσει κανονικά. Το χώμα θα σε αναζωογονήσει.Θα νιώσεις σαν το σπίτι που ποτέ δεν είχες. Την ευδαιμονία που ποτέ δεν γνώρισες.

Μην βγεις ποτέ από εκεί. Ο ήλιος θα σε παγώσει. Ο αέρας θα σε φθείρει, θα σε κάνει σκόνη. Η βροχή θα σε λιώσει. Μέσα στη γη θα έχεις όλα αυτά που πόθησες. Και τα όνειρα που ποτέ δεν σ' αφήνουν...

Με τα δικά σου μαγικά χρώματα μπορείς να κάνεις το καφέ χώμα να πάρει το κόκκινο του Έρωτα ή το μπλε της Θλίψης. Μπορείς μάσα στο μαύρο να ανθίσεις το όμορφο λουλούδι της Ζωής, να ταξιδέψεις πάνω στο πιο ταξιδιάρικο Ουράνιο Τόξο, να πας σε μέρη όμορφα που δεν είχες φανταστεί πριν.

Οι μέρες θα αλλάξουν χροιά με τον καιρό και ο Εγκλεισμός δεν θα σου φαίνεται τόσο τρομερός.
Στο τέλος θα ξεχάσεις ότι υπάρχουν άνθρωποι...

16 βρηκαν το κλειδι:

oneiroparmenh είπε...

Κι είναι λύση αυτή?Να ξεχάσουμε οτι υπάρχουν άνθρωποι?
Όχι δεν νομίζω οτι πρέπει να ξεχάσουμε οτι υπάρχουν άνθρωποι...Απλά πρέπει να βρούμε αυτούς τους ανθρώπους που θυμούνται ακόμη οτι είναι άνθρωποι και δεν έχουν γίνει ζώα..Τότε δεν θα έχουμε την ανάγκη της απομόνωσης...
Πολλά φιλιά aggelika!!!

Chameleon_Dark είπε...

Aggelika, σε βρίσκω κάπως μελαγχολική σήμερα (λίγο περισσότερο από ότι συνήθως να πώ? :P). Παρόλα αυτά, μιας και η δική μου ψυχική "εκπομπή" αντανακλά τα ίδια χρώματα σήμερα, θα ήθελα να κλειστώ λίγο στους κόλπους της Μητέρας Γης, στη αρχέτυπη Μήτρα όλων...

Και, να σου θυμήσω, πως τα διαμάντια, εκεί, κατω στα σκοτεινά γεννιούνται και μεγαλώνουν...για να τα βρουν και να τα θαυμάσουν οι άνθρωποι όταν αυτά θελήσουν να αποκαλυφθούν ξανά...

Χαμογέλα!

raslowbap είπε...

Δυστυχώς όμως είναι δύσκολο να βρεις τους ανθρώπους που δεν ξέχασαν να είναι άνθρωποι άρα και εγώ θα προτιμήσω την μοναξιά και την απομόνωση.

Love and Poison είπε...

This world may lack style I know, but each bud must blossom and grow... Morrissey - Disappointed


;))))

Equilibrium είπε...

Μην είμαστε εγωιστές... Δεν είμαστε οι καλύτεροι "ανθρωποι", σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι (@raslowbap)κι όσο δύσκολο κι αν είναι μόνο αν βγούμε από την απομόνωση θα τους βρούμε, και μάλιστα στην διαδρομή μας αυτήν, στην αναζήτησή μας, θα μάθουμε πολλά και θα γίνουμε ακόμη "καλύτεροι" "άνθρωποι"...Άχ agelikoyla cheer up :)

Unknown είπε...

H Γη είναι κάποιος άνθρωπος.

Donnie είπε...

sweet little aggelika! H zoi einai ekso,giayto kai mas xaristike. Min anisixeis...sta 80 mas (merikoi noritera kai merikoi argotera) stin mitera gh tha gyrisoume,ayto einai anapofeykto. Ara apolayse oso mporeis ton ilio kai ton aera giati mia mera tha sou leipsoun. Tha mas leipsoun.

Zissis είπε...

Στο τέλος θα ξεχάσεις ότι υπάρχουν άνθρωποι....
Ελπίζω για να το ξαναθυμηθείς σε κάθε καινούργια αρχή ε;

Υ.Γ. Τα μεγάλα πνεύματα συναντιούνται! Δες τη φωτο στο τέλος του ποστ: http://egggod.blogspot.com/2007/02/blog-post_12.html

Baby Lemonade είπε...

Σκάψε βαθιά μέσα στη γη. Με τα χέρια σου, με ό,τι μπορείς. Εκεί μονάχα θα βρεις το κλουβί που ψάχνεις. Η μητρική της αγκαλιά θα σε προφυλάξει από τους ανθρώπους. Θα ζεστάνει για λίγο την καρδιά σου, θα σε στολίσει με χαμόγελα. Θα νιώσεις πως το χώμα σου δίνει ζωή.

Θα γεράσεις μέσα στο υπόγειο κλουβί σου και θα πέσεις τόσο βαθιά μέσα στη συνήθεια που θα αδυνατείς πια να το αφήσεις. Ό,τι υπάρχει έξω από αυτό θα σε καταστρέφει. Το κλουβί σου θα γίνει το μόνο σου σπίτι κι ο μόνος σου προορισμός. Μήτε ήλιος, χιόνι και βροχή θα σε αγγίζουν, μήτε ζωή.

Μια παλέτα θα σου δώσει η γη με χρώματα, δήθεν μαγικά. Στην αρχή θα γίνεις ένας μικρός ζωγράφος, τις λέξεις θα βάφεις και τα όνειρα. Μα κάποτε τούτα θα πάψουν. Κανένα ταξίδι δε θα κάνεις κάποτε μες στο κλουβί σου. Κανένας όμορφος κόσμος δε θα σε περιμένει γιατί χωρίς τους ανθρώπους, η ζωή είναι κενή. Κανένα ουράνιο τόξο, κανένα αστέρι, καμία θάλασσα. Ένα κενό μονάχα, που θα του κλείνεις τα μάτια.

Οι ημέρες θα αλλάξουν χροιά με τον καιρό και ο Εγκλεισμός θα σου φαίνεται αβάσταχτος. Σα φυτό τρομαχτικά θα τυλίξει τις ρίζες του πάνω στο κορμί και στη ψυχή σου, θα σε καθηλώσει. Θα γίνεις ένα με το κλουβί. Κι ας κάνεις μέσα σου κρυφά προσευχές να το γκρεμίσεις.

Στο τέλος θα ξεχάσεις ότι υπάρχεις. Ο νους σου θα θυμίζει μονάχα έναν κόσμο πάνω από σένα και μέσα σε σένα, έναν κόσμο όπου η ζωή αποκτά αξία όταν δίνεις στον άλλον, ένα κόσμο όπου οι άνθρωποι –«ποιοι άνθρωποι;», αναρωτιέσαι- είναι ένα, δίνονται, ονειρεύονται και αγαπούν. Έναν κόσμο που τον μοιράζεσαι.

(Την καλησπέρα μου μικρή μου, τούτες οι σκεψεις ή να μας φθείρουν μπορούν ή να μας κάνουν πιο μεγάλους. Ευχαριστώ για το πολύ όμορφο κείμενο που αποτέλεσε αφόρμηση για τα παραπάνω. Χαμογέλα σε κάθε δυσκολία, κι έχε στο νου σου πως θα περάσει και τη θέση της θα πάρει κάτι όμορφο. Κανένα κλουβί δε μας σώζει από τον κόσμο. Η ευτυχία είναι εδώ πανω, δίπλα στους ανθρώπους. Σε περιμένει. Κυνήγησε την.)

aggelika είπε...

φίλοι μου, χαίρομαι που διαφωνείτε οι περισσότεροι μαζί μου, ίσως και να κάνω λάθος που τα βλέπω όλα μαύρα. Αυτή τη περίοδο πάντως το μόνο που θέλω είναι να μπω μέσα στη γη και να μην βγω ποτέ ή να βγω μετά από χρόνια, όταν τα πάντα θα έχουν αλλάξει. Το ξέρω ότι δεν είναι λύση να κλείνεις τα μάτια μπροστά στα προβλήματα, αλλά μάλλον με εγκατέλειψαν οι δυνάμεις μου. Συνεχίστε να διαφωνείτε λοιπόν! Το ξέρω ότι έχω άδικο, απλά δεν έχω την δύναμη να αλλάξω τα πράγματα..

just..living!!! είπε...

Αρκεί αν μπορείς να έχεις και να "διατηρείς" τα δικά σου χρώματα..

helorus είπε...

Έτσι νιώθεις, έτσι είναι. Για σένα. Τώρα. Και μπορεί κάλλιστα αυτό να είναι που χρειάζεσαι. Σαν το σπόρο που φωλιάζει μέσα στη ζεστή γη για να ανατείλει κάποια ανοιξιάτικη μέρα, λουλούδι.

dazed n' confused είπε...

Συνηθιζω να λεω παντα, ο,τι σκεφτομαι, ξεκαθαρα, διακινδυνευοντας να πληγωσω η να πληγωθω...
Σταθηκα αρκετη ωρα, μπροστα σ'αυτο το κενο παραθυρακι, που γραφουμε τα σχολια μας...
Αναποφασιστος, για το αν πρεπει αυτη τη φορα να γραψω ο,τι πραγματικα σκεφτηκα και να ρισκαρω να με χαρακτηρισεις κακο η κυνικο και να σε πληγωσω, η αν πρεπει να πω την αποψη μου λιγο πιο διπλωματικα, για πιο ευκολη αποδοχη απο μερους σου...
Και κατεληξα, να ακολουθησω την παγια τακτικη μου, ελπιζοντας να εχει το επιθυμητο αποτελεσμα - να σε ταρακουνησω και να ξεκολλησεις απο τον (κατα τα λεγομενα σου) πατο - και οχι να σε πικρανω...
Λοιπον η πρωτη σκεψη, που μου'ρθε στο μυαλο οταν διαβασα το κειμενο σου, ηταν οτι το εχεις ενταξει σε λαθος κατηγορια και κανονικα θα'πρεπε να το εχεις ενταξει, στην ιδια με το family guy...
Που ειναι η Aggelika του προηγουμενου post ? Αυτη που ελεγε: "I don't wanna miss a thing" ? Συμφωνα με το τελευταιο you're gonna miss EVERYthing !!!
Αν πραγματοποιουσες ο,τι περιγραφεις στο κειμενο σου, πραγματικα, στο τελος θα ξεχναγες οτι υπαρχουν ανθρωποι... Θα ξεχναγες οτι υπαρχουν καποιοι που μπορουν να σε πληγωσουν... Θα ξεχναγες ομως, επισης, οτι υπαρχουν και καποιοι που μπορουν να δουν την ομορφια της ψυχης σου και να σου χαρισουν απλοχερα την δικη τους...

Να εχεις ενα ομορφο βραδυ...

aggelika είπε...

-just..living!,ναι, ένα μαύρο που ποτέ δεν ξεθωριάζει!

-helorus, μπορεί να ναι κι αυτό, μπορεί να ναι και μια φυλακή που μόνη μου φυλακίστηκα..

-"dazed & confused", γέλασα πολύ με το σχόλιο σου στην αρχή! Δεν τα κατάφερες να με πληγώσεις!!!
Τελικά μάλλον είμαι πολύ πεσιμίστρια και βλέπω μόνο την άσχημη πλευρά των πραγμάτων!
Καληνύχτα..

Κώστας είπε...

Διαμαντάκι. Λυπάμαι που το διαβάζω καθυστερημένα...

aggelika είπε...

κώστα, ευχαριστώ..
Δεν πειράζει, εσύ να 'σαι καλά!